ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣ ΤΟΕΡΓΟΝ

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΟΣ

Λαϊκό Μυθιοστόρημα -  δια χειρός Κυριάκοςυ Ταπακούδη

Παρά *Ψευδοκαλλισθένους, νέα εξήγησις και επιμελώς διορθωθείσα διήγησις περι Αλεξάνδρου του Μακεδόνος περιέχουσα τον βίον αυτού, τους πολέμους, τα κατορθώματα, τους τόπους οπου περιόδευσεν, ομού δε και τον θάνατον αυτού, και άλλα πλείστα περίεργα και ωραία.

Διήγησις εξαίρετος και όντως θαυμασία του κοσμοκράτορος Αλεξάνδρου του βασιλέως περί της γεννήσεως και της ζωής του, της ανατροφής του και της ανδρείας του. Ήτον από τον θεόν ορισμένος και ήτον φρόνιμος και έμορφος και χαροποιός εις τους αυθεντάδες και εις την στρατείαν και είχεν χέρι καλό να φιλοδωρή και να στέκη εις τον λόγον του, να μηδέν σφάλη τους όρκους του. Και μετά ταύτα εβασίλευσεν όλον τον κόσμον.
*Σημείωση

Ονομάζεται Ψευδοκαλλισθένης διότι πρόκειται για ψευδεπίγραφο όνομα άγνωστου ο οποίος φέρεται ως συγγραφέας της λαϊκής φανταστικής μυθιστορηματικής βιογραφίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου

ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Η Μακεδονία είναι επαρχία μεγάλη της Ευρώπης, όπου συνορεύει από το μέρος του Βορέως με την Δαλματίαν, Σερβίαν, Βουλγαρίαν και Θράκην. Από της Ανατολής με το Αιγαίον πέλαγος. Από την Μεσημβρίαν με την Ήπειρον και Θεσσαλίαν. Από Δύσιν με το Ιόνιον Πέλαγος. Αυτή ποτέ καιρόν έφθασε εις άκρον βαθμόν της μεγαλειότητος διά πολλών βασιλέων, οπου έλαβε, και μάλιστα δια Φιλίππου, και Αλεξάνδρου πατρός και Υιού. Πρώτον μέν έλαβε την αρχήν της φήμης από τον Φίλιππον, δια τους πολλύς πολέμους, οπου έκαμε εναντίον των Ολυνθίων και άλλων Δημοκρατιών της Ελλάδος, ο οποίος εβασίλευσεν εις τους 5136 από κτίσεως κόσμου. Εις τον δέκατον έκτον χρόνον της αυτού βασιλείας, έδωκεν εις το φως η Ολυμπιάς η γυνή του τον μέγαν θαυμαστόν Αλέξανδρον, ο οποίος δεν ήτο σπέρμα του αυτού Φιλίππου, αλλά ήτον του Νεκτεναβού βασιλέως της Αιγύπτου, θαυμαστού αστρονόμου και Μάγου, ως θέλετε το αγροικήσει και καταλεπτώς εις την ακόλουθον διήγησιν.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΥ

Ούτος ο θαυμαστός αστρονόμος και βασιλεύς Νεκταναβός, εβασίλευσεν εις όλην την Αίγυπτον με τα μαγικά του τεχνάσματα.Αυτός ήυρεν με τις μαγείες του τα όσα ήθελαν του συνέβει, και καμίαν φοράν δεν εξέβαινεν εις πόλεμον, αλλά εκάθητο εις το παλάτιν του και έκανεν τις μαγείες του. Όταν επήγαιναν κατά πάνω του, εγύριζαν κακώς έχοντες εις τους τόπους τους. Βλέποντες λοιπόν οι βασιλείς το κακό οπου τους έκανεν, εσυμφώνησαν κοινώς να έλθουν κατά πάνω του, να τον εξολοθρεύσουν. Αυτοί ήσαν ο Δαρείος Βασιλεύς της Περσίας, ο Βασιλεύς της Λενθίας και της Ιβερίας, και άλλοι πολλοί οπου εσύναξαν τα φουσάτα τους και εκίνησαν κατά πάνω του.

Ο ΒΕΡΒΕΡΗΣ ΗΛΘΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΝ

Ένας στρατιώτης ονόματι Βερβέρης, βλέπωντας τα φουσάτα οπου ήρχοντο καταπάνω του Νεκτεναβού του βασιλέως του, έτρεξε προς αυτόν και του είπεν,

-ήξευρε Βασιλεύ, ότι άπειρα φουσάτα έρχονται δια να σε πολεμίσουν, και κάμε την κυβέρνησιν δια να μην μας αφανίσουν.

Ως ήκουσε τους λόγους τούτους ο Νεκτεναβός, είπε του Βερβέρη γελώντας,

-σύρε αναπαύσου και εγώ με έναν λόγον θέλω τους κάμει όλους να επιστρέψουν εις τους τόπους τους χωρίς να μας βλάψουν τίποτε.

Εσηκώθει, εσέβει εις την οικίαν του, άρχισε να κάμει την τέχνην της μαντείας, και είδε πως χάνει το βασίλειον του και πως θέλει νικηθεί. Τότε εζαλίσθει πολύ, έκλαυσε πικρώς, και είπεν,

-Ώ κάστρον ωραιότατον της Αιγύπτου οπου σε ετίμησα με τόσα πλούτη, και τώρα σε στερίζομαι.

Εξύρισε ευθύς τα γένια του, άλλαξε την φορεσίαν του, επήρε δηνάρια κοντά του όσα ημπόρεσε, και έφυγεν από την Αίγυπτον αγνώριστος.

ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΝ

Επήγαν το ταχύ οι άρχοντες της Αιγύπτου εις το παλάτι κατά τη συνήθειαν, δια να συμβουλευθούν με τον βασιλέα τους δια τα φουσάτα οπου ήρχοντο, και δεν τον ηύραν εκεί. Ηύραν όμως μίαν επιστολήν όπου έγραφεν ούτος.

-Αγαπημένοι μου άρχοντες και λοιποί, σας δίδω την είδησην ότι εγώ, με το να είδα ότι δεν ημπορώ να αντισταθώ εις τα φουσάτα όπου ήρχοντο κατά πάνω μου, φεύγω από την Αίγυπτο και μετα από εικοσιτέσσερις χρόνους, πάλιν θέλω γυρίσει. Τώρα μισσεύω γέρων, και τότε θέλω γυρίσει νέος. Σας παρακαλώ να μην βαρεθείτε εις το να στήσετε έναν στύλον εις τη μέσην της Αιγύπτου και να ζωγραφίσετε το πρόσωπον μου επάνω βάνωντας και το στεφάνι μου εις την κορυφήν του στύλου. Είτις έλθει να σταθεί εις την ρίζαν του στύλου και πέσει το στεφάνιν μου εις το κεφάλιν του επάνω, θέλετε τον προσκυνήσει, ότι θέλει είναι υιός μου εκείνος.

Ωσάν είδαν αυτήν την επιστολήν οι άρχοντες, τους εκακοφάνει δια τον μισεμόν του, και παρευθύς επρόσταξαν να γίνει ο στύλος κατά πως τους εδιέταξε και έβαλαν το στεφάνιν του εις την κορυφήν.

Ο Νεκτεναβός εδιάβει την Μακεδονίαν, εις τη χλωραν των Φιλίππων, ονομαζόμενην εις το παλαιόν, Πέλλα. Εκεί έκανε του λόγου τον μάγον και αστρονόμον περίφημον, και εις τα όσα τον ερωτούσαν, εις όλα αλήθευαν οι μαγίαις του.

ΠΕΡΙ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ

Ο Βασιλεύς της Μακεδονίας Φίλιππος είχε γυναίκα ωραίαν ονόματι Ολυμπιάδα η οποία ήτον και πολλά πικραμμένη οπου δεν έκανε παιδίον και ήτον πάντα φοβισμένη μήπως και την αφήσει ο Φίλιππος δια την ατεκνίαν της. Εκείνες τις ημέρες εδιάβει ο Φίλιππος έξω δια να πολεμήσει με τους εχθρούς του. Πριν να μισσεύσει έκραξε την Ολυμπιάδα και της είπεν,

-Ιδού, εγώ θέλω υπάγει εις τον πόλεμον και όσον καιρόν ευρίσκομαι εδώ, κάμε ότι ημπορέσεις δια να εύρω παιδίν από λόγου μου όταν στραφώ από τον πόλεμον, ειδέ και μη δεν εύρω, πλέον τα μάτια μου δεν θέλουν σε μεταϊδεί.

Η Ολυμπιάς ως αγρόικησε το σκοπόν του Φιλίππου, εσέβη εις τον λογισμόν τι να κάμει, και εστέκετο συγχισμένη και πικραμμένη πολλά.

Μια από τες σκλάβες τις ωσάν την είδε πικραμμένην, της είπε,

-Ήξευρε βασίλισσα , πως εδώ εις το κάστρον ήλθεν ένας ξένος μάγος και αστρονόμος περίφημος, και ότι ειπεί όλα αληθεύουν και ψέματα δεν λέγει. Εκείνος ημπορεί να κάμει τίποτε δια να γεννήσεις παιδίον.

Ωσάν ήκουσεν η βασίλισσα τους λόγους της σκλάβας, ευθύς της είπε,

-σύρε ογλίγωρα να τον εύρεις και να μου τον φέρεις εδώ να τον ιδώ.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΝ

Επήγεν εκεί η σκλάβα και έφερεν τον νεκτεναβόν εις την βασίλισσαν. Η βασίλισσα τον ερώτησεν,

-είσε σύ εκείνος ο περίφημος εις τας μαγείας οπου ακούω;

Της απεκρίθει ο νεκτεναβός,

-ναι, εγώ είμαι κυρία μου, αν ορίζεις τίποτε ειπέ μου την υπόθεσην και άφε εμέναν να κάμω.

Η ολυμπιάς έβγαλεν έξω όλους, όσους και αν ήσαν εκεί, και εδιηγήθειν του Νεκτεναβού λέγουσα,

-Ο άνδρας μου βλέπωντας πως δεν κανω παιδί, μου είπεν ότι ανίσως και δεν εύρει κληρονόμον από λόγου μου όταν γυρίσει από το ταξίδιν του, πλέον δεν θέλουν με ειδεί τα μάτια του. Δια τούτο σε παρακαλώ, αν ίσως ηξεύρεις τίποτε να με διδάξεις δια να κάμω παιδί, θέλεις το ειπείν μίαν ώραν ομπροστήτερα, διατί σήμερον εδιάβειν ο βασιλεύς έξω, και αν ίσως πιασθεί παιδίον εις εμέ, κάνε να μην μου το ειπεί νόθον.

Ο Νεκτεναβός της ειπεν,

-Έχε θάρρος βασίλισσα μου, και εγώ θέλει κάμει τον θεόν τον Άμμωναν με τες μαγείες μου να έλθει να μείνει μετ εσένα δια να κάμεις παιδίν αρσενικόν οπου να λυθεί η πίκρα σου. Βράδυ θέλεις ειδεί εις τον ύπνον σου αυτόν τον θεόν τον Άμμωνα να έλθει εις εσέ, ο οποίος θέλει είναι η αφορμή της γεννήσεως του παιδίου. Οσάν τον ειδείς, τίποτα μην φοβηθείς, αλλά κάμε εκείνον που θέλει σου ειπεί. Ιδού, εγώ πηγαίνω δια να κάμω τες τέχνες μου δια να τον αναγκάσω να έλθει.

Επήγεν εις το σπίτιν του και έκαμεν τες μαγείες του, δια να φανερωθεί εις τον ύπνον της Ολυμπιάδος ωσάν ο θεός Άμμων.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΟΝΕΙΡΟΝ 

Το βράδυ εις το όνειρον της η Ολυμπιάς είδε πώς ήλθεν ο Θεός Άμμων εις το παλάτιον της, την αγκαλίασε και έλαβεν μεγάλην θεραπείαν από αυτόν. Της εφάνη πώς την επλάκωσεν επάνω εις ένα χρυσόν κρεββάτι και της είπε,

-σήμερον η μήτρα σου θα λάβει παιδίον.

Ευθύς εξύπνησεν η Ολυμπιάς και κράζει τον Νεκτεναβόν και του λέει,

-Απόψε είδα τον θεόν εκείνον εις τον ύπνον μου, και επιθυμώ πολλά να μείνω με αυτόν.

Ο Νεκτεναβός την ηρώτησεν τι λογής τον είδε, και εκείνη του είπεν,

Ώς έναν τράγον μεγαλοκέρατον, και κάμε την τέχνη σου δια να μεταέλθει βράδυν.

Ο Νεκτεναβός της είπεν,

-Εάν θέλεις να λάβεις το ποθούμενον σου, δώς μου άδειαν να μείνω εις το παλάτιν σου, δια να κάμω συντροφίαν του Θεού του Άμμωνος.

Αυτή του απηλογήθει και του είπε,

-Σου δίδω κάθε ελευθερίαν να έχεις, μόνον αυτόν τον Θεόν να κάμεις δια να τον έχω εις συντροφίαν μου.

Ο Νεκτεναβός της απεκρίθει,

-Βράδυ θέλω σου τον φέρει χωρίς άλλο, και μείνε ήσυχη.

Ο ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΣ ΑΠΑΤΑ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Ωσάν έλαβεν ο Νεκτεναβός από την Ολυμιάδα την άδειαν δια να μείνει εις το παλάτιν της, επήγεν και επήρεν κέρατα μεγάλα και έναν τομάριν τράγου. Έβαλε τα κέρατα εις το κεφάλιν του, ενδύθει το δέρμα του τράγου γινόμενος σαν εκείνος θεός, και επήγε το βράδυ εις το κρεββάτιν της Ολυμπιάδος. Έμεινε με αυτήν ολίγην ώραν, έπειτα της είπε,

-Βασίλισσα το παιδίον οπου γεννηθεί, θέλει είναι αρσενικόν, θέλει έχει μεγάλες χάρες επάνω του, και θέλει ορίσει όλην την οικουμένην.

Τότε εκατέβει από το κραββάτι και εδιάβειν εις την κατοικίαν του.

Το ταχύ εσηκώθει η Ολυμπιάς και επήγεν εις τον Νεκτεναβόν και του είπεν,

-Απόψε με τον Θεόν έλαβα μεγάλην αγαλλίασην, και σε παρακαλώ κάμε τον να έρχεται κάθε βράδυ εις εμέ.

Ο Νεκτεναβός της είπε,

-Δος μου τελείαν την άδειαν να σου τον φέρνω κάθε βραδυ,

Η Ολυμπιάς του είπεν,

-Πάλιν θέλεις να σου δώσω άδειαν, εγώ σου είπα να μην έχεις κανέναν εμπόδιον , και κάμε εκείνον οπου ηξεύρεις.

Ωσάν επήρεν τέτοιαν ελευθερίαν ο Νεκτεναβός, ήτο πάντα με αυτήν, και έκανε εκείνο που επιθυμούσεν, ημέραν και νύχταν.

Απερνώντας καμπόσος καιρός, εγγαστρώθην η Ολυμπιάς, και άρχισε να αγροικά το παιδίον εις την κοιλίαν της. Κράζει τον Νεκτεναβόν και αρχίνησεν να κλαίει λέγουσα,

-Πώς να κάμω, αν ίσως και έλθει ο άνδρας μου και με εύρει αγγαστρωμένην, οπου φοβούμαι να μη με φονεύσει.

Ο Νεκτεναβός της είπεν,

-Άφησε εμένα την κυβέρνησην δι αυτήν την υπόθεσην.

ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ

Επήγεν ό Νεκτεναβός και επήρεν ένα πουλίον το λεγόμενον Κουκουβάγια, και έκαμε μέ αυτό ταις μαγείαις του, διά νά ιδή ενύπνιον ό Φίλιππος την έγγαστρίαν της Όλυμπιάδος. Βλέπει λοιπόν εις τό ονειρον του τόν Αμμωνα μέ την Όλυμπιάδα αντάμα, και τής έλεγεν όγλίγωρα θέλεις κάμει παιδι αρσενικον, το οποιον θέλει ορίσει ολην την οικουμένην. Αυτό βλέπωντας ό Φίλιππος ετρόμαξε, και εξύπνησε κράζοντας ευθύς ένα Μάγον όπου είχε, πολλά προκομμένον, και του έδιηγήθη το ονειρον. Ο Μάγος του απεκρίθη,

-αυτό τό ονειρον όπου είδες είναι αληθινον, και αυτον όπου είδες εις τό σπίτι σου, έχε τον διά θεόν σου, διατι οί θεοί ωρέχθηκαν την ευμορφίαν της Ολυμπιάδος, και ηθέλησαν να κά­μουν παιδί με αυτήν.

Ώς ήκουσεν ό Φίλιππος, ηπατήθη εις αυτά τά λόγια, και ευθύς εμίσευσεν και επήγεν εις τό σπήτι του. Εύρεν εκεί την Όλυμπιάδα πολλά πικραμένην, και αυτός τήν έπαρηγορούσε λέγωντάς της,

-άν οι θεοι ηθέλησαν να κάμουν αυτό το πράγ­μα, ημείς τί ημπορούμεν να κάμωμεν; Αύτοι μας εξουσιάζουν, και μας κάνουν ότι θέλουν, μην έχης πλέον κακήν καρδίαν διά αυτό.

Ώς ήκουσεν η Όλυμπιάς εκείνο όπου της είπεν ό Φίλιππος, ότι έσμιξε θεός με αυτήν, όλη αγαλλίασε και εχάρη. Όμως μετ ολίγας ημέρας ηθέλησεν ο Φίλιππος να την εξετάξη πώς εσυνέβη αυτή η υπόθεσις, διατι ήτον εις αμφιβολίαν

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΥ

Μανθάνωντας τούτο ο Νεκτεναβός, ευθύς μετεμορφώθη εις ένα ζώον φοβερόν και ήτον το κεφάλι του ωσάν αετού, τα πτερά του ωσάν τοϋ Βασιλίσκου, και οι πόδες του ωσάν του Πάρδου. Ούτως έφανερώθη εις τήν μέσην, όπου εκάθητο ό Φίλιπ­πος με όλους του τούς άρχοντας και με τήν Ολυμπιάδα, και εφώναξε μεγάλως, και επήγε να αγκαλιάση την Ολυμπιάδα, και την εφίλησε και έπειτα μεταμορφωθείς εις είδος γερακίου, επέταξεν. Ο Φίλιππος και οι περιεστώτες ετρόμαξαν από τον φόβον τους και ερωτούσαν τι να ήτον εκείνο το ζώον η δε Ολυμπιάς απεκρίθη και είπεν ότι αυτός ήτον ό θεός ό Άμμων. Ώς ήκουσεν ο Φίλιππος, εχάρη κατά πολλά, ότι έμελλε να κάμη παιδί με την χάριν των θεών.

ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Οπόταν ήλθεν ο καιρός να γεννήσει η Ολυμπιάς, αυτό το θαυμαστόν παιδίον εκινδύνευσε πολύ.

Ωσάν εγεννήθει τό παιδίν, έγιναν παρευθύς βρονταίς με άνεμον, και ήλθε κοντά της μιά αντάρα, και την περιεκύκλωσεν εις τρόπον όπου εφοβήθησαν μικροί και μεγάλοι. Ο Φίλιππος εχάρη κατα πολλά, και έδωκεν  ορισμόν εις όλαις ταις χώραις του νά κάμουν όλοι μεγάλαις χαρές για την γέννησιν του παιδίου του. Το παιδίον ανετράφη και εσύντηχε, και όταν ήλθεν εις ηλικίαν τεσσάρων χρόνων, έκραξεν ο Φίλιππος τον μέγαν Αριστοτέλην τον διδάσκαλον, και του παρέδωσεν τον Αλέξανδρον δια να τον μάθη τα γράμματα. Ο Αλέξανδρος εις ολίγους χρόνους έμαθεν  γραμματικήν, ρητορικήν, φιλοσοφίαν, και επρόκοπτε καλά, τα δε άλλα παιδία του σχολείου τον εφθονούσαν και τον εζήλευαν.

Μίαν ημέραν λέγει της μητρός του ο Αλέξανδρος,

-μητέρα μου, ποθώ να μάθω την Αστρονομίαν των Αιγυπτίων, και παράδωσε με εις τόν Νεκτεναβόν, ότι ήκουσα ότι είναι πολλά άξιος εις τα Αστρονομικά και Μαγικά.

Η Όλυμπιάς έκραξε τον Νεκτεναβόν και του παρέδωκε τον Αλέξανδρον να τον μάθει τες επιστήμες του.

Επήρεν τον λοιπόν ο Νεκτεναβός και τον εμάθαινεν τες επιστήμες του, από δε το ταχύ έως το γεύμα επήγαινεν ο αλέξανδρος εις τον αριστοτέλην και εμάθαινε, και από το γεύμα έως το βράδυ πάλιν επήγαινεν εις τον πονηρόν Νεκτεναβόν.

Μία των ημερών εσύναξεν τα παιδία ο Αριστοτέλης οπου είχεν εις το σχολείον του όλα τα συνομίληκα του Αλεξάνδρου, και τα έβαλεν εις δύο τάξεις. Εις την μίαν τάξην έβαλε τον Αλέξανδρο πρωτοστάτωρα. Εις δε την άλλην τάξιν έβαλε τον Πτολεμαίον. Τα αράδιασεν  όλα κατά τάξιν, τους έδωκεν από έναν ξύλον εις το χέριν ολονών και τα επρόσταξε να πολεμήσουν το ένα μέρος με το άλλο. Άρχισαν να πολεμούν, ο δε Αλέξανδρος εμπήκεν εις την μέσην τους, τα εκατατσάκισε, τα ενίκησεν όλα και τα έφερεν εις το μέρος του.

Επήγεν και τον επήρεν από το χέρι και του είπεν,

-Αλέξανδρε, αν ίσως γένεις βασιλεύς και ορίσεις τον κόσμον όλον, τι καλόν θέλεις μου κάμεις;

Ο Αλέξανδρος απεκρίθει και του είπε,

-Διδάσκαλε, αν ίσως γένει αυτό που λέγεις και γίνω Αυτοκράτωρ του κόσμου όλου, εσένα θέλω κάμει μέγαν άνθρωπον, να είσαι πάντα μετ εμού.

Και ο Αριστοτέλης του είπε,

-Χαίρε λοιπόν, Αλέξανδρε Αυτοκράτωρ, ότι εις εσέ θέλει έλθει το βασίλειον να εξουσιάσεις όλον τον κόσμον.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΚΤΕΝΑΒΟΥ

Επήρεν ο Νεκτεναβός μιαν ημέραν τον Αλέξανδρον και τον ανέβασεν εις έναν πύργον δια να του δείξει τους πλανήτας του ουρανού. Εκεί τον ερώτησεν ο Αλέξανδρος και του είπεν,

-συ που ηξεύρεις τόσα, ηξεύρεις και πότε θέλεις αποθάνη;

Ο Νεκτεναβός του αποκρίθει,

-από τα χέρια του υιού μου θέλω λάβει θάνατον.

Ο Αλέξανδρος είπεν,

-πώς είναι δυνατίν ο υιός να φονεύσει τον πατέρα;

Και ευθύς τον έριξεν κάτω από τον πύργον λέγωντας του,

-αλησμόνησες διδάσκαλε την τέχνην σου επειδή δεν ήξευρες ότι θέλω σε φονεύσει εγώ.

Ο δε Νεκτεναβός εφώναξε, λέγωντας,

-διατί με εκρέμμησες, αφού εγώ είμαι ο πατέρας σου και σύ είσαι ο υιός μου;

Ο Αλέξανδρος του είπεν,

-πως είμαι εγώ υιός σου οπού ο πατέρας μου είναι ο Φίλιππος;

Ο δε Νεκτεναβός του εδιηγήθει τα πάντα, πώς είναι από την σποράν του και όχι από του Φιλίππου, και μετά την διήγησιν εξεψύχισεν.

Όταν είδεν ο Αλέξανδρος πως αυτός ήτον ο πατέτρας του, ελυπήθη κατά πολλά ότι έγινε πατροκτόνος , τον επήρεν εις τους ώμους του, τον επήγεν εις το σπίτιν του, και τον έκλαυσεν όλην εκείνην την ημέραν.

Έκραξεν ευθύς την μητέραν του και της είπεν,

-αλήθεια είναι αυτός ο πατέρας μου οπου τον είχες στο κραββάτι και σου έλεγε πως ο Θεός Άμμων έρχεται να κοιμάται με σένα και σε εγέλασεν;

Η Ολυμπιάς του ωμολόγησεν την κάθε υπόθεσην πώς ηπατήθει από αυτόν, και έκαμεν την μοιχείαν.

Ωσάν εβεβαιώθη καλά ο αλέξανδρος, οικονόμησε και τον έθαψαν με μεγάλην τιμήν ως διδάσκαλον του, ο δε Φίλιππος από αυτά, καμμίαν είδησιν δεν είχε.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ ΒΟΥΚΕΦΑΛΟΥ

Μίαν των ημερών έφεραν του Φιλίππου είδησιν, ότι εις την Λακίνιαν της Βασιλείας του εγεννήθη έναν άλογον πολλά θαυμαστόν, με ένα σημάδι εις το δεξιόν του ποδάρι, έχοντας το κεφάλι εις είδος βοϊδίου, και κέρατα μεγάλα έως μίαν πήχην. Παρευθύς ο βασιλεύς ώρισε να του το φέρουν, και εθαύμασεν εις την ευμοορφίαν του, και εις το σημάδιν οπου είχεν. επρόσταξε να το βάλουν εις έναν στάβλον, και κανείς δεν ετολμούσεν να το καβαλικεύσει, ή να το σιμώσει. Ο Αλέξανδρος επήγαινε συχνά εις αυτό, και το εχάιδευε, εκείνο δε το εχαίρονταν, εχυλιμηντρούσεν, και του έγλυφε το χέρι. Ο Φίλιππος κατα συνήθειαν μίαν φοράν την εβδομάδα, έδιδε θέλημα να κάμουν ιππόδρομον οι άρχοντες του με τους πρώτους καβαλλαρέους του, και τρέχοντας τα άλογα, αυτός εκάθετο και τους εκοίταζεν. Ο Αλέξανδρος επήγεν εις τον στάβλον κρυφά, εσέλλωσεν τον βουκεφάλαν, τον εκαβαλλίκευσεν ώσπερ να ήτον μαθημένος, και εβγήκεν εις τον ιππόδρομον. Ότι τον είδεν ο λαός και εκείνοι οπου έτρεχαν, τον επροσκύνησαν ωσάν υιόν του βασιλέα οπου ήτον. Ο Αλέξανδρος εζήτησεν τον Πτολεμαίον να τρέξουν μαζί, και ούτως αφέθηκαν εις το τρέξιμον. Ο Αλέξανδρος επέρασεν τον πτολεμαίον έως ενός τόξου βολήν και όλοι εθαύμασαν, διατί ο πτολεμαίος ήτον ο πρώτος εις το τρέξιμον. Εχάρην ο Φίλιππος θαυμάζοντας δια την καβάλλαν του, και δια το τρέξιμον το πολύν οπού έκαμε, και είπεν,
-ουρανέ, ήλιε και σελήνη, σήμερον να ηξεύρετε ότι στο σπαθί του Αλέξανδρου με τους μακεδόνας, θέλουν συντρίψει τα σπαθιά όλου του κόσμου.
Από εκείνην την ώρα ο Φίλιππος επρόσταξε να συναθροίζονται πεδία συνομήλικα του Αλεξάνδρου, δια να κάνουν άθλησιν εις τα πολεμικά όπλα, και να μαθαίνουν την τάξιν του πολέμου. Εσυνάζοντο λοιπόν καθημερινώς, ετόξευαν, εκτυπούσαν κονταριές, και πάντα ο Αλέξανδρος ενικούσεν εις όλα.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Ως είδε ο Αλέξανδρος ότι όλα τα παιδία έμειναν νικημένα από λόγου του, εβουλήθει  να πάει εις τον Μωρέαν, εις τους Ολυμπιακούς αγώνας, όπου εσυνήθιζαν να κάνουν οι  Έλληνεςεις κάθε πέντε χρόνους. Εις αυτούς ντους αγώνας εεπήγαιναν από όλα τα μέρη της γης, βασιλείς, ηγεμώνες, άρχοντες και κάθε λογής άνθρωποι οι οποίοι έκαναν κάθε λογής παιχνίδια. Άλλοι επάλευαν γυμνοί, άλλοι έτρεχαν πεζοί, άλλοι καβαλλαραίοι, άλλοι εις αμάξια, άλλοι έριχναν λιθάρι, και άλλοι έκαναν άλλα. Όποιος ενικούσε, ελάμβανε μεγάλες τιμές, και τον φήμιζαν παντού. Ο Αλέξανδρος ηθέλησεν να πηγαίνει εκεί, δια να δοκιμάσει αν ομοίως η τέχνη του τον βοηθεί, και έτσι έλαβε το θέλημα από τον πατέρα του. Ο Φίλιππος επρόσταξε να αρματώσουν έναν κάτεργον όλον περιχρυσωμένον, και ούτως ετοίμασαν όλα τα χρειαζόμενα δια το ταξίδιν, και έδωκεν πολλότατα αργύρια δια εξόδων.

Εμίσσευσεν ο Αλέξανδρος αντάμα με τον Πτολεμαίον, και μετ ολίγον καιρόν έφθασαν εις την επαρχίαν του Γαστουνιού, εις χώραν λεγομένην Πήσσα, εις την οποιαν εγίνοντο οι Ολυμπιακοί αγώνες. Εις αυτήν ήτο εκείνος ο θαυμαστός ναός του Ολυμπίου Διός.

Πηγαινόμενος εκεί, ήβρε τον υιόν του Δαρείου Νικόλαον ονομαζόμενον, με άλλα πολλά αρχοντόπουλα οπου είχαν πηγαίνει εκεί δια τους αυτούς αγώνας. Μίαν των ημερών, εσυναντήθησαν ο Αλέξανδρος με τον Νικόλαον. Ο Αλέξανδρος εχαιρέτησε τον Νικόλαον, ο δε Νικόλαος ως υπερήφανος που ήτο, δεν εκατεδέχθει τον χαιρετισμόν του. Ευθύς ο Αλέξανδρος του είπεν,

-όντως υιός είσαι του υπερήφανου Δαρείου, που ονομάζει του λόγου του θεόν, όμως εσύ, ωσάν και αυτός, από την πολλήν σας υπερηφάνεια, ογλήγωρα θέλει πέσετε κάτω. Αύριον μάλιστα, σε έχω καλεσμένον εις τον αγώναν δια να τρέξωμεν, και να ειδείς πως θέλεις πέσεις από την υπερηφάνεια σου.

Ο Νικόλαος του υπεσχέθει ότι την ερχόμενην ημέραν να εύγουν εις τον αγώνα. 

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΙΚΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟΝ

Την ερχομένην ημέραν ευγήκαν και οι δύο Καβαλλαραίοι ωσάν δυό αετοί επάνω εις τα άλογα και άρχισαν δια να τρέχουν. Εις το πρώτον τρέξιμον με επιτηδειότητα ο Αλέξανδρος έκαμε και εσκόνταψε το άλογον του Νικολάου ο οποίος έπεσε κάτω νεκρός, δια να τον επλάκωσεν η σέλλα. Ο Αλέξανδρος βλέποντας ότι ο Νικόλαος εσκοτώθη, εχάρηκε πολλά ότι εκέρδισε. Τότε ο λαός ευθύς εστεφάνωσε τον Αλέξανδρον και εκυρήχθη παντού το όνομα του δια την νίκην του. Ο δε Αλέξανδρος και οι άνθρωποι του εμίσευσαν δια την πατρίδα με χαράν μεγάλην.

Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Φθάνωντας ο Αλέξανδρος εις την  Μακεδονίαν, έμαθε πώς ο Φίλιππος άφησε την Ολυμπιάδα και ενυμφεύθην άλλην και έκαμνεν εκείνες τις μέρες τους γάμους. Του εκακοφάνη κατά πολλά, και πηγαίνωντας ανέβη εις το παλάτιν. Ο Φίλιππος τον εδέχθη μετα χαράς, και τον έβαλε κοντά του εις την τράπεζαν. Ήλθεν και η Ολυμπιάς εις το μέσον τους, λέγουσα προς τον Αλέξανδρον. Υιέ μου, πώς αντέχεις να βλέπης τη μητέρα σου ζωντανή και ο πατέρας σου να με αφήση δια να πάρει άλλην; Ως ήκουσεν αυτά ο Αλέξανδρος, άναψεν από τον θυμόν του, εσηκώθη ευτύς, και επήρεν ένα σκαμνίον, με το οποίον εφόνευσε τρεις άρχοντες από εκείνους οπυ έκαμαν την προξενείαν, οι δε λοιποί έφυγαν και εγλύτωσαν τον θάνατον. Ούτως εχάλασαν οι γάμοι, ο δε Φίλιππος από την πίκραν του και εντροπήν, έπεσεν εις αρρώστιαν.

ΟΙ ΚΟΥΜΑΝΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ

Ως ήκουσαν οι Κουμάνοι ότι ήτον άρρωστος ο Φίλιππος, εσηκώθησαν με εκατόν πενήντα χιλιάδες στράτευμα, και ήλθον εις τα σύνορα της Μακεδονίας. Ευθύς οπου το έμαθεν ο Φίλιππος έπεσεν εις μεγάλην λύπην, έκραξε τον Αλέξανδρο και του είπεν, 
-έπαρε υιέ μου τα φουσάτα μας, και σύρε κατα πάνω των εχθρών μας, ότι ΄φθασαν εις τον τόπον μας. 
Παρευθύς ο Αλέξανδρος εσύναξε τα φουσάτα οπου ήσαν εις την Μακεδονίαν έως τριάκοντα χιλιάδες και επήγεν εις συνάντησην των εχθρών. Μαθάνωντας ότι ήσαν οι εχθροί εκεί κοντά συναμένοι, επήγε δια νυκτός άξαφνα και τους επλάκωσεν. Οι Κουμάνοι βλέποντες άξαφνα τα στρατεύματα των Μακεδόνων οπόθεν δέν το απαντέχεναν, ετρόμαξαν, και εσέβησαν εις μεγάλους λογισμούς.

ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΟΥΜΑΝΩΝ

Το μεσονύκτιον έδωκαν οι Κουμάνοι εις φυγήν με όλον το φουσάτο τους. Ο Αλέξανδρος επήγε στο κατόπιν τους κυνηγώντας τους.  Όσο να εύγη ο ήλιος έσμιξαν τα φουσάτα αντάμα και έδωκαν πόλεμον. Ετσακίστηκαν οι Κομάνοι ωσάν τα πρόβατα όταν τα διώκουν λύκοι πολλοί, επειδή ο Αλέξανδρος τους εδίωκε τρεις ημέρας και τρεις νύκτας. Εκοτώθηκαν από τους Κουμάνους σαράντα χιλιάδες λαός, και από τους Μακεδόνας δύο χιλιάδες .  Εσκοτώθη ο βασιλέας τους Απλαμέσης.

Ο Αλέξανδρος όρισε να έρθουν οι μεγιστάνες και οι στραγτιωτικοί του όλοι, και είπε προς αυτούς,

-είδετε συντρόφοι μου και αγαπημένοι μου φίλοι, πώς με τη δύναμη και τη συνεργασία του Θεού, ενικήσαμεν τους Κουμάνους;

Μετά ταύτα εγύρισεν ο Αλέξανδρος να έρθει προς τον βασιλέα Φίλιππο, σέρνωντας μαζί του δέκα χιλιάδες. Τότε πάλιν είπεν προς τους Κουμάνους,

-βλέπετε άρχοντες Κουμάνοι πώς σας επαράδωκεν ο Θεός  στα χέρια των Μακεδόνων επειδή τα σπαθία σας ετσακίσθηκαν, τα δε των Μακεδόνων εικονίσθησαν από εσάς και από τον βασιλέα σας τον  Απλαμέση; Εσας δε, τους άρχοντες και αυθεντάδες σας επιάσαμεν ζωντανούς. Εάν θέλετε λοιπόν να έχετε τη ζωήν σας και τον τόπον σας, να τον σμίξετε με την Μακεδονίαν και να ήσθε ιδικοί μου.

Ώ της καλής ελεημοσύνης  και ευσπλαχνίας του Αλέξανδρου που τους εκυβέρνησε τους Κουμανίτας, και τους ελυπήθη.

ΟΙ ΚΟΥΜΑΝΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ

Οι Κουμάνοι μόλις ήκουσον τα λόγια του Αλέξανδρου, αποκρίθησαν και είπαν,

-Βασιλεύ Αλέξανδρε, επειδή ο Θεός σε εβοήθησε και εσκότωσες τον βασιλέαν μας τον Απλαμέση, και εμείς ιδικοί σου είμασθεν. Πέψαι μας αφέντην να έχωμεν από τους άρχοντας σου, και δώσε μας συμπάθιον.

ΝΕΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΟΥΜΑΝΟΥΣ

Επιστώθη ο Αλέξανδρος τους λόγους και τους όρκους των Κουμάνων, και έκαμε βασιλέα τον εξάδερφο του, οπου ήτον πρώτος κυνηγός. Εφιλοδώρησε τους ως έπρεπε, και άφηκεν τους να πηγαίνουν οπίσω δια να είναι δούλοι του Αλέξανδρου.

Ο ΑΝΑΞΑΡΧΟΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Ο Ανάξαρχος ο βασιλεύς της Πελαγωνίας, ακούσας ότι ο Αλέξανδρος λείπει με τα φουσάτα του εις την Μακεδονίαν, έκαμεν μίαν πονηρίαν.

Πότε καιρόν ήρχετο εκ Περσίας από ταξίδιον και διαβαίνωντας εις τη Μακεδονίαν, εφίλευσεν τον ο Φίλιππος, και με δώρα τον απέστειλεν. Ο Ανάξαρχος είδε την Ολυμπιάδα και ετοξεύθει από τον έρωτα. Δεν ήκουσεν ο άθλιος τους λόγους του Σολομώντος, τους λόγους οπου λέγουν,

άνθρωπε άς είσαι ευχαριστημένος και ανπαυμένος εις την αγάπην της γυναικός σου κθώς σου έτυχε, και μη εις ξένην γελασθείς, ίνα μη πάθεις πλέον παρα εκείνα οπου πράξεις, χάνωντας την ζωήν σου ομού με τον πλούτον σου.

Λοιπόν ο Ανάξαρχος εσύναξε τα φουσάτα του χιλιάδες δώδεκα και επήγεν εις το κάστρον του Φίλιππου, και του είπεν,

Εις βοήθειαν σου ήλθα βασιλεύ,

Αλλά ο σκοπός του ήταν να εύρη άδειαν να πάρει την Ολυμπιάδαν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

...ΑΠΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η ΡΟΞΑΝΔΡΑ ΣΚΟΤΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΛΥΠΗΝ

Από συνέχειαν... 

Η Ροξάνδρα εγύρισε προς τους άρχοντες και είπεν,

-άρχοντες σας παρακαλώ να εξεβείτε ολίγον έξω, μήπως και συνέλθει η καρδία μου.

Εξέβησαν οι άρχοντες, και μένοντας η Ροξάνδρα μοναχή, εφίλησε τον Αλέξανδρο τρεις φορές, και είπεν,

-εγώ δεν δύναμαι πλέον να υπομαίνω τον θάνατον σου, και αγαπημένε Αλέξανδρε, κάλιον έχω να αποθάνω σήμερον μετα σού, παρά να ζω χωρίς να σε βλέπω, Βασιλέα μου.

Τότε ευγάνει το παραμάχαιρον του Αλέξανδρου από την ζώνην του, και καρφώνοντας το εις την καρδίαν της, εσφάγει και εξεψύχησεν την ώραν εκείνην.

Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Οπόταν ήλθον οι άρχοντες μέσα ευρόντες την Ροξάνδραν εσφαγμένην, ελυπήθηκαν και δια εκείνην πολλά. Τότε ώρισεν ο Πτολαιμαίος και ο Φιλόνης, να κάμουν δύο σεντούκια χρυσά και έβαλαν τα δύο σώματα μέσα, και τα επήγαν εις την Αλεξάνδρειαν εις την πόλην οπου έκτισεν ο Αλέξανδρος. Έκαμαν δύο στύλους υψηλούς και έβαλαν τα σώματα με τα σεντούκια τα χρυσά επάνω εις τους στύλλους. Τα αποχαιρέτησαν οι άρχοντες με κλαυθμόν και οδυρμόν, και ύστερον εχωρίσθησαν. Και επήγαν κάθε ένας εις το βασίλειον του, καθώς τα εδιόρησεν ο Αλέξανδρος εις την διαθήκην του. Απέθανεν ο Αλέξανδρος εις ηλικίαν χρόνων τριάκοντα τριών, και εβασίλευσεν μόνον δέκα οκτώ. Είχεν όλαις τες χάραις επάνωθεν του, την ανδρείαν, την ωραιότηταν, την σωφροσύνην, την ελεημοσύνυην, την δικαιοσύνην και την ημερότητα.

ΗΘΙΚΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ιδού εμπρός εις τους οφθαλμούς σου ώ άνθρωπε, έν ωφέλιμον παράδειγμα. Στοχάσου    εις τον θάνατον του Μεγάλου Αλεξάνδρου την ανθρωπότητα, και ότι η ζωή ετούτη είναι ως περ το λουλούδι του λειβαδιού οπου το δρεπάνι το κόπτει, ή ο ήλιος το ξηραίνει και το φθείρει, και εις ολίγον διάστημα χάνεται. Ούτως είναι η ζωή μας, οπου σήμερον είμεθα εις τον κόσμον με πλούτη, με δόξες και τιμές, αύριον δε, είμεσθεν από το δρεπάνι του θανάτου θερισμένοι. Τι τον ωφέλησαν τον Αλέξανδρον οι τόσες ανδραγαθείες οπου έκαμεν, οι τόποι οπου εκέρδισεν, και τα άπειρα πλούτη που έλαβεν.

‘Όταν ήλθεν ο θάνατος όλα τα ελησμόνησεν, όλα τα άφησεν, και πλέον δεν τα εστοχάζετο, δια το να είδεν ότι δεν ήτον αρκετός να αποφύγει το δρεπάνι του πικρού θανάτου. Έκλινε την κεφαλήν του εκείνος οπου τον επροσκύνησαν όλοι οι βασιλείς της γης. Εχώρεσεν ένας μικρός τάφος εκείνον οπου δεν τον εχωρούσεν ο κόσμος όλος, δια να ευχαριστήσει την γνώμην του.

Ο θάνατος δεν κάμνει καμμίαν διαφοράν από βασιλέα εις υπήκοον, από πλούσιον εις πτωχόν, από νέον εις γέρονταν, αλλά όλους όμοια τους έχει, και κανέναν δεν εντρέπεται. Τίποτες εκείνην την ώραν δεν θέλομεν πάρει κοντά μας από όλα όσα αποκτήσαμεν εις ετούτον τον κόσμον, αλλά μόνον η ψυχή μας θέλει πάρει τα όσα αποκτά, τόσον καλά, ωσάν και κακά. Δια τούτο θέλομεν λάβει πλουσίαν την ανταπόδοσιν, την ζωήν την αιώνιον. Από δε τα σωματικά, ας μην ελπίζωμεν κανένα όφελος, διατί όλα είναι μάταια. Κατά τον Σολομώντα, «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».

ΤΕΛΟΣ

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Ο Δάσκαλος Σταύρος Μιχαήλ αλλως Πασιήσταυρος, γεννήθηκε στη Χλώρακα το 1888 και διορίστηκε στο δημοτικό σχολείο Χλώρακας  από το 1914 έως το 1923 με ετήσιο μισθό τριάντα λίρες. Στα χρόνια που υπηρέτησε σαν δάσκαλος, η προσφορά του ήταν επίσης μεγάλη ως αρθογράφου με το ψευδώνυμο «Στάμης» στις εφημερίδες της εποχής, καθώς και ως ποιητής. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν συγκεντρωμένα τα γραφόμενα του παρά είναι διασκορπισμένα στα λίγα έντυπα που γλύτωσαν από το χρόνο. Στην επίσημη ιστοσελιδα του Κοινοτικού Συμβουλίου Πέγειας, πρίν αναδειχθεί ως Δήμος, αναφερόταν πώς τους στίχους του πασίγνωστου τραγουδιού «η βρύση των Πεγειώτισσων» τους έγραψε ο δάσκαλος αυτός, ο οποίος όταν υπηρετούσε στο χωριό της Πέγειας, ερωτέυτηκε μια δασκάλα την μετέπειτα σύζηγο του, για την οποία έγραψε τους στίχους της Βρύσης των Πεγειώτισσων. Το ποίημα αυτό, πρωτοδημοσιεύτηκε από τον ίδιο στην εφημερίδα " Πάφος" το 1938. 

1947-1951, Δάσκαλος Γεώργιος Ιωάννου

1954, δάσκαλος Χριστόδουλος Γ. Λαούρης. Γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1931 και διαμένει μόνιμα στην Πάφο..
Συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Πάφο και αποφοίτησε από το Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου τι 1951.
Μετεκπαιδεύτηκε το 1969 στην εκπαιδευτική τεχνολογία, το 1973-74 στη διδασκαλία της Αγγλικής γλώσσας και το 1979-80 στην εκπαιδευτική διοίκηση σε Πανεπιστήμια της Αγγλίας. Κατέχει τους τίτλους Dipl.Ed., M.Sc. και Ph.D. Ανήλθε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας στη δημοτική εκπαίδευση. Διατέλεσε Επιθεωρητής Δημοτικών σχολείων, και ήταν υπεύθυνος του Επαρχιακού γραφείου Πάφου.
Ο Χριστόδουλος Λαουρης για την όλη του δράση τιμήθηκε και βραβεύτηκε σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Άγιος Γεωργιος από το Σύνδεσμο γονέων και τις αρχές της γενέτειρας του Χλώρακας.

1962. Δασκαλος, Ζαχαρίας Μιχαήλ. Τέλειωσε το Γυμνάσιο το 1957. Σπούδασε στην Φιλοσοφική σχολή Αθηνών, καθώς και στην Μαρσάλειο Παιδαγωγική ακαδημία.

1961 Χριστόδουλος Χ. Λεωνίδα Σιαμμάς (δάσκαλος)

O Ανδρέας Μαυρέσης γεννήθηκε το 1941 στη Χλώρακα και κατάγεται από φτωχή αγροτική οικογένεια. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο της κοινότητας και απεφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου το 1960. Ακολούθως εγγράφεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου όπου το 1962 παίρνει το πτυχίο δασκάλου ύστερα από μια περιπετειώδη διαδρομή. Αφου δεν υπήρχαν χρήματα στην οικογένεια για να συνεχίσει τις σπουδές του, τις διέκοψε για δυο χρόνια και ξενιτεύτηκε στην Λεμεσό και εργαζόταν ως εργάτης, μαζεύοντας και φυλάγοντας  χρήματα τα οποία χρησιμοποίησε αργότερα και συνέχισε τις σπουδές του τελειώνοντας το γυμνάσιο και την Παιδαγωγική ακαδημία

Σαν εκπαιδευτικός υπηρέτησε στην κοινότητά απ’ όλες τις βαθμίδες της Δημοτικής Εκπαίδευσης. Πέντε χρόνια σαν απλός δάσκαλος, τρία χρόνια σαν Βοηθός Διευθυντής και πέντε χρόνια σαν Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου της κοινότητας, απ’ όπου και αφυπηρέτησε το 2001,αφήνοντας πίσω του μεγάλη προσφορά στην εκπαίδευση. 

1970 – 2009 Νίκος Πενταράς δάσκαλος, παζογράφος, ποιητής. Ο Νίκος Πενταράς γεννήθηκε στη Χλώρακα της επαρχίας Πάφου το 1949. Εκτός από την προσφορά του στην Κυπριακή Εκπαίδευση, την οποία υπηρέτησε από τη θέση του απλού δασκάλου μέχρι τη θέση του Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης, έχει γράψει πλήθος ποιημάτων τα οποία έχει εκδώσει σε βιβλία, και δίκαια ονομάζεται ο ρομαντικός ποιητής της Χλώρακας.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΕΟΛΕΟΥΣ ΣΙΑΜΜΑ / Λαϊκή ποιήτρια .
Η Αναστασία Νεοκλέους γράφει ποίηση, ζωγραφίζει και ασχολείται με τα κοινά. Είναι μια γυναίκα πολυτάλαντη. Μπορεί να κατορθώσει πολλά τίποτα δεν την σταματά παθιάζεται με ότι ασχολείται . Είναι ευγενική, καλόψυχη πάντα χαμογελαστή πολύ κοινωνική, και θέλει να κάνει τους άλλους να νοιώθουν καλά και πάντα να προσφέρει. Για την ίδια δεν έχουν αξία τα λεφτά, δεν θέλει ρούχα ακριβά, ούτε χρυσαφικά δεν έχουν καμιά αξία για εκείνη τα υλικά αγαθά. Η Αναστασία Νεοκλέους αποφοίτησε από το Α΄ Λύκειον του Αρχ. Μακαρίου του Γ’ το 1984-85 της Πάφου. Ήταν αθλήτρια πρωταθλήτρια από το δημοτικό. Το όνειρο της να σπουδάσει Γυμνάστρια. Οι γονείς της αδυνατούσαν. Πέρασε τις εξετάσεις στην Νοσηλευτική Σχολής στην Κύπρο. Της άρεσε να βοηθά τους ασθενείς. Όμως δεν μπορούσε να αντέξει τα ωράρια. Η Κυριακή είναι μέρα του Θεού για την οικογένεια. Η οικογένεια για εκείνη είχε περισσότερη αξία . Θεώρησε σωστό να ασχοληθεί στον οικονομικό κλάδο τον οποίο αποφοίτησε στον γραφειακό τομέα.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ

Ο αντιστράτηγος εν αποστρατεία Ανδρέας Πενταράς είναι ένας καταξιωμένος στρατιωτικός με μακρά πείρα στα ζητήματα ασφάλειας, και κατάγεται από τη Χλώρακα.

Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1974 και εντάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό ως αξιωματικός του Πεζικού. Πέραν των Σχολείων του Όπλου του φοίτησε στην Ανώτατη Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Εθνικής Άμυνας.

Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό μέχρι το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Το 1995, κατόπιν πρόσκλησης από την Κυπριακή Δημοκρατία, υπέβαλε παραίτηση από τον Ελληνικό Στρατό και εντάχθηκε στην Εθνική Φρουρά όπου υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές και διοικητικές θέσεις. Το 2012 αφυπηρέτησε με τον βαθμό του αντιστράτηγου. Το 2013 διορίστηκε ως πολιτικός προϊστάμενος της Κυπριακής Υπηρεσίας Πληροφοριών.

Συνέγραψε εκατοντάδες άρθρα για θέματα άμυνας και στρατηγικής, τα οποία δημοσιεύθηκαν στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο Τύπο της Κύπρου και της Ελλάδας.

Συνέγραψε επίσης το βιβλίο «Λανθασμένες επιλογές στην άμυνα και ασφάλεια της Κύπρου», ένα έργο στο οποίο περιλαμβάνονται άρθρα που έχουν δημοσιευθεί στον κυπριακό Τύπο από το 2004 έως το 2011, και τα οποία αναφέρονται στην πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις εκείνης της χρονολογίας, στα θέματα Άμυνας και Ασφάλειας.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΚΤΙΚΟΣ

Η Δήμητρα Σωκράτους εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Ασχολείται με την αφήγηση ιστοριών, τη σκηνοθεσία παιδικών παραστάσεων, τον συντονισμό κι εμψύχωση δικοινοτικών πρότζεκτ κι εργαστηρίων.

΄Έχει λάβει αριστεία από το Πανεπιστήμιο Κύπρου 2005 και University of Warwick UK2008), επίσης έλαβε το Βραβείο Κοινωνικής Προσφοράς (Πανεπιστήμιο Κύπρου, 2005). Γράφει ιστορίες για παιδιά και ποίηση από το 2001. Πήρε το Α’ Βραβείο στον Διαγωνισμό Σύνθεσης Κυπριακού Τραγουδιού του Ρ.Ι.Κ. (‘Επλάνεψες με Μάνα μου’, στιχουργός, 2008). 

Το βιβλίο για μεγάλα παιδιά ‘Η Μαίρη και το Λευκό Μπιζέλι’ αποτελεί την πρώτη της εκδοτική προσπάθεια το οποίον και έτυχε επιτυχίας και μεγάλης προβολής από πολλά ΜΜΕ της Κύπρου και του εξωτερικού, καθώς και από έγκυρες ιστοσελίδες στο Ίντερνετ.

Εργογραφία:

(2016) Η Μαίρη και το Λευκό Μπιζέλι

(2008) Επλάνεψες με Μάνα μου - Α’ Βραβείο στον 17ο Διαγωνισμό Σύνθεσης Κυπριακού Τραγουδιού του Ρ.Ι.Κ. (στιχουργός)  

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΜΙΧΑΗΛ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Σπούδασε στην Φιλοσοφική σχολή Αθηνών, καθώς και στην Μαρσάλειο Παιδαγωγική ακαδημία. Δούλεψε ως δημοδιδάσκαλος για τέσσερα χρόνια, και μετά σαν καθηγητής Ιστορίας στα Γυμνάσια.  Έλαβε μέρος στο αγώνα της ΕΟΚΑ σαν μέλος σε μαχητικές ομάδες κρούσεως στη Χλώρακα. Τιμήθηκε για την προσφορά του στον αγώνα απο την κυβέρνηση, η οποία του απένειμε το μετάλλιο τιμής της ΕΟΚΑ.

Μετα την αφυπηρετηση του έγραψε το ιστορικό βιβλίο ¨Οι Παρτιζάνοι της Κύπρου¨που  καταπιάνεται σε αυτό με τις εμπειρίες του στον αγώνα της ΕΟΚΑ.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

Ο Κυριάκος Μαργαρίτης γεννήθηκε στη Χλώρακα της Πάφου, στην Κύπρο, το 1982. Ζει στην Αθήνα. Έχει γράψει βιβλία για παιδιά, διηγήματα, και μυθιστορήματα.

Είναι πτυχιούχος κλασικής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το μυθιστόρημά του "Ο Γιώρκης ο Καρπασίτης" τιμήθηκε με έπαινο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά το 1998. Ακολούθως έγραψε αρκετά βιβλία και άρθρα. 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟYΔΗΣ

Το 1971 αποφοίτησε από τη Τεχνική Σχολή Πάφου, ενώ την χρονιά του 2011 παρακολούθησε δύο χρόνια δι’ αλληλογραφίας σπουδές ΜΜΕ, όπου πήρε το δίπλωμα του δημοσιογράφου με άριστα.

Υπηρέτησε στην Εθνική φρουρά 25 μήνες, και με την απόλυση του μετέβηκε στην Ελλάδα όπου μπάρκαρε και εργάστηκε στα πλοία ως Μηχανικός. Τα ατέλειωτα χρόνια και τις ατέλειωτες ώρες της Ναυτικής του μοναξιάς πάνω στα ποντοπόρα πλοία τάνκερ, ασχολήθηκε με το διάβασμα επιμελώς, καταφέρνοντας να αποκτήσει απεριόριστες γνώσεις, που αργότερα αποδείχτηκαν πολύ υποβοηθητικές ώστε να καταφέρει να γίνει συγγραφέας, συντάκτης, δημοσιογράφος και εκδότης δικής του εφημερίδας. Το 1978 επέστρεψε στην Κύπρο όπου ασχολήθηκε με επιτυχία με το εμπόριο των Φθαρτών.

Το 1991 επέκτεινε τις εργασίες του στο Developing και στις υπηρεσίες. Το 2009 εξέδωσε την «εφημερίδα της Χλώρακας» σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, την οποία έγραφε, και εκτύπωνε μόνος του, ενώ ταυτόχρονα ησχολήτο συστηματικά με τη συγγραφή βιβλίων και περιοδικών.

Υπηρέτησε  τη δημοσιογραφία  από τη θέση του ιδιοκτήτη, του συγγραφέα,  του συντάκτη και του δημοσιογράφου για πέντε περίπου χρόνια εκδίδοντας τη δική του έντυπη  μηνιαία τοπική εφημερίδα, και ακολούθως συνέχισε να την εκδίδει ηλεκτρονικά, καθώς η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε τον τόπο, δεν ττου άφησε δυνατότητες να συνεχίσει την έντυπη κυκλοφορία της.

Εκτός από τη δημοσιογραφία και την αρθογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά της Κύπρου και της Ελλάδας, ασχολήθηκε  με τη συγγραφή διηγημάτων και ιστοριών που αφορούν την παράδοση, που μέσα από τη διήγηση τους καταγράφεται ο τρόπος ζωής της παλαιάς εποχής και ο τρόπος διαβίωσης των ανθρώπων με όλες τις δυσκολίες της φτώχειας και της καταδυνάστευσης τους από τους Τούρκους και Άγγλους κατακτητές, καθώς και την καταγραφή της ιστορίας της γενέτειρας του Χλώρακας και ότι σχετικό με αυτήν.

Στο χρόνο που ακολούθησε σπούδασε δημοσιογραφία στην ηλικία των 57 ετών, αποδεικνύοντας έτσι στη πράξη την δια βίου μάθηση.

ΜΑΡΙΟΣ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

 Ο Μάριος Νεοκλέους είναι απο τη Πάφο, κάτοικος Χλώρακας. Είναι δασολόγος, πτυχιούχος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει μεταπτυχιακή εκπαίδευση σε θέματα Οικολογικής Ανάλυσης Μεσογειακών Οικοσυστημάτων, Αρχιτεκτονικής Τοπίου και Προστασίας - Πρόληψης Δασικών Πυρκαγιών.

Υπηρέτησε στη Δημόσια Υπηρεσία της Κύπρου (Τμήμα Δασών, Υπουργείο Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος). Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα με την τοποθέτησή του ως ενός από τους υπεύθυνους για τη διάσωση και την ασφαλή εξαγωγή της καμένης ξυλείας που προήλθε από τους τούρκικους βομβαρδισμούς κατά την εισβολή τού 1974 και τέλειωσε την υπηρεσία του στο δημόσιο, από τη θέση του προϊσταμένου του τομέα Δασικής Μηχανικής, Υλοχρηστικής και Προστασίας των δασών από πυρκαγιές. Πολύ νωρίς, από μαθητής, αργότερα ως φοιτητής και δασολόγος, συνεργάστηκε με αρκετά περιοδικά και εφημερίδες στην Κύπρο και Ελλάδα, δημοσιεύοντας διηγήματα, ποιήματα και διάφορα δοκίμια, άρθρα, μελέτες. Συνεργάστηκε με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο με παρουσίαση θεμάτων γύρω από το δάσος και έγραψε αρκετά ενημερωτικά σποτ, κείμενα και έρευνες για σενάρια ταινιών ντοκιμαντέρ. Συνεχίζει να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά και είναι διαχειριστής ιστοχώρων, δημοσιεύοντας κείμενα πνευματικού, κοινωνικού και δασικού (περιβαλλοντικού) περιεχομένου. Υπήρξε Πρόεδρος Επιτροπής ανθολόγησης-επιμέλειας της έκδοσης "Ανθολογία του Δάσους-Κύπριοι Ποιητές", Υπουργείο Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος, Λευκωσία 1998. Έχει γράψει τα βιβλία, «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»,«ΧΛΩΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ»,  και «ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΔΑΣΟΕΣΣΑ ΓΗ» 

ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Μέλος της πρώτης ομάδας. Έλαβε μέρος στην παραλαβή του αρχηγού Διγενή στις 10 Νοεμβρίου 1954 και συνελήφθη με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Χλωρακας κοντά στην ακτή «Ροδαφίνια» όταν ξεφόρτωναν δυναμίτιδα από το πλοιάριο «Αγιος Γεωργιος». Αθωώθηκε από το Κακουργιοδικείο Πάφου. Ανελαβε ομαδάρχης στη Χλωρακα και ανέπτυξε πλούσια δράση σε όλη τη χαμηλή περιοχή της Πάφου. Συνεληφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε.Έφερε το ψευδώνυμο "Νικηταράς" 

ΝΙΚΟΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ Ο ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Ο Νίκος Πενταρας είναι ένας πνευματικός άνθρωπος των γραμμάτων και των Ελληνοχριστιανικών ιδεωδών. Γεννήθηκε στη Χλώρακα από οικογένεια προσηλωμένη στις πανορθοδοξες αξίες και γαλουχήθηκε με τα νάματα της πίστεως και της αρετής. Μέσα από αυτά τα ιδεώδη και με κόπο ολόκληρης ζωης γράφοντας ποιητικό και πεζό λογο, κατάφερε να αναδειχθεί ως ένας από τους μεγάλους ποιητές του τόπου μας.  Μέσα από την πληθώρα των ποιημάτων του, ο αναγνώστης κατακλύζεται από νοσταλγία, συγκίνηση αλλά και αληθινά διδάγματα σοφίας, παιδείας και αρετής.

Εκτός από την προσφορά του στην εκπαίδευση της Κύπρου την οποία υπηρέτησε από τη θέση του απλού δασκάλου μέχρι τη θέση του Α' Λειτουργού Εκπαίδευσης, έχει εκδώσει βιβλία με ποιήματα, μυθιστορήματα και μελέτες. Αφιερώθηκε με πάθος στην  τελειοποίηση μιας ποίησης που χαρακτηρίζεται από δυνατές εικόνες και σχήματα λόγου, επηρεασμένος από τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης του Κυπριακού λαού κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και του αγώνα της ΕΟΚΑ. Ασχολήθηκε επίσης με την κριτική-παρουσίαση νέων εκδόσεων. Από το 1989 έως το 1991, είχε μόνιμη στήλη σε κυπριακή εφημερίδα για την κριτική-παρουσίαση νέων εκδόσεων και συνεργαζόταν παράλληλα και με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου για το ίδιο θέμα. Έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα εκατοντάδες νέες εκδόσεις βιβλίων ποικίλου περιεχομένου.

Εχει εκδώσει τα ακόλουθα βιβλία: «Ώρες Πολέμου» (ποίηση) (1975) «Μηνύματα» (ποίηση) (1981) «Περιστέρι μου ξεκίνα» (ποίηση για παιδιά) (1987) «Η Τρίτη Απόφαση» (ποίηση) (1988) «Επάνοδος» (ποίηση) (1992) «Φως εκ Φωτός» (ποίηση) (1994) «Ποιήματα» (ποίηση) (1995) «Ο Εκπαιδευτικός απέναντι στο Αναλυτικό Πρόγραμμα: Ελεύθερος Πολιορκημένος;» (μελέτη) (2004) «Σε κάθε μπαλκόνι και ένα χελιδόνι» (μυθιστόρημα, που απευθύνεται σε παιδιά και νέους) (2007) «Στη μοναξιά του φεγγαριού» (ποίηση) (2009). Λογοτεχνικά έργα του, τόσο πεζά, όσο και ποιητικά, έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, έχουν ανθολογηθεί σε ανθολογίες και σχολικά ανθολόγια και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά. Στις 26 Μαΐου 2000, η Παγκύπρια Ένωση Συγγραφέων, σε ειδική εκδήλωση, του απένειμε τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στα Κυπριακά Γράμματα.

Ένα απόσπασμα από το έργο του συγγραφεως «Σε κάθε μπαλκόνι ένα χελιδόνι» που αποτελεί ιστορικό μυθιστόρημα για παιδιά και νέους και αναφέρεται σε γεγονότα του αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955 – 1959 με ιδιαίτερη αναφορά στο πώς βίωσαν τα παιδιά της εποχής εκείνης τον αγώνα, παραθέτουμε παρακάτω:

«Μετά που πιάσανε το καΐκι με τα όπλα στα "Ροδαφίνια", πολλοί μιλούσαν για ένοπλο αγώνα. Μα κανένας δεν ήταν σίγουρος. Όλα ήταν υποθέσεις. Όσοι ήταν σίγουροι γι' αυτό σιωπούσαν, γιατί δεν έπρεπε να μαθευτεί το μεγάλο μυστικό. Οι εφημερίδες κάτι γράφανε σχετικά, αλλά δεν είχαν αποδείξεις. Έκαναν απλώς υποθέσεις. Όλα ήταν συγχυσμένα. . . Οι μέρες περνούσαν. Πέρασε ο χειμώνας. Ήρθε η άνοιξη. Μια άνοιξη με πολλά, πάρα πολλά χελιδόνια. Σε κάθε στέγη και ένα χελιδόνι. Σε κάθε λιακωτό και ένα χελιδόνι. Σε κάθε μπαλκόνι και ένα χελιδόνι. Δε θυμάμαι άλλη άνοιξη με τόσα χελιδόνια. Ο πατέρας κοίταζε κάθε τόσο τα χελιδόνια και μας έλεγε: -Τόσα χελιδόνια κάτι καλό θα μας φέρουν. Δε γίνεται. . . Γι' αυτό πρέπει να ελπίζουμε. Εμείς τον ακούγαμε και παρηγοριόμασταν. Κάτι ήξερε αυτός»

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΥΡΕΣΗΣ  ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Γεννήθηκε στο χωριό Χλώρακα το 1955. Είναι παντρεμένος με τήν Δέσποινα Μαυρέση και έχουν δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Υπηρέτησε για 35 χρόνια στην δημόσια υπησεσία. Με την λαϊκή ποίηση ασχολείται ερασιτεχνικά τα τελευταία 15 χρόνια. Εχει εκδόσει μία ποιητική συλλογή με ποιήματα γραμμένα στήν κυπριακή διάλεκτο με τίτλο " Που τα φύλλα της καρκιάς". Σαν στιχουργός έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο σε δύο παγκύπριους διαγωνισμούς. Ο πρώτος με το τραγούδι "Το αλακάτιν" στίς Αφετηρίες του ΡΙΚ, και ο δεύτερος με το τραγούδι " Ο πόθος της επιστροφής" , στόν παγκύπριο διαγωνισμό σύνθεσης κυπριακού τραγουδιού. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί και κυκλοφορούν δύο C.D με δικα του τραγούδια.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΕΝΕΛΑΟΥ (ΧΑΜΠΩΤΟΣ)

Ο Χαράλαμπος Μενελάου Αρέστη εντάχτηκε στο Εφεδρικό σώμα, από όπου βίωσε ενεργά όλες τις βίαιες καταστάσεις που ελάμβαναν χώρα σε όλη την Κυπρο, κατά την οποία ο εμφύλιος είχε πάρει διαστάσεις με αποτέλεσμα το πραξικόπημα από τη Χούντα των Αθηνών και στη συνεχεια την Τούρκικη εισβολή.

Μέσα από αυτά τα βιώματα επιχειρεί ένα δύσκολο εγχείρημα, να καταγράψει τη πραγματική αλήθεια και χωρίς επηρεασμό κατά τη γνώμη του, των γεγονότων.

Σαν μάρτυρας αυτών των καταστάσεων που τα έζησε, τα κατέγραψε βλέποντας τα από τη δικιά του σκοπιά και παραθέτοντας τα στον αναγνώστη με εύκολη και κατανοητή γραφή, χωρίς πολιτικό επηρεασμό από τη μια πλευρά ή την άλλη.

« Με λιτό και περιεκτικό τρόπο, αλλά και με εντιμότητα και σεβασμό στην αλήθεια, ο Χαράλαμπος μας δίνει τη δική του μαρτυρία. Μια κατάθεση ψυχής στο αμείλικτο δικαστήριο της ιστορίας», γραφει στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας Άνδρος Παυλίδης.

Σε προλογικό του σημείωμα ο συγγραφέας Αρέστη, αναφέρει:

Το βιβλίο κυρίως αναφέρεται σε άγνωστες πτυχές του πολέμου του 1974. Αναφέρεται στην αντίσταση της Αμμοχώστου κατά του πραξικοπήματος και κατά της τουρκικής εισβολής που το ακολούθησε. Επεκτείνεται σ' όλες τις περιόδους του αγώνα, θέλοντας να καταδείξει την άρρηκτη συνέχεια τους. Αναδεικνύει την συμμετοχή της Χλώρακας στους αγώνες του 1955-59 και του 1963-64, που κορυφώθηκε στην προπραξικοπηματική περίοδο και την αντίσταση κατά του πραξικοπήματος και της εισβολής του 1974. Σκιαγραφεί επίσης την παγκύπρια δομή και δράση της Ένωσης Αγωνιστών Πάφου. 

ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Ο Χριστάκης Ταπακούδης αποφοίτησε από το Κλασσικό του Α’ Γυμνασίου Πάφου το 1965 με άριστα. Μπήκε, μετά από εξετάσεις, στη Νοσηλευτική Σχολή από όπου αποφοίτησε τέλος του 1967. Σαν Νοσηλευτής εργάστηκε πολύ λίγο γιατί κατάφερε, μετά από εξετάσεις να προσληφθεί στο Νοσοκομειακό Εργαστήριο του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Σπούδασε, με υποτροφία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού και έκαμε ειδικότητα στις μεταγγίσεις αίματος στο γνωστό « PELLIKAN B.T.B» του Δουβλίνου με υποτροφία του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι, επίσης κάτοχος ειδικού διπλώματος για την αιμοδοσία και τις μεταγγίσεις του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου.

Η υπηρεσία του υπήρξε ευδόκιμη. Υπηρέτησε από τα πιο χαμηλά μέχρι τα πιο ψηλά πόστα του Κλινικού Εργαστηρίου, διετέλεσε προϊστάμενος των Εργαστηρίων Λεμεσού, Λάρνακας και Λευκωσίας και αφυπηρέτησε σαν Επιθεωρητής. Η πιο μεγάλη του προσφορά, όμως, ήταν στην αιμοδοσία όπου εργάστηκε για τριάντα ολόκληρα χρόνια σαν Υπεύθυνος της Τράπεζας Αίματος. Εκεί είχε προσφέρει τον καλύτερο του εαυτό, εξαντλώντας τις γνώσεις, την πείρα και τις πλούσιες εμπειρίες του. 

Σήμερα ο Χριστάκης Ταπακούδης σαν συνταξιούχος, αφιερώνει τον ελεύθερο του χρόνο στη συγγραφή βιβλίων ένα όνειρο ζωής που από νεαρής ηλικίας είχε ξεκινήσει, αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει καθώς ένεκα των πολλών υποχρεώσεων ως εκ της θέσεως του σαν υπεύθυνος της Τράπεζας αίματος Κύπρου επιφορτώθηκε, και με ζήλο εργάστηκε να φέρει εις πέρας. 

Το πρώτο βιβλίο της συγγραφικής του δουλειάς που εκδόθηκε φέρει τον τίτλο «ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ». Ακολούθως συνέχισε να γράφει κυρίως ιστορικά μυθιστορήματα, καθώς και άλλα συνήθει περιπετειώδη με πολλή ενδιαφέρον ώστε να κοινούν το ενδιαφέρον των αναγνώωστών. 

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΟΘΩΝΟΣΝΟΣ- ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΖΩΓΡΑΦΟΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Ο Χρύσανθος Όθωνος γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 25 Ιανουαρίου 1949. Είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος. Από το 1981 διευθύνει δική του γκαλερί στη Πάφο. Έχει στο ενεργητικό του αρκετές ατομικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό και έργα του βρίσκονται σε ατομικές συλλογές σε πολλές χώρες.

Παράλληλα με τη ζωγραφική έχει εργαστεί επαγγελματικά για είκοσι δύο χρόνια ως μουσικός.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια οδηγούμενος από την ακόρεστη του δίψα για έρευνα και μελέτη του φαινομένου της Ζωής έχει ταξιδέψει και έχει γνωρίσει τις διδασκαλίες γνωστών διδασκάλων της σοφίας σε Ανατολή και Δύση. Έχει ζήσει με χριστιανούς μυστικιστές, Μουσουλμάνους Σούφι και μυστικιστές της Ανατολής. Έχει μελετήσει σφαιρικά τη φιλοσοφική, ψυχολογική και μεταφυσική πλευρά του φαινομένου της Ζωής.

Το πρώτο του βιβλίο που εκδόθηκε το 2008 από τον Πύρινο Κόσμο με τίτλο: «Ο Γιοχανάν ο Παππούς του και το Φως». αφιερώνεται σε όλους εκείνους που έχουν βαρεθεί τα μισοσκόταδα του κατώτερου τοποχρονικού τους εαυτού και έχουν υψώσει τα μάτια προς το Φως.

Το δεύτερο του βιβλίο με τίτλο «ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ – Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑ», κυκλοφόρησε το 1016. Πρόκειται για ένα πνευματικό πόνημα στο οποίο ο συγγραφέας καταγράφει μια ακόμη φορά, τις πνευματικές του εμπειρίες και αναζητήσεις μέσα από το φως της θείας εμπειρίας, όπως διατυπώνεται εν τόπω και εν χρόνω στο γήινο μας ταξίδι. Διψασμένος από Θεό και μεθυσμένος στη θεία παρουσία, υψώνει λόγο αλήθειας και παρρησίας παλεύοντας στην προσωπική του Οδύσσεια, με τους Κύκλωπες της πλάνης, με την Κίρκη της «μάγια» και της διαστρέβλωσης.

Ο συγγραφέας ζητά την ουσία και απομακρύνεται από τη διαστροφή του τίποτε των πραγμάτων του πονηρού… Διαλέγεται με τα όντα και τα πράγματα, με το είναι και τον χρόνο, με το μηδέν και το άπειρο, με τον θάνατο και την αιωνιότητα

 

ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και πάρα πολλοί άνθρωποι στον τόπο μας δεν κινούνται στους γνώριμους ρυθμούς της προετοιμασίας για την υποδοχή τους. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ψωνίσει γιατί δεν έχουν εργασία και χρήματα, υπάρχουν και οι υπόλοιποι χαμηλόμισθοι που περιμένουν τον δέκατο τρίτο μισθό, το δώρο δηλαδή των Χριστουγέννων για να στολίσουν πλουσιότερα το τραπέζι τους, ένα δέκατο τρίτο όμως, που για πολλούς είναι πολύ μικρός καθώς μικρός είναι και ο μισθός τους.

Οι γιορτές έφτασαν, αλλά άφτιαχτα κι αστόλιστα παραμένουν τα έλατα σε όσα σπίτια υπάρχει φτώχεια. Λιγότερα από άλλα χρόνια είναι τα πολύχρωμα φώτα και λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, και πολλοί οι δρόμοι που σκοτεινιασμένοι χωρίς αστέρια και Αϊ Βασίληδες.

Τη φετινή χρονιά, κανείς μας στην Κυπρο δεν θα γιορτάσει όπως πριν. Λόγω ελλείψεως χρημάτων πολλοί δεν θα πάμε σε ρεβεγιόν, δεν θα φάμε μέχρι σκασμού, ούτε θα μεθύσουμε, ούτε θα ξεσαλώσουμε μέχρι πρωίας σε κάποια νυχτερινά κέντρα. Οι πιο πολλοί θα μαζευτούμε οικογενειακά, θα ακολουθήσουμε τα ήθη και έθιμα μας, θα ξαναγυρίσουμε ίσως στα χρόνια τα παλιά με τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, το σφάξιμο του χοίρου, το ψήσιμο των δικών μας ζαλατίνων και τόσων άλλων παρασκευασμάτων, εδεσμάτων και λιχουδιών που θα μας στοιχίσουν οικονομικότερα παρά να τα αγοράσουμε όπως συνηθίσαμε να κάνουμε τα τελευταια χρόνια.

Τα Χριστούγεννα λοιπόν που κατάντησαν μια καταναλωτική γιορτή, είναι καιρός ένεκα της μεγάλης φτώχειας σε αρκετά σπίτια, να αλλάξουν. Η σκέψη μας αντί να είναι στραμμένη στην υλική μας ευμάρεια, πρεπει να στραφεί στον συνάνθρωπο μας και στη γέννηση του Θεανθρώπου. Να στραφούμε πίσω στα χρόνια τα παλιά που οι προγονοί μας κυρίως στην ύπαιθρο, περίμεναν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα για να φάνε κρέας επειδή ζούσαν μέσα στη φτώχεια. Δεν είχαν χρήματα να ξοδέψουν, όμως ένιωθαν ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο.

Οι ημέρες των Χριστουγέννων προσφέρονται για περισυλλογή και προσευχή. Να ανανήψουμε πνευματικά, να αφήσουμε τον ατομικισμό και να δούμε τον πλησίον μας. Να σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι πεινασμένοι και άστεγοι και ότι σε πολλά παιδιά ο Αϊ Βασίλης δεν φέρει δώρα.

Με τον άκρατο υλισμό που προέκυψε και κυριάρχησε, πολλοί ξέχασαν τον μικρό Χριστό που γεννήθηκε, αυτόν που γιορτάζουμε, αυτόν που ήρθε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη. Φέτος όμως με την οικονομική κρίση που ταλαιπωρεί πολλούς, είναι καιρός να ξανασκεφτούμε τις προταιρεότητες μας.

Όταν λοιπόν τα ξημερώματα των Χριστουγέννων θα χτυπήσουν οι καμπάνες, ας οδηγήσουμε τα βήματά μας στην Εκκλησία, να λειτουργηθούμε και να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης, ελπίδας και χαράς για όλους τους ανθρώπους. Ας ξεχάσουμε τα πάθη και τα μίση, ας αφήσουμε την καρδιά να μιλήσει με χαρά. Aς αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο, έχουμε οι άνθρωποι ανάγκη αυτό το συναίσθημα.

Είναι Χριστούγεννα, είναι ημέρες αγάπης, ας κάνουμε μια νέα αρχή.

ΤΑ ΦΕΤΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Αυτές τις γιορτινές μέρες οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι. Οι νέοι γιατί βλέπουν να υπονομεύεται το μέλλον τους, οι ηλικιωμένοι που με μια χαμηλή σύνταξη βιώνουν την ακρίβεια, οι άνεργοι που βιώνουν στο πετσί τους την οικονομική κρίση, και οι άνθρωποι ανήσυχοι δεν βλέπουν να έρχεται ένα καλύτερο αύριο. Είναι θυμωμένοι με το κράτος που δεν βρίσκει λύσεις, με τους πολιτικούς που δεν ενδιαφέρονται εκτός για τον εαυτό τους, με τους κρατούντες την εξουσία που παίζουν με την πίστη των απλών ανθρώπων και όσοι αβοήθητοι βιώνουν αυτές τις γιορτές έχοντας την αίσθηση ότι είναι εγκαταλειμμένοι από παντού, και που θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους λύσεις στα συσσωρευμένα προβλήματά τους.

Μήπως ελπίσαμε σε λάθος πρόσωπα, σε λάθος συστήματα, σε λάθος ιδεολογίες; Μήπως τελικά όλοι αυτοί που μας πρόδωσαν ήταν από την φύση τους αδύναμοι να κάνουν κάτι καλύτερο; Μήπως αυτές είναι οι δυνατότητες των ανθρώπων και ήρθε πλέον η ώρα να εμπιστευθούμε επιτέλους τον Θεό που είναι πέρα από πρόσωπα, και σκοπιμότητες;

Ο Θεός είπε «γενηθήτω φως», και έπλασε τον πρώτο άνθρωπο, αυτόν που απέτυχε να εκπληρώσει τις προϋποθέσεις που του έθεσε και διώχτηκε από τον παράδεισο. Και αναβίωσε έχθρα ανάμεσα στον διάβολο και την γυναίκα και ανάμεσα στους απογόνους του.

Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε τον Χριστό για να τον σώσει, είναι έτσι που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Γεννήθηκε σε μια ταπεινή και φτωχική φάτνη, ένας βασιλιάς των βασιλιάδων που έζησε ζωή ταπεινή. Πέθανε με έναν σκληρό τρόπο ενώ από τον σταυρό του μαρτυρίου συγχώρησε αυτούς που τον σταύρωσαν. Και ύστερα αναστήθηκε, και από τότε εκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν σε αυτόν.

Την γέννηση του γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ως ανάμνηση ενός γεγονότος το οποίο άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας.

Με παράδειγμα τον Χριστό, πολλοι άνθρωποι με την άγια ζωή τους νίκησαν τους πειρασμούς και έμειναν ανέγγιχτοι από τη διαφθορά. Σαν αυτους πρεπει και εμείς να ειρηνεύσουμε με τον Θεό, με τον εαυτό μας, και να κοιτάξουμε τους άλλους δίπλα μας, να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη, γιατί έχουμε οι άνθρωποι ανάγκη αυτό το συναίσθημα.

Είναι Χριστούγεννα, είναι ήμερες αγάπης, ας κάνουμε μια νέα αρχή. 

ΜΕΡΕΣ ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Οι μέρες των εορτών είναι για όλους ιδιαίτερες καθώς μας δίνουν την ευκαιρία με την εορταστική τους ατμόσφαιρα και τη μαγεία τους να ξεφύγουμε από την καθημερινότητά μας. Μας δίνουν την ευκαιρία να βρεθούμε  με αγαπημένους, να τους προσφέρουμε αγάπη, να ξεκουραστούμε και να χαρούμε σε ένα εορταστικό κλίμα.

Οι μέρες των εορτών ταυτίζονται με συντροφικότητα, χαρά και αγάπη..

Οι μέρες των εορτών είναι μέρες μεγάλης χαράς για μικρούς και μεγάλους. Παντού χαρά και κέφι.

Μα πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει και μια άλλη πλευρά κρυμμένη και αθέατη. Άνθρωποι μονάχοι που ζούν ολομόναχοι, που άν και τριγύρω τους απλώνεται χαρούμενη η ατμόσφαιρα, σε αυτούς δεν ζεσταίνει η καρδιά καθώς μέσα στην απέραντη μοναξιά τους δεν χωρεί άλλο συναίσθημα. Είναι άνθρωποι που η ζωή τους πέταξε στην άκρη, τους στέρησε τα αγαπημένα πρόσωπα και έμειναν μονάχοι να διανύσουν το χρόνο τους  μέσα σε μια θλιβερή μοναξιά και απομόνωση.

Μονάχοι περιφέρονται στους δρόμους, μοναχοί παραμένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Βουβοί, σοβαροί, στεναχωρημένοι και μόνοι, καταγίνονται με τις μοναχικές ασχολίες τους κατηφείς και μελαγχολικοί.

Και μες τις γιορτινές μέρες καταμόναχοι μέσα στους δρόμους καθώς γυρίζουν και βλέπουν παντού χαμόγελα και αγάπη, αυτοί μες στη μαύρη μοναξιά τους μένουν λυπημένοι και κατσουφιασμένοι χωρίς να μπορούν να την ξορκίσουν. Και νιώθουν αναγκασμένοι να ζουν μονάχοι με στην κακή τους μοίρα.

Και βιώνουν την αφόρητη μοναξιά που περιμένει στο τέλος της διαδρομής, αυτούς που έζησαν τα χρόνια της νιότης, αυτούς που έχασαν τους αγαπημένους τους, αυτούς που εγκαταλείφθηκαν από όλους και έμειναν μόνοι καταδικασμένοι στη σκληρή τους μοναξιά και τη μιζέρια της απομόνωσης, βουτηγμενοι στη θλίψη και τη σιωπή.

Η οικογενειακή θαλπωρή, τα αγαπημένα πρόσωπα, οι φίλοι, ακόμα και οι γείτονες είναι η λύση ενάντια στη μοναξιά. 
Χαρά λοιπόν σε όσους μπορούν να χαίρονται αυτά τα αγαθά, αλλά και κατάρα σε όσους έτυχε να είναι μοναχοί είτε γιατι τους έτυχε η μοίρα, είτε γιατι εγκαταλείφθηκαν από τους δικούς τους. 

ΑΓΑΠΗ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

Πίσω από τα αστραφτερά φώτα που στολίζουν τους δρόμους και τις βιτρίνες των καταστημάτων, πίσω από τα λαμπερά περιτυλίγματα των δώρων, πίσω από την υπερβολή των εορτασμών και του άκρατου καταναλωτισμού, πίσω από όλα αυτά, υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα που κυριαρχεί στις απώτερες σκέψεις των ανθρώπων και τους γεμίζει με αγάπη και αγαλλίαση την καρδιά, ένα συναίσθημα που γεννιέται εκ του γεγονότος της γεννήσεως του Θεανθρώπου που κατακλύζει τις αισθήσεις όσων πραγματικώς πιστεύουν στο υπέρτατο γεγονός.

Το νόημα και το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η αγάπη, το θεμέλιο όλων των χριστιανικών πράξεων, μια πνευματική κληρονομιά και παρακαταθήκη του Χριστού που γεννήθηκε στη γη,  που ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο άνθρωπος θεός.

Ως εκ της Αγίας Τριάδας εκπορευόμρνος ο Υιός θεός, ενσαρκώθηκε και σταυρώθηκε στην προσπάθεια του να κυρήξει την αγάπη ώστε δι αυτής να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος.

Δια της αγάπης της θεσπέσιας αυτής αρετής που ως η κυριότερη ενέργεια του υψίστου προς τον άνθρωπο εμπεριέχει τα πάντα και δια της οποίας δύναται ο άνθρωπος να γνωρίσει το θέλημα του, να ενωθεί μαζί του κατά χάριν, και να μας χαρίσει μια νέα εν πνεύματι ζωή.

Δια της αγάπης που σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη είναι μεγαλύτερη ακόμη και από την πίστη και την ελπίδα καθώς είναι αποδεδειγμένο πως είναι συναίσθημα που επιφέρει διαρκή ευτυχία και που αποτελεί ζωοδοτική δύναμη και ισχυρό αντίδοτο σε κακές σκέψεις και πράξεις.

Δια της αγάπης που ως  συναίσθημα βοηθά στην επίλυση διαμαχών και διαφορών μεταξύ των ανθρώπων, γιατί τους κάνει να αισθάνονται τα λάθη τους και να συγχωρούν τα λάθη των άλλων.

Είναι μέρες εορτών, μέρες αγάπης που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους και γενναιόδωρους, που τους κάνει να σκέφτονται όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και τους διπλανούς τους.

Με τη χαρά στις καρδιές τους που επέρχεται δια της πραγματικής αγάπης και που για να τη

νιώσει κάποιος πρέπει να την ζήσει, και για να την ζήσει πρέπει ο ίδιος να τη γυρέψει. Είναι απλό να συμβεί, αν θέλουμε να μας αγαπούν, ας αγαπήσουμε πρώτοι. Αν θέλουμε να μας προσέχουν ας τους προσέξουμε πρώτοι, αν θέλουμε να μας επαινούν ας τους επαινέσουμε πρώτοι.

Και ακόμα αν δεν θέλουμε να πληγωνόμαστε ή άλλοι να πληγώνουν εμάς,  τότε ούτε εμείς πρέπει να πληγώνουμε αυτούς και εαυτούς.

Αν αυτά τα ελάχιστα γίνονταν, σίγουρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος με πολλή χαρά και ευτυχία στων περισσοτέρων τις καρδιές…

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ