Στην Κύπρο
όποτε έρχεται το καλοκαίρι όσοι θέλουμε να κολυμπήσουμε θυμόμαστε την μόλυνση
των θαλασσών. Διαμαρτυρόμαστε για λίγο στα καφενεία, και ύστερα ξεχνούμε. Όμως
η μόλυνση συνεχίζει να συμβαίνει, τα βακτήρια και οι βλαβεροί μικροοργανισμοί
πληθαίνουν, τα νερά γίνονται θολώτερα και επικινδυνώτερα, ενώ σε όλο τον
παράκτιο βυθό η χλωρίδα ξεραινέται και καταστρέφεται.
Η Κύπρος ως
πριν λίγα χρόνια ήταν ένα νησί με εκπληκτική φυσική ομορφιά με μεγάλη ποικιλία
από τοπία και περιοχές με εξαιρετική θέα. Στις ακτές της εναλλάσσονταν
βραχώδεις παραλίες, ακρωτήρια, κολπίσκοι και γραφικές αμμουδιές που με την
περισσή τους ομορφιά, ενέπνευσαν πολλούς υμνωδούς, ραψωδούς και ποιητές. O
νησιώτικος χαρακτήρας της, η μακραίωνη απομόνωσή της και οι κλιματικές της
συνθήκες, επέτρεψαν την ανάπτυξη μεγάλης βιολογικής ποικιλότητας τόσο στη
στεριά, όσο και στη θάλασσα.
Σήμερα όμως,
με τον ποιο σκληρό τρόπο ανακαλύπτουμε ότι οι αυθαίρετες επεμβάσεις των
ανθρώπων στο φυσικό περιβάλλον το έχουν αλλοιώσει και σχεδόν καταστρέψει. Τα
δάση έχουν αποψιλωθεί και σχεδόν όλες οι ακτές γέμισαν με ξενοδοχεία και
τουριστικά καταλύματα.
Επιστημονικές
έρευνες δείχνουν ότι η πανίδα και η χλωρίδα της Μεσογείου κινδυνεύει δραματικά
από τα σκουπίδια και τα λύματα που αποτελούν θανάσιμες απειλές για την
βιοποικιλότητα της, καθώς είναι μια περίκλειστη θάλασσα που μολύνεται με χημικά
και άλλου είδους σκουπίδια, χωρίς να έχει την δυνατότητα να τα αποβάλλει εύκολα
όσο μια ανοιχτή θάλασσα.
Το θαλάσσιο
οικοσύστημα της Μεσογείου δέχεται τόσες πιέσεις, με αποτέλεσμα η βιοποικιλότητα
της να αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο κίνδυνο ανατροπής της, με πολλά είδη της
πλούσιας χλωρίδας και πανίδας να απειλούνται με εξαφάνιση από παράγοντες που
οφείλονται κυρίως σε ανθρώπινες δραστηριότητες.
Η κυριότερη
απειλή που δέχεται η θάλασσα είναι η καταστροφή των βιότοπων που προέρχεται από
την ανθρωπογενή μόλυνση, αφού χημικά και συστατικά που περιέχονται σε λύματα,
λιπάσματα και απορριπαντικά που απορρίπτονται στη θάλασσα προκαλούν αύξηση του
πληθυσμού των αλγών και άλλων απλών μορφών ζωής που ευθύνονται για τη μείωση
του οξυγόνου για τα υπόλοιπα θαλάσσια είδη, με αποτέλεσμα να ξεραινέται ο βυθός
και να καταστρέφεται η χλωρίδα και κατά συνέπειαν η πανίδα.
Οι θάλασσες
ήταν πάντα η εύκολη λύση για εναπόθεση κάθε μορφής απορριμμάτων. Η
υπερεκμετάλλευση των παραλιών από τους διάφορους ξενοδόχους και επιχειρηματίες,
μεγιστοποίησαν τους κινδύνους καταστροφής του θαλάσσιου οικοσυστήματος, με
αποτέλεσμα η βλάστηση σε όλες τις ακτές να είναι ανύπαρκτη εξ αιτίας των
λυμάτων που χύνονται σε αυτήν. Κατάντησαν οι παραλίες χωρίς βλάστηση,
μεταμορφώθηκε το φυσικό χρώμα των ακτών σε κίτρινο νεκρικό και χλωμό τόσο
εξόφθαλμο, που είναι άξιο απορίας γιατι όλοι καμώνονται πως δεν το βλέπουν, πως
δεν το καταλαβαίνουν. Το κράτος και οι τοπικές αρχές, τα κόμματα και οι
βουλευτές, όλοι αυτοί που θα έπρεπε να νοιάζονται, δεν αντιδρούν. Όλοι σιωπούν,
ούτε μιλούν, ούτε λαλούν.
Είναι ένα
μεγάλο περιβαλλοντολογικό πρόβλημα που χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση. Είναι μια
εγκληματική πολιτική σιωπής των τοπικών κοινωνιών που το επιτρέπουν,
είναι επίσης έγκλημα όλων των τοπικών αρχών που ανέχονται τέτοιες
ενέργειες χωρίς την παραμικρή αντίδραση τους.
Θα έπρεπε
όλοι οι πολίτες να ευαισθητοποιηθούν, να προβληματιστούν και να αποχτήσουν περιβαλλοντική
συνείδηση. Να φωνάξουν, να αντιδράσουν, να δράσουν, και να βάλουν φραγμό στους
λίγους που παρανομούν εις βάρος των πολλών. Διότι η μόλυνση του περιβάλλοντος
αποτελεί μέγιστο κίνδυνο για τις ερχόμενες γενιές, για τα παιδιά μας, για τα
εγγόνια μας. Έχουμε αυτό το δικαίωμα, είναι υποχρέωση μας και καθήκον μας.
