Η ελπίδα της Ανάστασης συντηρεί και τρέφει τους χριστιανούς. Ο Θεός τρεις μέρες έμεινε στον Κάτω Κόσμο, αλλά νίκησε και συνέτριψε το θάνατο. Και εμείς εις ανάμνηση, κάθε Πάσχα βάφουμε τα αυγά κόκκινα για να ενθυμούμαστε το μέγα γεγονός.
Ο θρύλος λέει ότι, όταν ο Ιησούς πέθαινε στο σταυρό, ο κοκκινολαίμης που τότε είχε καφέ χρώμα, πέταξε προς το μέρος του και τραγούδησε στο αυτί του για να τον παρηγορήσει στον πόνο του. Το αίμα από τις πληγές του Ιησού χρωμάτισαν το στήθος του πουλιού, και από τότε όλοι οι κοκκινολαίμηδες πήραν το σημάδι του αίματος του Χριστού επάνω τους. Ιστορίες που διηγούνται οι πρωτινοί, θέλουν τους κοκκινολαίμηδες να έρχονται από τον Γολγοθά με τη βοήθεια των νότιων ανέμων και να ενδημούν για πάντα στο κόλπο του Πηλού. Από τότε το χώμα στο τόπο αυτό βάφτηκε κόκκινο και ως μέχρι πρόσφατα που ξεχερσώθηκε από τους επιχειρηματίες γης, υπήρχε εκεί για να θυμίζει το θρύλο.
Ο Πηλός είναι ένας κολπίσκος στη θάλασσα της Χλώρακας, που όμως καθώς γεωγραφικά είναι ανοιχτός προς τη μεριά της Ελλάδας όπου βγαίνουν μεγάλες τρικυμίες, τα κύματα θεόρατα εισέρχονται εντός και με δύναμη σπάζουν και κατατρώγουν τη στεριά.
Η ακτή στο μέρος είναι κυρίως χωμάτινη και όταν τα κύματα βγαίνουν έξω, αλλά και καθώς όταν με δυνατή βροχή τα χώματα κατεβαίνουν με τους χειμάρρους και σμίγουν με τη θάλασσα, η ακτή γίνεται θολή και λασπώδης, γίνεται πηλός, έτσι οι παλαιοί κάτοικοι ονομάτισαν τον τόπο Πηλό.
Στα πολλά χρόνια αυτής της φυσικής διεργασίας στη περισσότερη ακτή τα χώματα χάθηκαν, και ένας ψηλός γκρεμός σχηματίστηκε και έμεινε να στέκει ψηλός με τις σχισμάδες στα τοιχώματα γεμάτες άγρια βλάστηση και με δένδρα βλαστημένα οριζόντια που έγερναν προς τη θάλασσα σχηματίζοντας ένα παράξενο και απόκοσμο τοπίο που φάνταζε φοβικό και μυστηριώδες. Από τη βάση του γκρεμού μέχρι μέσα στη θάλασσα ήταν σπαρμένα μεγάλα βράχια ριγμένα το ένα πάνω στο άλλο κατάμαυρα από την τριβή τους με τα άγρια κύματα, που σχημάτιζαν δύσκολους δρόμους, που όμως δεν εμπόδιζαν τους ανθρώπους να τους χρησιμοποιούν.
Ήταν μονοπάτια δύσκολα και επικίνδυνα που οδηγούσαν στη νότια πλευρά του κόλπου όπου υπήρχε πυκνή βλάστημένη χλωρίδα.
Καλαμιώνες, βάτα και άλλα είδη βλάσταιναν πάνω σε κατακόκκινο χώμα που δεν μπόρεσαν τα κύματα και η διάβρωσή να παρασύρουν στη θάλασσα. Ήταν το χώμα εκείνο το ποτισμένο με το αίμα του Χριστού που έφεραν μαζί τους τα κόκκινα πουλιά, οι κοκκινολαίμηδες.
Και μέσα σε αυτό το χώμα βλάσταιναν αλιζάρια κάτι τεράστιοι θάμνοι που είχαν κόκκινες ρίζες. Και κάθε Πάσχα την Μεγάλη Τετάρτη, τα μικρά παιδιά διάβαιναν τα δύσκολα μονοπάτια στο κόλπο του Πηλού, και πήγαιναν να σκάψουν στο κόκκινο χώμα να μαζέψουν ρίζες ώστε καθώς απαιτούσε το έθιμο τη Μεγάλη Πέμπτη μετά την εκκλησία οι γονείς τους και οι γιαγιάδες τους έβαφαν κόκκινα Πασχαλινά αυγά.
H διαδικασία για το βάψιμο ήταν απλή. Κοπάνιζαν τις ρίζες του ριζαριού σε χτοσιέρι. Και τις έβραζαν σε νερό για 10 λεπτά και στη συνέχεια το άφηναν να κάτσει για 2-3 ώρες ή και όλη τη νύχτα. Το πρωί το σούρωναν και κατόπιν πρόσθεταν μέσα τα αυγά και τα έβραζαν για 15 λεπτά προσθέτοντας μισό ποτήρι του κρασιού ξύδι και νερό ίσα που τα έχωνε.
Σκούρούπαθοι, πανέμορφοι και ευωδιαστοί.
Ειχαμε μια σκουρουπαθιά στην άκρη της αυλής μοναδικη σε ολο το χωριό, που άπλωνε τα κλωνιά της έξω στο δρόμο και τα πρωινα μουσκομύριζε όλη η γειτονιά.
Όλοι οι χωριανοι έρχονταν να κόψουν και να μυρίσουν τα ευωδιαστα ανθη της, προσεχτικά όμως, για να μην κουσπιστούν από τα αγκαθωτά κλωνιά της. Διότι όσο τέλειο ήταν το άρωμα των κατακίτρινων πανέμορφων στρογγυλών λουλουδιών της, άλλο τόσο επικίνδυνα ήταν τα κουσπιά της.
Εγώ μικρόν παιδί έβλεπα τη μάνα μου που μάζευε τα λουλουδάκια και τα έβαζε στο ερμάρι για να ευωδιάζουν τα ρούχα και να διώχνουν τον σκώρο, έβλεπα και τους μεγάλους που με προσοχη τα έκοβαν για να τα μυριστούν, έτσι έκανα και εγώ το ίδιο. Καμιά φορά όμως πληγωνόμουν και βλέποντας το αίμα μου που έτρεχε πηγαινα στη μάνα μου κλαίγοντας. Η μάνα μου στην αρχή με συμβούλευε να είμαι προσεχτικος, αλλά ύστερα από τις πολλές φορές με μάλλωνε γιατί ήμουν απρόσεχτος. Είναι μια από τις γλυκές θύμισες μου γι αυτήν, καθώς πέθανε πολύ νέα.
Η σκουρουπαθκιά είναι ημιαειθαλές δέντρο, δηλαδή δεν ρίχνει όλα τα φύλλα της αν ο χειμώνας είναι ήπιος και σε ύψος δεν ξεπαρνά τα 2-3m. Τα κλαδιά της είναι αγκαθωτά και τα φύλλα της σύνθετα. Ανθίζει Φεβρουάριο με Μάρτιο και τα χρυσοκίτρινα άνθη της είναι πολύ αρωματικά. Είναι ανθεκτική στην ξηρασία και συνήθως βλαστά σε παραθαλάσσιες περιοχές.
ΤΡΕΜΙΘΚΙΑ
Η Τρεμιθκιά είναι μεγάλο φυλλοβόλο αιωνόβιο δέντρο με πλατιά κόμη και ύψος που φτάνει τα 15 μέτρα και ο κορμός μέχρι πάχους πολλών οργιών. Υπάρχουν τρεμιθκιές μέχρι 2000 χρονών.
Οι τρυφεροί βλαστοί της τρώγονται ωμοί, αλλά και διατηρούνται σε αλατόνερο ή ξύδι.
Τα τρεμίθκια είναι οι καρποί της τα οποία όταν ωριμάσουν τρώγονται ωμά, ή και αποξηραίνονται αφού εμποτιστούν σε αλατόνερο και λέγονται τρεμύθκια τσακιστά.
Από τα τσακιστά τρεμίθκια οι νοικοκυρές φτιάχνουν τις εύγευστες τραγανές τρεμμιθόπιττες.
Από τον Τρέμιθο επισης παράγεται η γνωστή παφίτικη πίσσα:
Όταν ήμουν μικρόν παιδί του δημοτικού σχολείου δηλαδή σε ηλικία που όλοι μας πλέον καλώς ενθυμούμαστε όσα γεγονότα επισυνέβησαν μέχρι και τέλους της ζωής μας, ενθυμούμαι την όλη πράξη παραγωγής της Παφίτικης πίσσας καθώς παρακολουθούσα αλλά και συμμετείχα στην όλη διαδικασία, την οποία η στετέ μου η Δεσποινού έφερνεν εις πέρας σε επαγγελματική βάση.
Παλιά εκείνους τους πέτρινους καιρούς πριν τον πρώτο πόλεμο, ύστερα τον μεσοπόλεμο αλλά και έως τα πρώτα χρόνια της Κυπριακής ανεξαρτησίας, οι χωρικοί δηλαδή η πλειονότης του πληθυσμού, ασχολούνταν με πολλές δουλειές ώστε να μπορούν να έχουν έναν φτωχικό επιούσιο για να θρέψουν εαυτούς και τέκνα.
Θυμάμαι που μικρά παιδιά με τα ξαδέρφια μου μαζευόμασταν στο σπίτι της στετές μας και αυτή για να ησυχάσει από τις φωνές μας και τις αταξίες μας, αλλά ταυτόχρονα τοιουτοτρόπως και εμείς να είμαστε εις θέσην να προσφέρουμε στην οικογένεια, μας έβαζε να κάνουμε διάφορες δουλειές.
Μαζεύαμε τρεμίθια για την παραγωγή τρεμιχόλαου ή αν ήταν καλοτσάκιστα να τα αλμυρίσουμε υπό την καθοδήγηση της και να τα απλώσουμε στην ταράτσα να ξεράνουν στον ήλιο.
Βακλούσαμε τεράτσια και βελανίδια,
μαζεύαμε αλάτι από τις Αλυκές του χωριού,
προσέχαμε τα πρόβατα, τα λούζαμε στη θάλασσα, τα κουρεύαμε, τα γαλεύαμε.
Τέλος κάθε πρωί με τη δροσιά, τα καλοκαίρια μαζεύαμε την πίσσα από τις τρεμιθιές οι οποίες ήταν βλαστημένες κατά εκατοντάδες σε όλη τη Χλώρακα.
Με ένα ξινάρι η στετέ μου η Δεσποινού χτυπούσε τους χοντρούς κορμούς των αιωνόβιων δεντρών και τα κόντρωνε, δηλαδή τους δημιουργούσε πληγές. Από αντίδραση τα δένδρα ωστε να θεραπεύσουν τις πληγές τους έκχυναν μια παχύρευστη υγρή ασπροειδή προς κιτρινο χρώμα πίσσα και κάλυπταν τις πληγές, αλλά αρκετό από αυτό έπεφτε κάτω στη γη. Γι αυτό το χώμα κάτω έπρεπε να είναι καθαρισμένο από φύλλα και ακαθαρσίες, και κάθε πρωί με ένα κομματάκι ξύλο μαζεύαμε την πίσσα από χάμω και από τις κόντρες στους κορμούς. Αυτό γινόταν καθημερινά ώστε η πίσσα να μην σκληραίνει και να μαζεύεται εύκολα. Καθώς λοιπόν τη μαζεύαμε, τα δένδρα έκχυναν καινούργια για τη συνέχεια της επούλωσης των πληγών τους.
Έτσι κάθε πρωί ολόφρεσκια μαζεύαμε την πίσσα και την τοποθετούσαμε σε ένα μαστράπι (μικρό κουβαδάκι κονσέρβας συνήθως βουτύρου Μαργαρίνης ή γάλακτος Νουννού ή Βλάχας) και το παίρναμε της στετές μας. Αυτή την φύλαγε, και όταν μαζευόταν αρκετή ποσότητα, την επεξεργαζόταν και έφτιαχνε την λεγόμενη Παφίτικη πίσσα την οποίαν ο παππούς μας ο Λεωνής την πουλούσε μαζί με άλλα προϊόντα στα διάφορα πανηγύρια. Με τον γάιδαρον τον Σιερκά ταξίδευε ώρες πολλές ακόμα μέχρι το Χωριό Τσάδα και παραπέρα, και πουλούσε πραμάτειες και προϊόντα όλα οικογενειακής εσοδείας και παραγωγής, τα οποία για τη μεταφορά τους σπίλαζε στη συρίζα του ζώου.
Παλιά εκείνους τους πέτρινους καιρούς πριν τον πρώτο πόλεμο, ύστερα τον μεσοπόλεμο αλλά και έως τα πρώτα χρόνια της Κυπριακής ανεξαρτησίας, οι χωρικοί δηλαδή η πλειονότης του πληθυσμού, ασχολούνταν με πολλές δουλειές ώστε να μπορούν να έχουν έναν φτωχικό επιούσιο για να θρέψουν εαυτούς και τέκνα.
Θυμάμαι που μικρά παιδιά με τα ξαδέρφια μου μαζευόμασταν στο σπίτι της στετές μας και αυτή για να ησυχάσει από τις φωνές μας και τις αταξίες μας, αλλά ταυτόχρονα τοιουτοτρόπως και εμείς να είμαστε εις θέσην να προσφέρουμε στην οικογένεια, μας έβαζε να κάνουμε διάφορες δουλειές.
Μαζεύαμε τρεμίθια για την παραγωγή τρεμιχόλαου ή αν ήταν καλοτσάκιστα να τα αλμυρίσουμε υπό την καθοδήγηση της και να τα απλώσουμε στην ταράτσα να ξεράνουν στον ήλιο.
Βακλούσαμε τεράτσια και βελανίδια,
μαζεύαμε αλάτι από τις Αλυκές του χωριού,
προσέχαμε τα πρόβατα, τα λούζαμε στη θάλασσα, τα κουρεύαμε, τα γαλεύαμε.
Τέλος κάθε πρωί με τη δροσιά, τα καλοκαίρια μαζεύαμε την πίσσα από τις τρεμιθιές οι οποίες ήταν βλαστημένες κατά εκατοντάδες σε όλη τη Χλώρακα.
Με ένα ξινάρι η στετέ μου η Δεσποινού χτυπούσε τους χοντρούς κορμούς των αιωνόβιων δεντρών και τα κόντρωνε, δηλαδή τους δημιουργούσε πληγές. Από αντίδραση τα δένδρα ωστε να θεραπεύσουν τις πληγές τους έκχυναν μια παχύρευστη υγρή ασπροειδή προς κιτρινο χρώμα πίσσα και κάλυπταν τις πληγές, αλλά αρκετό από αυτό έπεφτε κάτω στη γη. Γι αυτό το χώμα κάτω έπρεπε να είναι καθαρισμένο από φύλλα και ακαθαρσίες, και κάθε πρωί με ένα κομματάκι ξύλο μαζεύαμε την πίσσα από χάμω και από τις κόντρες στους κορμούς. Αυτό γινόταν καθημερινά ώστε η πίσσα να μην σκληραίνει και να μαζεύεται εύκολα. Καθώς λοιπόν τη μαζεύαμε, τα δένδρα έκχυναν καινούργια για τη συνέχεια της επούλωσης των πληγών τους.
Έτσι κάθε πρωί ολόφρεσκια μαζεύαμε την πίσσα και την τοποθετούσαμε σε ένα μαστράπι (μικρό κουβαδάκι κονσέρβας συνήθως βουτύρου Μαργαρίνης ή γάλακτος Νουννού ή Βλάχας) και το παίρναμε της στετές μας. Αυτή την φύλαγε, και όταν μαζευόταν αρκετή ποσότητα, την επεξεργαζόταν και έφτιαχνε την λεγόμενη Παφίτικη πίσσα την οποίαν ο παππούς μας ο Λεωνής την πουλούσε μαζί με άλλα προϊόντα στα διάφορα πανηγύρια. Με τον γάιδαρον τον Σιερκά ταξίδευε ώρες πολλές ακόμα μέχρι το Χωριό Τσάδα και παραπέρα, και πουλούσε πραμάτειες και προϊόντα όλα οικογενειακής εσοδείας και παραγωγής, τα οποία για τη μεταφορά τους σπίλαζε στη συρίζα του ζώου.
Η στετέ μου η Δεσποινού λοιπόν για να φτιάξει την παφίτικη πίσσα, την έβαζε σε μια μαϊρισσα και την έβραζε σε χαμηλή φωτιά. Την ανακάτωνε συνέχεια για να μην κολλήσει, και με το βράσιμο εξατμίζονταν τα ξένα έλαια και έμενε καθαρή η πίσσα που έπαιρνε ένα κιρινογαλακτώδες χρώμα. Όταν έβραζε καλά, την κούλιαζε μέσα σε μια μικρή σκάφη γεμάτη νερό και σε στέρεα μορφή πλέον, την τραβούσε και την τέντωνε και την ζύμωνε πολλές φορές, ώσπου το κιτρινωπό της χρώμα γινόταν λευκό και κάτασπρο. Αυτό γινόταν για πολλή ώρα, και όταν το χρώμα γινόταν ξάστερο άσπρο και ενόσω ήταν μαλακή, την έκοβε σε κομμάτια και την φύλασσε σε περιτυλίγματα κατσιαρόκολλας έτοιμην προς πώληση και κατανάλωση.
ΣΙΑΓΚΟΥΛΑ
Στη Χλώρακα το λουλλούδι φέρει το όνομα σιάγκουλο και το φυτό σιαγκουλιά.
Πρώτα βγάζει τα άνθη και μετά τα φύλλα. Στον τόπο μας έχει οριστεί ως εθνικό φυτό της Κύπρου.
Λένε πως είναι το λουλούδι που συμβολίζει τη γονιμότητα, την ευτυχία, την παραίτηση, τον αποχαιρετισμό, την ντροπαλότητα, ενώ έχει ιδιότητες που προστατεύουν και προκαλούν λαγνεία. Δοξασίες του λαού λέγουν ότι αν μια ανύπαντρη γυναίκα φυτέψει κυκλάμινα ανάμεσα στα κρεμμύδια και αυτά πιάσουν τότε θα παντρευτεί, αν δεν φυτρώσουν τότε όχι. Ακόμα λένε πως αν αποξηράνει κάποιος λουλούδια κυκλάμινου και τα τοποθετήσει σε ένα μικρό μπουκαλάκι, το οποίο θα κρεμάσει στο λαιμό του, τότε δεν έχει να φοβηθεί από κακό μάτι.
Τα άγρια κυκλάμινα έχουν λευκό ή ανοικτό ροζ χρώμα με σκούρο ροζ στεφάνι στη βάση των πετάλων τους.Τα φύλλα τους είναι σκούρα πράσινα, σε σχήμα καρδιάς, και συνήθως έχουν γραμμές από γκρι ή ασημένιο χρώμα. Είναι βολβώδη φυτά και ανθίζουν από το Σεπτέμβριο και διαρκεί περίπου μέχρι το Δεκέμβριο. Απο τα πεταλλα του παραγεται δηλητηριο.
ΠΑΛΛΟΥΡΕΣ
Η παλλούρα είναι αυτοφυές ακανθώδης θάμνος ο οποίος βλαστά οπουδήποτε πεδινά, ημιορεινά, σε πετρώδη εδάφη, σε παράλιες ακτές, σε αργάκια, σε όλη την Κύπρο. Τα φύλλα της είναι μικρού μεγέθους και τον καρπόν της έχουν ως τροφή τα πουλιά. Αναπτύσσεται σε ύψος μέχρι και 4 μέτρα.
Σε κάθε τόπο που βλαστούσαν πολλές παλλούρες, οι άνθρωποι συνήθιζαν να δίνουν τοπωνύμια με το ίδιο όνομα.
Τα παλιά χρόνια οι Χλωρακιώρες γεωργοί την χρησιμοποιούσαν ως φραμό. ‘Όταν φύτευαν λασάνια με σπόρους για να παράξουν φυτά τα οποία ύστερα μεταφύτευαν στα χωράφια, για να μην τρώνε οι όρνιθες τους σπόρους καθώς σε όλες τις αυλές οι κάτοικοι είχαν γουμάδες, τα έφρασσαν με παλλούρες τις οποίες οι όρνιθες δεν μπορούσαν να διαπεράσουν καθώς ήταν πυκνές και ακανθώδεις.
Η ζήτηση τους ήταν μεγάλη ένεκα ότι όλοι οι κάτοικοι ησχολόυντο με τη Γεωργία, έτσι από την μακρινή Πέγεια διάφοροι έμποροι φόρτωναν σε γαϊδούρια δεμάτια από φραμούς, και τα πωλούσαν στους Χλωρακιώτες γεωργούς.Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι δυο μαυροφορεμένες γυναίκες από την Παίγεια τη Σιεφκού και την κόρη της Κατερίνα φίλες της στετές μου, που καβαλικεμένες σε δυό γαϊδουράκια, έσερναν μαζί τους κομβόι από πεντέξη άλλα γαϊδούρια φορτωμένα παλλούρες ως πάνω ψηλά όσο να μην γέρνουν, και ερχόντουσαν στην αυλή μας όπου ήταν τόπος συνάθροισης ενδιαφερομένων αγοραστών. Πάνω στα γαϊδούρια που καβαλίκευαν είχαν δισάκια γεμάτα με σιουσιούκο, κιοφτέρκα, όψιμο και ππαλουζέ προϊόντα δικής τους κατασκευής τα οποία επίσης πουλούσαν. Απέναντι από την αυλή μας είχε χωράφια ο γείτονας μας ο Οξείας που φύτευε πολλά λασάνια και ήταν ο καλύτερος πελάτης των δύο γριούλων. Θυμάμαι όταν το δείλι έπεφτε καλά και δεν είχαν ακόμη ξεπουλήσει, η στετέ μου τις φιλοξενούσε τη νύχτα. Θυμάμαι που τις περίμενα με αδημονία να έρθουν, γιατί πάντα μας έφερναν δώρα από τις ωραίες λιχουδιές τους.
ΜΟΥΣΟΣ ή ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ.
Στη Χλώρακα το ονόμαζαν Μούσκο ή Αρκάδρωπο. Μούσκο το ονόμαζαν διότι όταν ο καρπός του ωρίμαζε, είχε μια ωραία μυρωδιά. Αρκάδρωπο το ονόμαζαν διότι οι ρίζες του έμοιαζαν με αγριάνθρωπο).
Ένα επικίνδυνο φυτό με παράξενους θρύλους και απίστευτες παραδόσεις
Ένα επικίνδυνο φυτό με παράξενους θρύλους και απίστευτες παραδόσεις
O Μανδραγόρας είναι φυτό με μεγάλα φύλλα και ρίζα διχαλωτή που μοιάζει με ανοιχτά πόδια ανθρώπου που στέκεται όρθιος.
Ο θρύλος μιλάει για αυτοτιμωρία κάποιου που ερωτεύτηκε μια νεράιδα και όταν αυτή έχασε την ζωή της θέλησε να την ακολουθήσει και ζήτησε και τον έθαψαν όρθιο δίπλα της και όταν κάποιος δοκίμαζε να τον ξεριζώσει, ο θορυβος που έκανε ήταν υπόκοφος μέχρι εκκοφαντικος σαν μια στριγκλιά που σκότωνε ή τρέλαινε αυτόν που το προσπαθύσε.
Η διχαλωτή ρίζα του παρομοιάζονταν με ανθρώπινο σώμα και πίστευαν ότι είχε δυνάμεις από τα σκοτεινά πνεύματα της γης. Για να ξεριζώσουν το μανδραγόρα έπρεπε να το κάνουν μόνο μεσάνυχτα και μετά από απαραίτητες προσευχές και τελετουργίες. Κάποιος ζωγράφιζε τρεις κύκλους γύρω από το φυτό με ένα μυτερό κλαδί ιτιάς και μετά έδεναν ένα μαύρο σκύλο στο φυτό με ένα σπάγκο ώστε τοιουτοτρόπως να ξεριζωθει χωρίς ανθρώπινα χέρια να έρθουν σε επαφή με το φυτό.
Το μανδραγόρα περιέβαλαν με μυστηριώδεις υπερφυσικές δυνάμεις που ήταν πιστευτές σε αυτούς που πίστευαν στις δεισιδαιμονίες. Οι παλιοί μάγιστρο το χρησιμοποιούσαν σαν αφροδισιακό και γονιμοποιιτικό, και διέδιδαν ότι δεν έπρεπε να το πλησιάσει κανείς, γιατί θα κυριευτεί απο δαίμονες, και ότι μπορούσε να μαζευτεί μόνο τα μεσάνυχτα στη χάση του Φεγγαριού με παρουσία σκύλου για να μην πλησιάζουν τα δαιμόνια.
Σε μεγάλες ποσότητες δρα στο κεντρικό νευρικό σύστημα με πρώτο σύμπτωμα την απώλεια όρασης, ακολουθεί παραλήρημα, καταστολή και τελικά ο θάνατος.
Από το φυτό αυτό κατασκευάζονται υπνωτικά φάρμακα.
Κατά τον μεσαίωνα το χρησιμοποιούσαν σαν ηρεμιστικό για τους μελλοθάνατους με σταύρωση.
Τα φύλλα του είναι ωφέλιμα για τις φλεγμονές των ματιών και των ελκών. Η ρίζα του παύει τους πόνους των αρθρώσεων. Όσοι πρόκειται να ακρωτηριασθούν ή να καούν λαμβάνουν μανδραγορίτη οίνο και δεν θα πονούν την ώρα της επέμβασης.
Τα άνθη παράγουν ένα σφαιρικό λείο καρπό σαν μικρό μήλο που γίνεται κίτρινος όταν ωριμάσει. Η σάρκα του καρπού είναι γεμάτη και έχει ένα δυνατό άρωμα σαν του μήλου.
Αναφέρεται ότι οι Αρχαίοι από τη ρίζα του παρασκεύαζαν φίλτρα ερωτικά και γι αυτό η Αφροδίτη λεγόταν και Μανδραγορίτις. Επίσης όποιος χρησιμοποιούσε τα οφέλη του φυτού, εκτός της σεξουαλικής ικανότητας, είχε προστασία από δηλητηριάσεις και κακώσεις, επίσης αποκτούσε πλούτο υγεία και μακροζωία. Οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν «μήλο του έρωτα», οι Άραβες «μήλο του διαβόλου», και οι Εβραίοι το αποκαλούσαν «τα μήλα της αγάπης».
Την ερωτική και μαγική ιδιότητα λέγεται την απέκτησε από την μάγισσα Κίρκη ότι από αυτό το υγρό έδωσε στους άνδρες του Οδυσσέα και τους μεταμόρφωσε.
Άλλες παραδόσεις πιστεύουν ότι γιατρεύει τις στείρες γυναίκες!
Ακόμα από την εποχή της βίβλου στην Γένεση υπάρχουν αναφορές για την χρήση του Μανδραγόρα σαν αφροδισιακό και σαν βοτάνι για τεκνοποιία. Η Ραχήλ απελπισμένη που δεν έκανε παιδιά με τον Ιακώβ κατέφυγε στον μανδραγόρα για να γεννήσει τον Ιωσήφ.
Στο μεσαίωνα το φυτό το έλεγαν επίσης “μήλο του σατανά” και πίστευαν ότι προκαλούσε τρέλα. Πίστευαν ότι κάτω από τα δέντρα που γίνονταν απαγχονισμοί φύτρωνε μανδραγόρας από το σπέρμα των κρεμασμένων.
ΜΕΡΣΙΝΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΛΟΥΝΟΥΣ
Οι Κλούνοι στη Χλώρακα ήταν ένας σπουδαίος υγρότοπος με τρεχούμενα και στάσιμα ελώδη νερά με μεγάλη οικολογική σημασία που οφειλόταν στην ποικιλότητα των ειδών. Η πανίδα και η Χλωρίδα στην περιοχή ήταν ποικίλη και σπάνια. Ένα από τα πολλά είδη θαμνοειδών που βλάσταιναν, ήταν οι Μερσινιές που καρποορούσαν γλυκίτατα μερσινόκοκκα.
Μερσινιά είναι αρωματικό φυτό και αυτοφύεται. Είναι θάμνος με μικρά λογχοειδή και αρωματικά φύλλα και βλαστάνει σε τόπους με υγρασία. Τα άνθη της είναι λευκά και εμφανίζονται την Άνοιξη. Ο καρπός της τα μερσυνόκοκκα, είναι ράγες μελανές ή και λευκές. Μπορεί εύκολα να καλλιεργηθεί σε κήπους και είναι εξαιρετικό ως διακοσμητικό φυτό.
Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν Μύρτο και την είχαν αφιερώσει στην Πάφια Αφροδίτη αφού με φύλλα μυρτιάς σκέπασε το γυμνό κορμί της όταν γεννήθηκε μέσα από τη θάλασσα. Αρχαίοι συγγραφείς την θεωρούσαν σύμβολο της παρθενίας και κατά την τελετή του γάμου οι μελλόνυμφοι φορούσαν στεφάνι από Μερσινιά. Ακόμα και σήμερα οι νύφες όταν πηγαίνουν στην εκκλησία για το μυστήριο του γάμου φορούν στεφάνι από Μερσυνιά.
Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν Μύρτο και την είχαν αφιερώσει στην Πάφια Αφροδίτη αφού με φύλλα μυρτιάς σκέπασε το γυμνό κορμί της όταν γεννήθηκε μέσα από τη θάλασσα. Αρχαίοι συγγραφείς την θεωρούσαν σύμβολο της παρθενίας και κατά την τελετή του γάμου οι μελλόνυμφοι φορούσαν στεφάνι από Μερσινιά. Ακόμα και σήμερα οι νύφες όταν πηγαίνουν στην εκκλησία για το μυστήριο του γάμου φορούν στεφάνι από Μερσυνιά.
Αν κρατήσει κανείς το φύλλο της Μυρτιάς απέναντι στο φως θα διαπιστώσει μικρές, πολυάριθμες, διαφανείς κηλίδες μέσα σ΄ αυτό. Πρόκειται για τους αδένες που περιέχουν το αρωματικό αιθέριο έλαιο. Για τους αρχαίους Έλληνες όμως οι τρύπες αυτές δεν ήταν παρά τα τσιμπήματα που έκανε από αμηχανία και αγωνία στο φύλλο του φυτού με τη βελόνα της η Φαίδρα, η γυναίκα του βασιλιά της Αθήνας Θησέα καθώς βλέποντας κρυφά το θετό γιο της Ιππόλυτο να γυμνάζεται, τον ερωτεύτηκε αλλά αυτός δεν ανταποκρινόταν στον έρωτά της και επειδή η Αφροδίτη τιμώρησε τον ανέραστο Ιππόλυτο οι Αθηναίοι θεωρούσαν τη Μυρτιά φυτό του έρωτα και γι αυτό έπλεκαν στεφάνια από τα κλαδιά της. Σήμερα οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν ότι όταν στους αρχαίους τάφους που ανασκάπτουν βρίσκουν μέσα Μυρσίνια, οι τάφοι ανήκουν σε γυναίκες. Οι αρχαίες ελληνίδες χρησιμοποιούσαν τα αρωματικά φύλλα της Μυρσινιάς σαν αποσμητικό. Αντίθετα το φυτό που βρίσκεται στους ανδρικούς τάφους είναι η βαλανιδιά αφού ο καρπός της το βαλανίδι, είναι σύμβολο της αρρενωπότητας.
Από τα φύλλα της Μερσινιάς, τα κλαδιά και τα άνθη της, παράγεται αιθέριο έλαιο, το μυρτέλαιο. Αυτό έχει εξαιρετικό άρωμα και χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, τη φαρμακευτική και την παρασκευή καλλυντικών. Το ξύλο της είναι εξαιρετικά καλής ποιότητας και χρησιμοποιείται για την κατασκευή χειροτεχνημάτων.
Από τα φύλλα της Μερσινιάς, τα κλαδιά και τα άνθη της, παράγεται αιθέριο έλαιο, το μυρτέλαιο. Αυτό έχει εξαιρετικό άρωμα και χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, τη φαρμακευτική και την παρασκευή καλλυντικών. Το ξύλο της είναι εξαιρετικά καλής ποιότητας και χρησιμοποιείται για την κατασκευή χειροτεχνημάτων.
Μερσινιές στη Χλώρακα βλάσταιναν στην περιοχή Κλούνοι, ένας σπουδαίος υγρότοπος τον οποίον όμως οι άνθρωποι ξεχέρσωσαν και έκτισαν πολυκατοικίες.
ΑΝΕΜΩΝΗ
Η ανεμώνη το όνομα της είναι ελληνικό. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η ανεμώνη ξεπήδησε από τα δάκρυα της Αφροδίτης, όταν αυτή θρήνησε το θάνατο του Άδωνη. Συμβολιζεί το εφήμερο,το περαστικό, την μοναξιά και την απλότητα.
Λέει ακόμα ο αρχαιοελληνικός μύθος πώς, όταν ο Άδωνης βγήκε για κυνήγι στο δάσος τον παραφύλαξε ο θεός Άρης που τον ζήλευε γιατί η Αφροδίτη τον παράτησε για χάρη του.
Μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, του επιτέθηκε και τον πλήγωσε θανάσιμα.
Μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, του επιτέθηκε και τον πλήγωσε θανάσιμα.
Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του και έσπευσε να τον βρει, όμως ήταν πια αργά.
Απαρηγόρητη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του και ράντισε με νέκταρ την πληγή.
Από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο φύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά.
Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη επειδή ο άνεμος βοηθάει να ζήσει, μα κι να πεθάνει.
Από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο φύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά.
Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη επειδή ο άνεμος βοηθάει να ζήσει, μα κι να πεθάνει.
Η ανεμώνη είναι εξαπλωμένη σε ολόκληρο τον κόσμο ως αυτοφυής ή ως καλλιεργούμενη, και η ονομασία της προέρχεται από τη λέξη άνεμος καθώς οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα φυτά αυτά άνθιζαν μόνον όταν φυσούσε άνεμος. Ήθελε ο μύθος η ζωή αυτού του λουλουδιού να κρατάει λίγο. Ήθελε όταν ο άνεμος φυσούσε να κάνει τα μπουμπούκια του να ανθίζουν, και όταν ξαναφυσούσε τα πέταλα του να παρασέρνονται μακριά και να τελειώνει η ζωή του. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του
ΑΘΑΣΙΑ ή ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
Η ελληνική μυθολογία λέει για μια όμορφη πριγκίπισσα από τη Θράκη, που ονομαζόταν Φυλλίς. Όταν μια φορά ο Δημοφώντας γιος του Θησέα ενώ περνούσε από τα μέρη της, συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν κεραυνοβόλα.
Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της Θράκης καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία, και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα. Μετά από λίγο καιρό ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα και συμφώνησε με τη σύζυγο του να πάει επίσκεψη στη πατρίδα του, αλλά γρήγορα να επιστρέψει.
Η Φυλλίς έμεινε περιμένοντας τον καλό της για καιρό και με την ελπίδα, αλλά αυτός δεν γύρισε, ώσπου η καημένη πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί τη λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε αμυγδαλιά, η οποία ένεκα της ιστορίας της, έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν κάποτε ο Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα μεταμορφωμένη από τους Θεούς σε ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Λυπημένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά άνθισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Η αμυγδαλιά φύεται σε όλες σχεδόν τις θερμές και ξηρές περιοχές της Παραμεσογειακής ζώνης όπου καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια. Για αυτόν το λόγο ο καθορισμός τού τόπου προέλευσής του είναι πολύ δύσκολος. Είναι δένδρο φυλλοβόλο με ύψος από 4 ώς 12 μέτρα, κορμό διαμέτρου μέχρι 30 εκατοστά και φύλλα ελλειψοειδή, λογχοειδή και οδοντωτά. Διαθέτει τεράστια αντοχή στην ξηρασία, φύεται σχεδόν σε όλα τα είδη εδαφών , ακόμη και σε πετρώδη και με μεγάλη κλίση εδάφη.
Πρώτη από τα καρποφόρα δένδρα η αμυγδαλιά βιάζεται να φέρει την άνοιξη. Και την βλέπουμε μέσα στο χειμώνα, το Γενάρη, να ντύνεται σαν νυφούλα με τα άσπρα και όμορφα λουλούδια της. Τα άνθη της λευκά-ρόζ, βλαστούν στα γυμνά κλαδιά από τα μέσα του Γενάρη πρωτύτερα από τα φύλλα.
Τα πικραμύγδαλα περιέχουν την αμυγδαλίνη η οποία περιέχει ένα δηλητήριο, το υδροκυάνιο, γι αυτό δεν πρέπει να τρώγονται.
ΔΑΦΝΗ
Η ΔΑΦΝΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ
Η Δάφνη ήταν μια όμορφη νύμφη. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού.
Όπως η θεά το ίδιο και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί, και όσοι θαυμαστές την περιτριγύριζαν, ποτέ κανείς δεν είχε την εύνοια τη.Όμως για κακή της τύχη την λιμπίστηκε ο Θεός Απόλλωνας
Η Δάφνη ήταν μια όμορφη νύμφη. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού.
Όπως η θεά το ίδιο και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί, και όσοι θαυμαστές την περιτριγύριζαν, ποτέ κανείς δεν είχε την εύνοια τη.Όμως για κακή της τύχη την λιμπίστηκε ο Θεός Απόλλωνας
και όταν αυτή αρνήθηκε τον έρωτα της, την κυνήγησε. Η Δάφνη φοβισμένη προσευχήθηκε στην προστάτιδα της την Άρτεμη που για να την προστατε΄σει την μεταμόρφωσε σε δάφνη, το γνωστο θαμνοειδες δένδρο που βλατά στις όχθες των ποταμών.
Ο Απόλλωνας τότε για ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν, έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι, και έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και στους νικητές.
Η δάφνη είναι αρωματικό φυτό της οικογένειας των δαφνοειδών. Στην Κύπρο και στην Ελλάδα συναντάται και αυτοφυής. Είναι επίσης γνωστή γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, και δάφνη του Απόλλωνα.
Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους λίγο πικρή. Τα άνθη βγαίνουν τον Μάρτιο με Απρίλιο. Ο καρπός είναι σαρκώδες περικάρπιο με μεγάλο σπέρμα και σε μέγεθος μικρής ελιάς. Από τους καρπούς παράγεται το δαφνέλαιο.
Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται με σπέρματα και με μοσχεύματα, και με παραφυάδες.
Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται στη μαγειρική ως άρτυμα, και το αιθέριο άλαιο από τα φύλλα και τους καρπούς, χρησιμοποιήται για την παρασκευή εντομοκτόνων και παρασιτοκτόνων.
ΜΑΧΑΙΡΑΔΕΣ
Μαχαιράς, σπαθάκι, γλαδιόλα.
Το όνομα γλαδιόλος προέρχεται από τη λατινική λέξη Gladius που σημαίνει ξίφος.
Η Θεά Δήμητρα είχε αγαπημένο μέρος ένα ιερό δάσος κοντά στη Θεσσαλία.
Ο κακός Ερυσίχθονας που δεν πίστευε στους θεούς, ζούσε εκεί κοντά και χωρίς σεβασμό στην ιερότητα του μέρους, μάζευε ξύλα από τα δέντρα του ιερού δάσους.
Όταν κάποιοι προσκυνητές προσπάθησαν να τον σταματήσουν, έκοψε το κεφάλι του ενός. Από το αίμα, η Δήμητρα έκανε να ξεπηδήσουν μικρά φυτά σε σχήμα ξίφους που τα ονόμασε μαχαιράδες, και θέλοντας να τον τιμωρήσει, διάταξε τον Λιμό (την πείνα) να μπει εντός του.
Ο κακός Ερυσίχθονας που δεν πίστευε στους θεούς, ζούσε εκεί κοντά και χωρίς σεβασμό στην ιερότητα του μέρους, μάζευε ξύλα από τα δέντρα του ιερού δάσους.
Όταν κάποιοι προσκυνητές προσπάθησαν να τον σταματήσουν, έκοψε το κεφάλι του ενός. Από το αίμα, η Δήμητρα έκανε να ξεπηδήσουν μικρά φυτά σε σχήμα ξίφους που τα ονόμασε μαχαιράδες, και θέλοντας να τον τιμωρήσει, διάταξε τον Λιμό (την πείνα) να μπει εντός του.
Ο Ερυσίχθονας αδυνατώντας να αγοράσει αρκετή τροφή για να ικανοποιήσει την όρεξή του, πούλησε την κόρη του για ν' αγοράσει περισσότερη τροφή.
Η κόρη του δραπέτευσε στο δάσος, και η Δήμητρα την μετέτρεψε σε φυτό μαχαιρά, για να φροντίζει τον άντρα που σκοτώθηκε από τον πατέρα της. Όταν ο Ερυσίχθονας δεν μπορούσε να βρει πλέον τροφή και δεν είχε άλλα χρήματα να αγοράσει, η επιθυμία του για τροφή ήταν τόσο δυνατή που η Πείνα τον οδήγησε να φάει τον εαυτό του.
Η κόρη του δραπέτευσε στο δάσος, και η Δήμητρα την μετέτρεψε σε φυτό μαχαιρά, για να φροντίζει τον άντρα που σκοτώθηκε από τον πατέρα της. Όταν ο Ερυσίχθονας δεν μπορούσε να βρει πλέον τροφή και δεν είχε άλλα χρήματα να αγοράσει, η επιθυμία του για τροφή ήταν τόσο δυνατή που η Πείνα τον οδήγησε να φάει τον εαυτό του.
Το αρχαίο όνομα της γλαδιόλας ήταν ξιφίον από την ελληνική λέξη ξίφος, που εννοείται ως σπαθί.
ΔΡΥΕΣ ΚΑΙ ΒΕΛΑΝΙΔΙΕΣ
Δέντρα, ο φλοιός τους είναι πλούσιος σε τανίνη, ουσία που χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία. Είναι δεδρα με ξύλο άριστης ποιότητας το οποιον αποτελεί ένα από τα καλύτερα υλικά για την επιπλοποιία. Ήταν τα ιερά δένδρα των αρχαίων Ελλήνων. Τα κλαδιά τους θρόιζαν στους χρησμούς στο Μαντείο της Δωδώνης. Οι Δρυάδες και οι Αμαδρυάδες ήταν νύμφες του δάσους, θηλυκά πνεύματα της φύσης που κατοικούσαν σε δένδρα και σε δάση και φώλιαζαν στις βελανιδιές. Αν και πνεύματα, δεν ήταν αθάνατα και πιστεύονταν ότι η διάρκεια της ζωής τους εξαρτιόταν από την ζωή των δενδρών που τις φιλοξενούσε.
Σε ώρες ανάγκης οι καρποί τους χρησίμευαν ακόμη και για τροφή. Τα «κύπελλα» των βελανιδιών της για εκατοντάδες χρόνια ήταν το απαραίτητο υλικό για την επεξεργασία των δερμάτων. H «ήμερη βελανιδιά» φυτρώνει σε χαμηλες περιοχες γιατί δεν αντέχει τις παγωνιές.
ΡΟΔΙΕΣ
Η ροδιά ή ροβιά καλλιεργείται και ευδοκιμεί σε θερμές περιοχές. Είναι φυλλοβόλος θάμνος ή μικρό δέντρο πολύ ανθεκτικό, που σπάνια προσβάλλεται από παράσιτα. Ο καρπός της είναι το ρόδι με το χυμό του να αντιπροσωπεύει τα τρία τέταρτα του βάρους του.
Στην αρχή του χρόνου οι νοικοκυραίοι από την αρχαιότητα έως σήμερα, σπάζουν ένα ρόδι στο κατώφλι της πόρτας του σπιτιού τους για καλή τύχη, καθώς και στους γαμους για να έχουν οι νεόνυμφοι γονιμότητα και ευημερία. Ήταν επίσης στην αρχαιότητα η ροδιά και το ρόδι, ιερά σύμβολα της Ήρας, της Θεάς των Θεών και Θεάς προστάτιδας του γάμου και του τοκετού. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία το ρόδι ήταν επίσης σύμβολο γονιμότητας και αναγέννησης. Σε ένα μύθο αναφέρεται ότι την πρώτη ροδιά στην Κύπρο φύτεψε η Θεά του έρωτα, η Αφροδίτη.
Τα ρόδια είναι καρπός ευρείας κατανάλωσης τόσο ως γευστικότατο φρούτο, όσο και για τις εκπληκτικές ιατρικές ιδιότητες που διαθέτει. Είναι πλούσιο σε βιταμίνες C, Α, Ε, σίδηρο, κάλιο και αντιοξειδωτικές φυτοχημικές ουσίες. Περιέχει ψηλές ποσότητες φυτικών ινών και είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε θερμίδες.
Έχουν ισχυρές αντικαρκινικές ιδιότητες και προστατεύουν τις γυναίκες από την ανάπτυξη καρκίνου του μαστού και βοηθούν τους άντρες να αντιμετωπίσουν καλύτερα τον καρκίνο του προστάτη. Το PSA είναι μια ουσία που παράγεται από τα κύτταρα του προστάτη, είτε αυτά είναι υγιή είτε έχουν γίνει καρκινικά. Ωστόσο, τα καρκινικά προστατικά κύτταρα την παράγουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, γι' αυτό και το PSA χρησιμοποιείται ως καρκινικός δείκτης. Η κατανάλωση του χυμού από ρόδια επιβραδύνει την ανάπτυξη των όγκων και του PSA».
Ο χυμός από φρέσκο ρόδι αυξάνει την αιματική παραγωγή, ανακουφίζει από τον πυρετό και μειώνει την καρδιακή επιβάρυνση. Ωφελεί στο κρυολόγημα και στον πυρετό, βοηθά στην πρωινή ναυτία στις εγκύους και συστήνεται για χρήση μετά από έντονη σωματική άσκηση σε συνδυασμό με χυμό σταφυλιού.
Οι ιατροί συστήνουν την κατανάλωση ενός ποτηριού χυμού ροδιού την ημέρα για την πρόληψη και μείωση των θανάτων λόγω καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Οι αντιοξειδωτικές φυτοχημικές ουσίες του ροδιού είναι 3 φορές μεγαλύτερες από ότι στο κόκκινο κρασί και στο πράσινο τσάι και έχουν κατασταλτική δράση εναντίον του καρκίνου του δέρματος, επιδρούν επίσης στο μεταβολισμό της χοληστερόλης μειώνοντας έτσι τις καταστροφικές επιδράσεις της στα αιμοφόρα αγγεία που προκαλούν τα εμφράγματα του μυοκαρδίου και ταεγκεφαλικά επεισόδια.
Ιατρική μελέτη αποκαλύπτει ότι άντρες και γυναίκες που πίνουν καθημερινά ένα ποτήρι χυμό ροδιού, μέσα σε δύο εβδομάδες παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση της ορμόνης του σεξ, και ακόμα στις γυναίκες ενισχύει τα οστά και τους μυς.
Επιπλέον άλλα θετικά οφέλη του ροδιού είναι: Έχει αντιγηραντικές ιδιότητες, τονώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, προστατεύει τα νεφρά από τις επιβλαβείς τοξίνες, προστατεύει το ήπαρ και το βοηθά στην αναγέννησή του όταν υπάρχει βλάβη, και έχει αντιαλλεργικές ιδιότητες.
Ωφελεί στην οστεοαρθρίτιδα, βελτιώνει την πάθηση του διαβήτη, η κατανάλωση χυμού ροδιού επί τριετία από ασθενείς με στένωση της καρωτιδικής αρτηρίας μειώνει την κοινή πάχυνση του εσωτερικού της καρωτίδας και την πίεση του αίματος τους, έχει επίσης θετική επίδραση κατά της νόσου Aλτσχάιμερ.
ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ
Η παπαρούνα ήταν ένα από τα ιερά φυτά της θεάς Δήμητρας και η παρουσία της ανάμεσα στα ανοιξιάτικα σπαρτά, συμβόλιζε την προστασία των ανθρώπων από τη θεά.
Κατά την ελληνική μυθολογία, όταν ο θεός του Κάτω Κόσμου έκλεψε την Περσεφόνη την κόρη της θεάς Δήμητρας, εκείνη θέλοντας να ξεχάσει τον πόνο της, ήπιε ένα δυνατό ποτό φτιαγμένο από ένα είδος παπαρούνας, Όταν ξύπνησε και καθώς ήταν χαρούμενη από τις παρενέργειε του ροφήματο, γύρισε τα λιβάδια και έκανε τους κάμπους γόνιμους και τις σοδειές πλούσιες.
Η χριστιανική παράδοση θέλει την παπαρούνα να φυτρώνει κάτω από το σταυρό του Χριστού στο Γολγοθά και να δέχεται τις σταγόνες από το αίμα του Εσταυρωμένου ανάμεσα στα πέταλά της, σταγόνες που της χάρισαν το κατακόκκινο άλικο χρώμα της.
Έχει ιδιότητες κατευναστικές και εφιδρωτικές. Η κοινή παπαρούνα περιέχει ένα αλκαλοειδές, τη ροϊαδίνη, που είναι ηρεμιστική. Περιέχει επίσης σίδηρο, μαγγάνιο, κάλιο, ασβέστιο, ανόργανα και οργανικά οξέα. Το έγχυμα των ανθέων της, αλλά και το δραστικότερο σιρόπι της πίνεται ως αντιβηχικό, μαλακτικό και καταπραϋντικό.
Η παπαρούνα Φυτρώνει ανάμεσα στα κριθάρια και συμβόλιζε με την παρουσία της αναμεσα στα σιτηρα τη θεά Δήμητρα.
Στις πομπές, στα Ελευσίνια Μυστήρια,στόλιζαν τα αγάλματα της θεάςμε άνθη παπαρούνας.
Στις πομπές, στα Ελευσίνια Μυστήρια,στόλιζαν τα αγάλματα της θεάςμε άνθη παπαρούνας.
Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού, καθώς οι γιοι του Άδη ο Ύπνος και ο Θάνατος κρατούσαν παπαρούνες στα χέρια τους.
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ
Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή.
Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο. Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια.
Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης. Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.
Επίσης πολλοί πιστεύουν ότι οι ψυχές των νεκρών ανεβαίνουν στον ουρανό. Γι αυτό η παράδοση κυρίως των χριστιανών, θέλει τα κυπαρίσσια λογω του ύψους και της μορφής τους, να βοηθούν τις ψυχές να ανέβουν στον ουρανό.
ΓΑΪΔΟΥΡΑΓΚΑΘΘΟΣ
Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα. Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλή στη μάχη του εναντίον των Κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του.
Διετές ακανθώδες φυτό που φθάνει σε ύψος το 1,5 μέτρο. Τα φύλλα του είναι πράσινα με χαρακτηριστικά άσπρα σημάδια σαν φλέβες και τα λουλούδια του έχουν χρώμα βυσσινί. Είναι αυτοφυές, ευδοκιμεί σε χερσότοπους αλλά και σε καλλιεργημένες εκτάσεις. Προτιμά τα ηλιόλουστα μέρη και τα καλά στραγκιζόμενα εδάφη. Πολλαπλασιάζετε εύκολα από μόνο του με τους σπόρους του. Στη βοτανοθεραπευτική χρησιμοποιούνται κυρίως οι σπόροι από τα άνθη του, που μαζεύονται προς το τέλος του καλοκαιριού όταν ξεραθούν πλήρως. Και τα άλλα μέρη του φυτού χρησιμοποιούνται φαρμακευτικά αλλά έχουν χαμηλότερες περιεκτικότητες σε δραστικές ουσίες. Οφελεί στο στομάχι, στο συκώτι και στην καρδιά.ΒΑΝΟΥΚΑ
Είναι ένα ξεχωριστό φυτό ήδη από την αρχαιότητα.
Το σαρκώδες περιεχόμενο των βλαστών του καίγεται πολύ αργά και γι' αυτό τον λόγο οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τους ξεραμένους βλαστούς του σαν πυρσούς. Με έναν τέτοιο πυρσό, όπως θέλει η μυθολογία, παρέδωσε ο Προμηθέας στους ανθρώπους την φωτιά.
Απο τον κορμό του επίσης, κατασκευάζουν ελαφρια σκαμνάκια που τα χρησιμοποιούν στο ύπεθρο και στις αυλές των σπιτιών ως πρόχειρα καθίσματα.
ΤΕΡΑΤΣΙΑ
Τερατσιά, ένα πανάρχαιο δέντρο. Το 1860 τα χαρούπια αποτελούσαν για την Κύπροτον μαύρο χρυσό.
Η Έλλη Αχιλλέως αναφέρει σε μιαν ανάρτηση της στο facebook: Η καλλιέργεια της Χαρουπιας, μια απο τις κυριοτερες πηγές εισοδήματος των παλιών Κατοίκων της Χλωρακας.
Πολλά χρόνια προτού μάθουμε ορολογίες όπως, ΑΟΖ, ή προτου δούμε πλατφόρμες, και τρυπάνια να τριγυρίζουν στα ανοιχτά της Κύπρου, ξέραμε για έναν άλλο μαύρο χρυσό που είχαμε σε αφθονία στην Κύπρο και τον εξάγαγαμε σε πολλές χώρες στο εξωτερικό και δεν είναι τίποτα άλλο από τα γνωστά τεράτσια.
Το χαρούπι ονομαζόταν χαρακτηριστικά και ως ο «μαύρος χρυσός της Κύπρου», αφού αποτελούσε το προϊόν με τις μεγαλύτερες γεωργικές εξαγωγές του νησιού, και για ορισμένα χωριά, αποτελούσε την 3 κυριότερη γεωργική δραστηριότητα και κυριότερη πηγή εισοδήματος.
Για ένα σημαντικό αριθμό οικογενειών, αυτό ήταν το μοναδικό τους εισόδημα, ο πανάκριβος θησαυρός τους. Εισόδημα που έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς Κύπριους να σπουδάσουν στο εξωτερικό.
Στη δεκαετία του 60΄, η Κύπρος κατείχε την 3η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή χαρουπιών, με την Ισπανία και την Ιταλία να κατέχουν την 1η και την 2η αντίστοιχα.
To 2016 το Παν. Κύπρου άρχισε να σχεδιαζει ενα φιλόδοξο έργο. Tο μεγαλύτερο φυσικό χαρουπόδασος της Kύπρου.
Ένας από τους απώτερους σκοπούς του έργου, είναι να συμβάλει ώστε η Κύπρος να ανακτήσει και να υπερβεί τα επίπεδα παραγωγής χαρουπιού που υπήρχαν πριν από την εισβολή του 1974, μέσω μιας διαδικασίας που θα επιτρέπει σε κάθε γεωργό που επιθυμεί, να ενταχθεί σε αυτή την προσπάθεια, ως ανεξάρτητος, ισότιμος συνεργάτης.
Τα χαρούπια κατάφεραν να θρέψουν όχι μόνο τον Ιωάννη το Βαπτιστή στην έρημο,
αλλά και χιλιάδες παιδιά κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κι αυτό διότι στην σάρκα τους περιέχουν τα δέκα σπουδαιότερα άλατα και ιχνοστοιχεία
και περίπου 8/10 πρωτεΐνη, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο και βιταμίνες.
Επίσης, επειδή είναι πλούσια σε περιεκτικότητα ινών, βοηθάνε στη σωστή λειτουργία
του εντέρου μας, ενώ καθώς δεν περιέχουν διεγερτικά όπως ο καφές, είναι εύπεπτα
και δεν προκαλούν αλλεργίες.
Στην περίπτωση μάλιστα που κάνουμε δίαιτα, είναι ιδανικά αφού περιέχουν ελάχιστα λιπαρά,
ενώ επειδή δεν περιέχουν θεοβρωμίνη θεωρούνται καταλληλότερα από το κακάο,
γι αυτούς που υποφέρουν από ημικρανίες.
Τέλος, με τα χαρούπια μπορούμε να παρασκευάσουμε σιρόπι και μέλι που βοηθούν πολύ στην αντιμετώπιση του βήχα και της βρογχίτιδας.
Έ χει την επιστημονική της ονομασία Ceratonia siliqua, η οποία προέρχεται από την ελληνική λέξη κέρατο, καθώς μοιαζει με κέρατο.
Είναι ένα μακρόβιο δέντρο που φτάνει μέχρι και τα 18 μέτρα ύψος καρποφορεί από 80 έως 100 χρόνια.
ΔΕεν χρειάζεται λίπανση, και είναι ένα δέντρο εξαιρετικά ανθεκτικό στη ζέστη και στην ξηρασία και γιαυτό μπορεί και αναπτύσσεται ακόμα και σε πετρώδη εδάφη.
Οι ξεραμένοι σπόροι χρησίμευαν στην Αφρική σαν βαρίδια για το ζύγισμα των μπαχαρικών και στις Ινδίες για να ζυγίζουν το χρυσάφι και τα πετράδια.
Τα κουκούτσια του χαρουπιού, επειδή ανεξάρτητα από το μέγεθός τους,
έχουν σταθερό βάρος 200 χιλιοστά του γραμμαρίου, χρησιμοποιούνται εδώ και 1500 χρόνια από τους κοσμηματοπώλες και τους φαρμακοποιούς, σαν την πιο μικρή μονάδα μέτρησης.
Από την λέξη κιράτ, που σημαίνει σπόρος στα αραβικά,
προήλθε και ο γνωστός σε όλους μας όρος «καράτι», ο οποίος χρησιμοποιείται
σαν μονάδα μέτρησης βάρους πολύτιμων ή ημιπολύτιμων λίθων.
Το ξύλο της χαρουπιάς χρησιμοποιείται σε ξύλινες διακοσμήσεις.
ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ
Η Αμαρυλλίδα ήταν μια βοσκοπούλα. Μια παρθένα νύμφη, συνεσταλμένη και ντροπαλή αλλά και σκληροτράχηλη.
Ερωτεύτηκε σφοδρά τον από τον Αλταίονα, ένα βοσκό με παγωμένη καρδιά, αλλά τόσο όμορφο όσο ο Απόλλωνας και τόσο δυνατό όσο ο Ηρακλής, και αποφάσισε να είναι αληθινή μόνο γι' αυτόν χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.
Ο Αλταίων ασυγκίνητος από τη γοητεία της, είχε μοναδική επιθυμία να του προσφερόταν ένα λουλούδι που να μην υπήρχε ποτέ στον κόσμο. Η Αμαρυλλίδα συμβουλεύτηκε το μαντείο των Δελφών και της είπαν να τρυπήσει την καρδιά της με ένα χρυσό τόξο μπροστά στην πόρτα του Αλταίονα. Το έκανε αυτό, φορώντας ένα κατάλευκο φόρεμα, για τριάντα συνεχόμενα βράδια, ρίχνοντας το αίμα της. Ο βοσκός τελικά άνοιξε την πόρτα του και είδε ένα λουλούδι με βαθυκόκιννα πέταλα, που είχε βαφτεί από το αίμα της καρδιάς της Αμαρυλλίδας.
Η Αμαρυλλίδα, σαν γυναίκα ή λουλούδι, είχε υμνηθεί και από μεταγενέστερους ποιητές. Ζωγράφοι και φωτογράφοι επίσης εμπνεύστηκαν από αυτό το λουλούδι.
Η Αμαρυλλίδα, σαν γυναίκα ή λουλούδι, είχε υμνηθεί και από μεταγενέστερους ποιητές. Ζωγράφοι και φωτογράφοι επίσης εμπνεύστηκαν από αυτό το λουλούδι.
ΑΘΑΝΑΤΑ
Η μάνα του παλληκαριού απαρηγόρητα έκλεγε για το χαμό του μέρες και νύχτες πολλές, ώσπου ο Δίας τη λυπήθηκε και μετέτρεψε τον αγαπητόν υιόν της σε πανέμορφα αθάνατα λουλούδια που ποτέ να μην ξεραίνουν, και παντοτινά να την συντροφεύουν.
Τα αθάνατα ή αμάραντα είναι πολυετή αειθαλή φυτά με ανθοφόρους βλαστούς χωρίς πτερύγια που αναπτύσσονται από ξυλώδες ρίζωμα. Είναι φυτά που τα συναντάμε την άνοιξη σε παραθαλάσσιες περιοχέςκαι που στη Κυπριακή ορολογία ονομάζονται αθάνατα. Τα συναντάμε σπαρμένα στις άγονες βραχώδεις παραλίες, ακόμα και πάνω στην άμμο.
Τα σέπαλα των ανθέων έχουν μωβ χρώμα που παραμένει αναλλοίωτο για πολύ καιρό έστω και αν έχουν αποξηρανθεί, και αυτός είναι ο λόγος που ονομάζονται αθάνατα ή και αμάραντα. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλή ως λουλούδια, γι αυτό χρησιμοποιούνται συχνά για αποξηραμένες συνθέσεις, ενώ οι παλαιότεροι κάτοικοι τα χρησιμοποιούσαν για το στόλισμα του επιτάφιου του Χριστού.
Τα τρυφερά φύλλα των φυτών έχουν όξινη γεύση και οι παλαιοί τα μαγείρευαν όταν ήθελαν να φτιάξουν φαγητά με όξινες γεύσεις.
ΑΓΡΕΛΙΑ
Όταν βρέξει και ποτιστεί η γη, τότε πολιούν (βγάζουν βλαστους) οι αγρελιές που τους τρυφερούς βλαστούς του άγριου αυτού φυτού, τους αποκαλούμε αγρέλια. Είναι τα λεγόμενα άγρια σπαράγγια που στην Κύπρο τα αποκαλούμε αγρέλια.
Στην Κύπρο υπάρχουν δυο είδη αγρελιών, τα άσπρα και τα μαύρα τα οποία βλαστάνουν στην πεδινή κυρίως παραθαλάσσια περιοχή, ενώ σε ψηλά υψόμετρα βλαστούν μόνο τα μαύρα. Είναι κατάλληλα για χρήση μέχρι τέλος Μαρτίου, εποχή βροχερή που σημαίνει ότι ακόμα παραμένουν τρυφερά. Θεωρούνται αφροδισιακά και στην αρχαιότητα ήταν απολαυστικό έδεσμα των Θεών.
Όταν μαγειρεύονται τηγανιτά μαζί με αυγά, αποτελούν απολαυστικό έδεσμα. Έχουν μια γουστόζικη πικράδα που δίνει πικάντικη γεύση στη βρώση τους, αλλά ξεπικρίζουν, αν τα αλατίσουμε με θαλασσινό χοντρό αλάτι και τα βάλουμε για λίγα λεπτά σε ζεστό μαυρόλαο. Επίσης ξεπικρίζουν άν τα έχουμε φυλαγμένα στην κατάψυξη (όπου μπορουν να διατηρηθούν μέχρι το καλοκαίρι) και χωρίς να τα πλύνουμε, τα βαζουμε στο τηγάνι χωρίς λάδι μέχρι να εξατμιστεί το νερό. Κατώπιν προσθετουμε ελαιόλαδο και τα τηγανίζουμε. Μαγειρευμένα με άγρια μανητάρια, αποτελούν επίσης απολαυστικό έδεσμα.
Δεν υπάρχει κίνδυνος στην περισυλλογή τους από πλευράς δηλητηριωδών αφού δεν είναι τέτοια, υπάρχει όμως κίνδυνος από δάγκωμα φιδιού, γιατι όπου ευδοκιμούν οι αγρελιές, είναι βιότοπος φιδιών.
Στη Χλώρακα πολλές αγρελιές βλαστούν στο αργάκι του Άη Νικόλα και στη παραθαλάσσια περιοχή του Πάρακα.
Τα αγρέλια είναι πλούσια σε βιταμίνες Β,C,E που βοηθούν στις διεργασίες παραγωγής ενέργειας, αναπνοής και αναζωογόνησης των κυττάρων, έχουν επίσης διουρητική δράση, καταπολεμούν την κυτταρίτιδα και είναι άκρως αφροδισιακά.
Στη Χλώρακα πολλές αγρελιές βλαστούν στο αργάκι του Άη Νικόλα και στη παραθαλάσσια περιοχή του Πάρακα.
Τα αγρέλια είναι πλούσια σε βιταμίνες Β,C,E που βοηθούν στις διεργασίες παραγωγής ενέργειας, αναπνοής και αναζωογόνησης των κυττάρων, έχουν επίσης διουρητική δράση, καταπολεμούν την κυτταρίτιδα και είναι άκρως αφροδισιακά.
ΤΡΙΒΟΛΙ
Χρησιμοποιείται για τις αντικαταθλιπτικές, αφροδισιακές και τονωτικές του ιδιότητες, αλλά κυρίως για τη συμβολή του στην ενεργοποίηση της τεστοστερόνης.
Το φυτό τριβόλι το βρίσκουμε εύκολα και σε μεγάλη ποσότητα. Βλαστάνει παντού και μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για προληπτικούς είτε για θεραπευτικούς σκοπούς. Είναι το κύριο φυτικό συστατικό για την παραγωγή του Βιάγκρα και είναι διάσπαρτο στην Κυπριακή φύση, σε όλα τα χωράφια, ακόμα και στις αυλές των σπιτιών.
Η προετοιμασία του ως θεραπευτικού ροφήματος είναι πολύ εύκολη και φτηνή επίλυση του προβλήματος του σεξουαλισμού, χωρίς παρενέργειες.
Τα τριβόλια ανθίζουν κάθε χρόνο από τον Μάη μέχρι τον Οκτώβρη. Φέρουν άνθη μικρά κίτρινα, που βρίσκονται στη βάση των ακραίων φύλλων τους. Ο καρπός τους είναι στρογγυλός, επίπεδος και αποτελείται από 5 σπόρους. Ο κάθε σπόρος φέρει τρία άνισα σκληρά αγκάθια, αυτά που προσδιορίζουν και το όνομά του, τρίλοβος, ενώ το δεύτερο προσδιορίζει τη συνήθεια του φυτού-βοτάνου να απλώνει στη γη δημιουργώντας εκεί που βλασταίνει έναν μικρό χορτοτάπητα.
Οι άνθρωποι περπατώντας ξυπόλυτοι στους αγρούς πολλές φορές, είχαν την άσχημη εμπειρία να πατήσουν τους σπόρους αυτούς. Ο πόνος ήταν τόσο οξύς, που τους ανάγκαζε να χοροπηδούν στο ένα πόδι, έτσι που έμεινε η παροιμιακή φράση ετριολίστηκε.
Τρία φλιτζανάκια την ημέρα, τα προβλήματα κάνουν πέρα:
Το βοτάνι μαζεύεται χωρίς τις ρίζες του, σε πλήρη άνθιση, μαζί με τους σπόρους του, οι οποίοι έχουν πιο έντονες ιδιότητες.
Καθαρίζεται από τις σκόνες, τοποθετείται σε μια κατσαρόλα και καλύπτεται με νερό. Πρέπει να βράσει μέχρις ότου μείνει πιο λίγο από το μισό το αρχικό νερό. Το εκχύλισμα σουρώνεται και φυλάσσεται στο ψυγείο μέχρι μία εβδομάδα. Η δοσολογία είναι τρία φλιτζανάκια του καφέ την ημέρα, το τελευταίο το βράδυ πριν από τον ύπνο.
Το ρόφημα επιδρά στους άνδρες αυξάνοντας την ανδρική ορμόνη τεστοστερόνη, βοηθά στη σπερματογένεση αυξάνοντας τον αριθμό και την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων, αυξάνει τη σεξουαλική διάθεση.
Στις γυναίκες τονώνει την σεξουαλική διάθεση και βοηθά να ξεπεραστούν τα διάφορα ψυχοσωματικά προβλήματα, που συνοδεύουν την εμμηνόπαυση όπως: αϋπνία, υπερένταση, απάθεια, υπερευαισθησία και υπεραιμία. Το ίδιο βοηθά, σε περιπτώσεις που παρουσιάζονται τα προβλήματα αυτά σε πρόωρη αφαίρεση των μητρικών.
Το βότανο μπορεί να παίρνεται για απεριόριστο χρόνο χωρίς παρενέργειες.
Υ.Γ. Χρήση από έτοιμο τσαι: βράζουμε 1 ποτήρι νερό με 1 κουταλάκι τσαγιού τριβόλι για 5 - 10 λεπτά σκεπασμένο σε χαμηλή φωτιά. Σουρώνουμε και πίνουμε το ρόφημα.
ΠΗΑΝΟΣ
Το χρησιμοποιούσαν σαν αντιμαγικό βότανο για αιώνες.
Θεωρείται ότι απωθεί γάτες και σκυλιά αλλά και πολλοί το τοποθετούν έξω από την πόρτα τους για να μην μπαίνει στο σπίτι τους η γρουσουζιά, η αρνητική ενέργεια
Ο απήγανος σύμφωνα με κάποιες πηγές είναι αυτό που χρησιμοποίησε ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια (βιβλ. 10 στίχος 304-6) για να προστατέψει τον εαυτό του και τους άντρες του από τα ξόρκια της μάγισσας Κίρκης.Ιστορίες για τον απήγανο:
Είναι γνωστος από τα αρχαία χρόνια, αναφέρεται και στην Αγία Γραφή και τα χλωρά φύλλα του που μοιάζουν με φτέρη έχουν μία ανυπόφορη μυρωδιά και γι' αυτό ο λαός λέει «ξορκισμένος με τον απήγανο».
Είναι γνωστό ως αντίδοτο στίς δηλητηριάσεις. Μάλιστα όπως έγραφε ο Αθήναιος, στα αρχαία χρόνια ο τύραννος Κλέαρχος της Ηράκλειας του Πόντου, καλούσε τους αξιωματούχους του στα ανάκτορα και για να διασκεδάζει τους έδινε να πίνουν δηλητήρια που παρασκεύαζε ο ίδιος. Όταν τα θύματα του σφάδαζαν αυτός τους εβλεπε και γελούσε διασκεδαζωντας μ αυτό τον τρόπο. Εκείνοι όμως, γνωρίζοντας το βίτσιο του, πριν πάνε σ αυτόν, έτρωγαν απήγανο ως αντίδοτο των δηλητηρίων, υποκρίνονταν ότι υπέφεραν και όταν αυτός τους νόμιζε νεκρούς κι απομακρυνόταν, οι δηλητηριασμένοι γύριζαν σπίτι τους ζωντανοί (Πρινέας - Σφακιανάκης).
Φυσικά αυτού του είδους η χρήση δεν είναι η μόνη.
Ο Ιπποκράτης τον συνιστούσε και ήταν το κύριο συστατικό του αντίδοτου στο δηλητήριο του Μιθριδάτη (Μιθριδατισμός αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις. Ο όρος προέρχεται από τον Μιθριδάτη ΣΤ', βασιλιά του Πόντου, ο οποίος εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, μετά την ήττα του από τον Πομπήιο, ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας δηλητήριο αλλά απέτυχε λόγω της ανοσίας που είχε αναπτύξει και τελικά κατέφυγε σε έναν μισθοφόρο για να τον διαπεράσει με σπαθί).
Οι αρχαίοι 'Ελληνες θεωρούσαν ότι ο απήγανος θεράπευε τη νευρική δυσπεψία που πάθαιναν όταν έτρωγαν μπροστά σε ξένους (θεωρούσαν ότι τους μάτιαζαν)
Αργότερα, το 1625, ο Ριπέμο, ένας γιατρός της Νάπολης, συνιστούσε τον απήγανο κατά της επιληψίας και των ιλίγγων, ενώ ο Πλίνιος αναφέρει ότι ο απήγανος έχει τέτοια επίδραση στην καλή όραση ώστε οι ζωγράφοι της εποχής του καταβρόχθιζαν μεγάλες ποσότητες από το φυτό (οι Ιταλοί τον τρώνε και σήμερα στίς σαλάτες). Παλιά είχε τη φήμη ότι καθαρίζει και οξύνει την όραση των κουρασμένων ματιών.
Η λαϊκή ιατρική έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τον απήγανο για τις πιο απίθανες περιπτώσεις Φυματίωση, σύφιλη, λύσσα, φαρυγγίτιδα, ψώρα, σπερματόροια κ.ά.
Το αιθέριο λάδι του χρησιμοποιείται σε αρωματισμό ποτών, παγωτών, γλυκών, με μέγιστο όριο χρήσης 2 μέρη στο εκατομμύριο.
Τα χρήσιμα του μέρη είναι ολοκληρο το φυτό, κυρίως φύλλα και σπόροι,εκτός από τις ρίζες.
Τον βρίσκουμε Σε άγρια και κακοτράχαλα τοπία. Μαζεύεται από τον Μάιο μέχρι το Σεπτέμβριο, που είναι ανθισμένος. Τον ξεραίνουμε σε σκιά και τον φυλάμε σε γυάλινο βάζο.
Ιδιότητες. Ο απήγανος έχει χρησιμοποιηθεί ως εμμηναγωγό και εκτρωτικό (αλλά χρειάζεται φοβερή προσοχή, γι' αυτό δεν συνιστάται). Ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις, ως φάρμακο κατά της υστερίας και της επιληψίας, κατά των αμοιβάδων και άλλων παρασίτων του εντέρου (αυτή είναι η πιο σημαντική χρήση του), καθαρίζει πληγές και έλκη (σαν έμπλαστρο), εξοντώνει διάφορα παράσιτα, σκώρο, ψείρες, κ.λπ. (Οι Πρινέας και
Σφακιανάκης ανέφεραν ότι μία γυναίκα απαλλάχθηκε από φοβερή φθειρίαση, φορώντα; ένα πουκάμισο που είχε βραστεί με απήγανο] και καταπραύνει του; Πόνου; των ρευματικών - αρθριτικών, της φλεβίτιδας και των κιρσών.
Πώς χρησιμοποιείται:
Ένα φλιτζανάκι αφέψημα από φύλλα απήγανου, χλιαρό, το πρωί κι ένα το βράδυ, με άδειο στομάχι, για τα παράσιτα του εντέρου (σκουλήκια, λεβίθες) καθώς και για ρύθμιση των εμμήνων σε δυσμηνόρροια. (Αλλά μόνο για 3-4 μέρες, περισσότερο μπορεί να γίνει επικίνδυνο).
Για ρευματισμούς, αρθριτικά, κιρσούς και για φλεβίτιδα μπορείτε να πίνετε έγχυμα με 2 κουταλάκια απήγανου σε ένα φλιτζάνι καυτό νερό. Το αφήνετε για 10-12 λεπτά. Πίνετε 2-3 φλιτζάνια την ημέρα.
Κοπανισμένα μαζί με δαφνόφυλλα γίνεται καταπλασμα σε πρήξιμο των όρχεων.
Για την υστερία χρησιμοποιείται με κλύσμα ως αφέψημα των φύλλων του.
Βαμβάκι με ζουμί απήγανου, αραιωμένο με νερό έχει χρησιμοποιηθεί σε αυτιά γερόντων για θεραπεία βαρηκοΐας.
Αφέψημα φύλλων του μαζί με ελαιόλαδο έχει χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σαν φάρμακο για τις αμοιβάδες
Προφυλάξεις:
Αν πιούμε περισσότερες από 3 μέρες ρόφημα απήγανου φέρνει λιποθυμίες ή και δηλητηρίαση.
Αν φάμε χλωρά φύλλα απήγανου μπορεί να πάθουμε διάρροια, σίγουρα όμως θα πρηστεί η γλώσσα.
Αν συνθλίψουμε χλωρά φύλλα και άνθη στη χούφτα μας, θα δημιουργηθούν φλύκταινες με δυνατή φαγούρα κι αν μασήσουμε 25 γραμ. χλωρά φύλλα θ' αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια μας, να αραιωνουν οι σφυγμοι και μπορει να πρηστει η γλωσσα μας ή ακομα και να πεθάνουμε (φαρμακολογία Αφεντούλη).
Αν οι γυναίκες πιουν απηγανο χωρις να συμβουλευτούν γιατρο, μπορούν να πάθουν μητρορραγία.
ΚΥΡΤΑΜΑ
Σύμφωνα με τη μυθολογία όταν ο Δίας θύμωσε με τον Προμηθέα που είχε το θράσος να του προσφέρει ένα πιάτο γεμάτο κόκαλα με λίπος αντί για ένα καλό κομμάτι κρέας, του αφαίρεσε τα προνόμια της φωτιάς από τη Γη τιμωρώντας έτσι τους ανθρώπους πολύ σκληρά.
Ο Προμηθέας όμως που αγαπούσε τους ανθρώπους, με πονηριά κατόρθωσε να κλέψει τη φωτιά και να την κρύψει στο εσωτερικό μιας σχισμής ενός κύρταμου, και αργότερα να τη δώσει πίσω στην ανθρωπότητα. Για τις ενέργειές του τιμωρήθηκε αυστηρά από το Δία, ο οποίος τον έδεσε σε ένα βράχο, ενώ ένας αετός έτρωγε το συκώτι του κάθε μέρα.
Στη χλώρακα τα Κύρταμα τα συναντάμε στις παραθαλάσσιες περιοχές από τα Ροδαφινια, στο Δημμα, έως και τον Πηλό.
Τα γνωρίζωμεν αμέσως από το ασπροπράσινο χρώμα των φύλλων τους που είναι λεία και σαρκώδη. Με ευχάριστο άρωμα, φίνο, απολαυστικό στον ουρανίσκο και με γεύση αλμυρή. Είναι απλωμένα πυκνωμένα και κατάσπαρτα αυτοφυημένα στις πετρώδεις παραλίες μέσα στις σχισμές των βράχων, δημιουργώντας όμοια λιβάδια με σπαρτά βλαστημένα που σχηματίζουν πράσινες τις ακτές της Χλώρακας.
Είναι μικρό πολυετές παχύφυλλο φυτό με φύλλα και βλαστούς που είναι παχείς και λείοι. Τα άνθη του κιτρινοπράσινα βγαίνουν το καλοκαίρι και σχηματίζουν σκιάδιο. Οι σπόροι του έχουν μεγάλη ομοιότητα με το κριθάρι, γι' αυτό οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν «κρίθμον».
Στη βοτανοθεραπεία, από τα χρόνια του Ιπποκράτη μέχρι τις μέρες μας, χρησιμοποιείται ως θεραπευτικό για ηπατικές, εντερικές και νεφρικές δυσλειτουργίες.
Στις μεγάλες αμμώδεις εκτάσεις, και στις κοιλότητες των απόκρημνων βράχων της Χλωρακας, φύεται αυτό το φυτό, που έχει σαρκώδη, λεία και επιμήκη φύλλα, και το οποίον θεωρήθηκε από την αρχαιότητα ήδος εξαιρετικά διεγερτικόν της ορέξεως. Είναι φυτό γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, αλλά και ως έδεσμα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος είχαν σε μεγάλη εκτίμηση το κρίταμο. Στη βοτανοθεραπεία, από τα χρόνια του Ιπποκράτη μέχρι τις μέρες μας, χρησιμοποιείται ως θεραπευτικό για ηπατικές, εντερικές και νεφρικές δυσλειτουργίες. Στη φαρμακευτική χρησιμοποιείται ως ορεκτικό, διουρητικό, καθαριστικό του αίματος και ευεργετικό στο συκώτι.
Η περιγραφή του Διοσκουρίδη είναι πολύ χαρακτηριστική:
"θαμνώδες βοτάνιον, που απλώνεται σε πλάτος και έχει ύψος ενός πήχυ. Φυτρώνει σε παραθαλάσσιους τόπους και έχει πολύ στιλπνά φύλλα και υπόλευκα, σαν της γλιστρίδας, πιο πλατιά και πιο επιμήκη με αλμυρή γεύση... λαχανεύεται εφθόντε και ωμόν εσθιόμενον και ταριχεύεται εν άλμη"
ΚΡΙΝΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Η παραθαλάσσια περιοχή Κοτσιας είναι ένας μεγάλος κόλπος με σκεπασμένη την μακριά παραλια απο τόνους πεντακάθαρου άμμου που ξεβράζει συνεχώς η θάλασσα. Είναι θάλασσα που επηρεάζεται από δυνατά και αντίθετα ρεύματα που συγκρούονται και ανακυκλώνονται δημιουργώντας κόντρα αντίθετα κύματα με αποτελεσμα να ξεβράζει αμέτρητους τόνους άμμου στην παραλια. Στη παλιά λαϊκή Κυπριακή γλώσσα οι κάτοικοι όταν ήθελαν να πουν ότι ο Θεός στέλλει αγαθά, χρησιμοποιούσαν τη λέξη «Κοτσιά ο Θεός». Η λέξη κοτσιώ σημαίνει σπέρνω και από το ρήμα κοτσιώ, έμεινε στην περιοχή το τοπωνύμιο «Κοτσιάς», θέλοντας έτσι οι ντόπιοι να πουν ότι αυτή η περιοχή κοτσιά άμμο. Έλεγαν ακόμη ότι άμα είχε πολλη τρικυμία αλλά δεν έβγαζε αμμο, ήταν γιατί τα δυνατά ρεύματα την παρέσερναν στα βαθιά. Όταν αυτό συνέβαινε, στα μέρη της παραλίας που έσκαγαν τα κύματα αντί άμμου έμεναν σωροί από πέτρες. Από τη δύναμη των κυμάτων, όταν οι πέτρες χτυπώντας αναμεταξύ τους, παρήγαγαν ένα δυνατό πέτρινο ήχο που ακουγόταν μέχρι το χωριό, οι παλιοί κάτοικοι έλεγαν ότι ήταν σημάδι για επερχόμενες καλοκαιρίες
Η παραλια του «Κοτσιά» είναι ιδανικός τόπος για λουόμενους όταν δεν υπάρχουν τρικυμίες, αλλά υπάρχει κίνδυνος όταν υπάρχουν ρεύματα, γιατί εύκολα παρασύρουν τους απρόσεκτους και πολλές φόρες υπήρξαν περιστατικά πνιγμών.
Πανω σ αυτή την κατάλευκη αμμουδιά, βλαστάνει το κρίνο του γιαλού, ένα πανέμορφο και μοσχομύριστο λουλούδι που είναι είδος ενδημικό. Που το συναντούμε μόνο στη περιοχή «Κοτσιάς» ανάμεσα Χλώρακας Λέμπας και Κισσόνεργας, και ύστερα το ξαναβρίσκουμε στον Ακάμα και στον Πύργο Τυλληρίας. Είναι το άνθος του γιαλού, το κρίνο της θάλασσας που αν δεν καταστραφεί από τον άνθρωπο, μπορεί να ξαναβλαστήσει τον επόμενο χρόνο.
Θεωρείται προστατευόμενο είδος, και λόγω της περιορισμένης εμφάνισής του, απαραίτητα προέχει η προστασία του . Είναι ένα απο τα σπάνια φυτά, και είναι ένα καλλωπιστικό στολίδι της φύσης. Χαρακτηριστικό του είναι η δυνατή και γλυκιά μυρωδιά. Φυτρώνει σε αμμώδεις παραλίες και σε αμμόλοφους, ακόμα και σε μακρινή απόσταση από τη θάλασσα. Ανθίζει ανάμεσα στον Αύγουστο και τον Οκτώβρη. Άνθος και φύλλα εμφανίζονται μέσα από την καυτή άμμο. Τα άνθη του μισανοίγουν πριν δύσει ο ήλιος για να φτάσουν στο ζενίθ του ανοίγματος όσο η νύχτα προχωρεί. Τα φύλλα του είναι σαρκώδη, γκριζοπράσινα και σε σχήμα λουρίδας, ενώ οι καρποί του είναι μεγάλοι, σε σχήμα βολβού. Όταν οι καρποί ωριμάσουν, πετάγονται απο μέσα τους κατάμαυροι σαν κάρβουνα σπόροι, μεγάλοι, πολυγωνικοί και μαλακοί. Καθένας τους κρύβει στο κέντρο του ένα μικρό βολβό που είναι ο πραγματικός σπόρος. Αυτός θα θαφτεί στην άμμο και θα μεγαλώνει, ψάχνοντας όλο και πιο βαθιά να βρει υγρασία για να ζήσει. Όσοι επιζήσουν μετά 4-5 χρόνια θα καταφέρουν να ανθίσουν και να συνεχίσουν τον κύκλο της ζωής τους.
Έχει παραισθητικές ιδιότητες. Ο βολβός του είναι είδος κρεμμυδιού, χρησιμοποιείται ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις και σε μαγιές. Χρησιμοποιείται ως τονωτικό και ειδικά του καρδιακού και νευρικού συστήματος, είναι ακόμα αντιβακτηριδιακό, αντιμυκητιακό, αντιφλεγμονώδες, αντιπαρασιτικό και πολλά συστατικά έχουν ανιχνευθεί σε αυτό με αντιβιοτική δράση σε πολλές ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ, αλλά και σαν τονωτικό της μνήμης, έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως σηπτικό μαλακτικό αλλά και για παθήσεις των νεφρών.
ΜΑΖΙΑ
Ριζώνει στα βράχια σε κομούς με λίγο χώμα, η σε σχισμές βράχων και με την πάροδο του χρόνου διατηρείται ως θάμνος για αρκετά χρόνια με λιγοστή υγρασία τη καλοκαιρινή περίοδο, και οι ρίζες του τρέφονται απο τη νυχτερινή υγρασία, ή τη δροσιά της θαλάσσιας αύρας.
Ίσως έχει την πλέον περίεργη χρηση από όλα τα φυτά καθώς το χρησιμοποιούν για να κάνουν σκούπες ή σαν προσάναμμα . Σήμερα χρησιμοποιούνται και στονσύγχρονο σχεδιασμό κήπων που απαιτεί το τοπίο να δείχνει φυσικό και όχι στημένο, ενώ έχει και τις τεχνικές προδιαγραφές για τη σύγχρονη κηποτεχνία, αφού όπως όλα τα φρύγανα δεν απαιτεί ειδικότερες φροντίδες και πολλά νερά . Ειδικά μέσα σε βραχόκηπους δένει εξαιρετικά και στα σίγουρα είναι πιο φυσικό να έχουμε κήπους με φρύγανα παρά με κάκτους
Είναι χαμηλός πολύκλαδος θάμνος με αγκαθωτό ξηρό φύλλωμα ύψους 30 - 60 εκ. Σχηματίζει χαρακτηριστικούς γωνιώδεις κλαδίσκους που καταλήγουν σε αγκάθι. Τα φύλλα του είναι μικροσκοπικά, που σύντομα πέφτουν. Ανήκει στην οικογένεια των αγριοτριαντάφυλλων.
Ανθίζει κατά τους μήνες Φεβρουάριο - Απρίλιο. Ο καρπός του είναι κόκκινος, σαρκώδης, σφαιρικός, σπογγώδης, αποτελούμενος συνήθως από 2 - 3 αχαίνια. Αντέχουν στις υψηλές θερμοκρασίες και στην ξηρασία και φύονται σε χαμηλά υψόμετρα. Ο τύπος βλάστησης τους είναι χαρακτηριστικός των μεσογειακών οικοσυστημάτων και θεωρείται ότι είναι συνήθως αποτέλεσμα υποβάθμισης προϋπάρχουσας βλάστησης. Φύεται σε πετρώδεις πλαγιές και αποτελεί κυρίαρχο είδος, σε υψόμετρα μέχρι 1000 μέτρα. Αναπτύσσεται κυρίως σε φτωχά και βραχώδη ασβεστολιθικά εδάφη ή σε εκτάσεις που έχουν επανειλλημμένως καεί από πυρκαγιές. Αποτελούν βιότοπο για πολλά είδη ερπετών αλλά και γιατί φιλοξενούν πολλά είδη φυτών. Είναι φυτό φαρμακευτικό με διουρητικές , τονωτικές , αφροδισιακές και άλλες ιδιότητες.
Σύμφωνα με έναν από τους πολλούς μύθους, τα αγριόροδα δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την αναδυόμενη Αφροδίτη. Κατ’ άλλο μύθο η ξυπόλητη Αφροδίτη, στην προσπάθειά της να σώσει τον Άδωνη από τη μανία του Άρη, πάτησε τα αγκάθια του μαζιού, και μία σταγόνα από το αίμα της έδωσε το κόκκινο χρώμα στα άνθη του και στον καρπό του.
Η Αφροδίτη θέλοντας να τιμωρήσει την Σμύρνα την έκανε να νιώσει μεγάλο έρωτα για τον πατέρα της Κινύρα, τον οποίο και παραπλάνησε, προκειμένου να ικανοποιήσει τον έρωτά της. Όταν ο Κινύρας ανακάλυψε ότι παραπλανήθηκε και έσμιξε με την κόρη του, γεμάτος οργή και αποτροπιασμό την κυνήγησε να τη σκοτώσει. Η Σμύρνα κατάφερε να ξεφύγει και έτρεξε προς τα βουνά. Εκείνος την πρόλαβε, σήκωσε το σπαθί του και ήταν έτοιμος να της πάρει το κεφάλι. Αλλά η Αφροδίτη παρεμβαίνοντας, πρόλαβε και μεταμόρφωσε τη Σμύρνα στο ομώνυμο φυτό. Καθώς το σπαθί συνέχισε την πορεία του, έκοψε την ήδη μεταμορφωθείσα σε φυτό Σμύρνα, και από τον κορμό της ξεπετάχτηκε ο Άδωνης. Τον πήρε τότε η θεά Αφροδίτη και τον παρέδωσε στην Περσεφόνη να τον έχει κοντά της ώσπου να μεγαλώσει. Αλλά όταν εκείνος μεγάλωσε και η Περσεφόνη αντίκρισε την ομορφιά του, αρνήθηκε να τον παραδώσει στην Αφροδίτη. Η Αφροδίτη κατέβηκε στον κάτω κόσμο, όπου έμενε η Περσεφόνη μαζί με τον Άδη, για να λυτρώσει τον αγαπημένο της από την κυριαρχία του θανάτου.
Η θεϊκή διαμάχη που προέκυψε μεταξύ της θεάς του Έρωτα και της θεάς του Θανάτου, ρυθμίστηκε από τον Δία ως εξής: Ο Άδωνης να μένει το ένα τρίτο του χρόνου στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου να μένει στον Επάνω Κόσμο με την Αφροδίτη, και το απομένον τρίτο, όπου διάλεγε εκείνος. Η Αφροδίτη χρησιμοποιώντας τη μαγική της ζώνη στην οποία δεν μπορούσε κανείς να αντισταθεί, κατάφερε να της αφιερώσει την επιλογή του. Έτσι, ο Άδωνης περνούσε τα δύο τρίτα του χρόνου με την Αφροδίτη και το ένα τρίτο με την Περσεφόνη.
Σύμφωνα με το μύθο ο Άδωνης βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνη αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου.
Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνη και τον πλήγωσε θανάσιμα.
Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνη και ξυπόλητη στην προσπάθειά της να τον σώσει από τη μανία του Άρη, πάτησε τα αγκάθια του μαζιού, και μία σταγόνα από το αίμα της έδωσε το κόκκινο χρώμα στα άνθη του και στον καρπό του.
Η Αφροδίτη τότε παρεκάλεσε την Περσεφόνη να αφήνει τον Άδωνη να ανεβαίνει στη γη. Η Περσεφόνη δέχθηκε, και ο Άδωνης ανεβαίνει στη γη και μένει έξι μήνες με την Αφροδίτη, ενώ τους υπόλοιπους έξι μήνες μένει με την Περσεφόνη.
ΜΑΤΣΙΚΟΡΙΔΑ
Η Χλώρακα τα παλαιότερα χρόνια πριν το μπετόν σκεπάσει όλη την περιοχή, πάνω στα κακοτράχαλα πετρώδη εδάφη της, βλάσταινε μοναδική άγρια βλάστηση. Το εύφορο λιγοστό χώμα πάνω στις καυκάλλες και οι χειμωνιάτικες βροχές, ευνοούσαν την ανάπτυξη πολλών σπάνιων ειδών άγριων λουλουδιών και άλλων θαμνοειδών, όπως κρίνα της θάλασσας, παπαρούνες, αρκόσσιηλλες, βανούκες, λαψάνες, άγριες αγκινάρες, μολόθες, θυμάρι, μανιτάρια, αγρέλια και ματσικόρια.
Τα άγρια ματσικόρια είναι υπέροχα αγριολούλουδα με ασπροκίτρινο ανθό και ωραιοτάτη μυρωδιά που μαγεύουν με την ομορφιά τους, όταν κάθε αρχή του χειμώνα γέμιζαν τα ακαλλιέργητα χωράφια και όλη την άγρια φύση.
Στη Χλώρακα συναντάμε σε όλη την αγρια φύση και στους κήπους των σπιτιών.
Είναι πολυετές βολβώδες φυτό, ενδημικό της μεσογείου. Ανθίζει νωρίς τον χειμώνα, τα δε άνθη του είναι ερμαφρόδιτα, που γονιμοποιούνται από μέλισσες.Από καλλιεργούμενες ποικιλίες βγαίνει το αιθέριο έλαιο του που χρησιμοποιείται ευρέως στην αρωματοποιία. Το άρωμα των ανθέων του είναι σχεδόν μεθυστικό και μεγάλη ποσότητα τους σε κλειστό χώρο μπορεί να προκαλέσει ελαφριά νάρκωση. Οι βολβοί του που μοιάζουν με κρεμμύδι είναι τοξικοί και τα φύλλα του περιέχουν ένα δηλητηριώδες αλκαλοειδές, που η κατανάλωση της σε μεγάλες ποσότητες την καθιστά θανατηφόρο.
Το όνομα του προέρχεται από τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας και είναι σύμβολο ματαιοδοξίας, ένεκα του μύθου του Νάρκισσου.
Ο Νάρκισσος γιoς του ποταμού Κηφισού, ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα στην Ελληνική Μυθολογία. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή νέος και ζωντανός αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Αυτός αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο ωραίος Βοιωτός νέος απασχολημένος να θαυμάζει την καθ’ όλα άριστη σωματική του διάπλαση από τις όχθες ποταμού στα νερά του, δεν έδωσε καμία προσοχή ή δεν ανταποκρίθηκε στον εκδηλούμενο έρωτα της Νύμφης Ηχούς η οποία και συνεχώς τον καλούσε. Αποτέλεσμα ήταν, η μεν φωνή της Ηχούς να εξασθενεί συνέχεια σε τρόπο ώστε ν’ ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Νάρκισσος μετά το θάνατο της Ηχούς που ήταν επίσης πανέμορφης και δίδυμη αδελφή του με τη οποία ήταν ερωτευμένος, δεν έβρισκε παρηγοριά στη δυστυχία του εκτός από το να βλέπει τον εαυτόν του στο νερό κάποιας πηγής στις Θεσπιές και να θυμάται την αδελφή του, μέχρι που πέθανε στη θέση εκείνη από εξάντληση
Η γνωστότερη όμως και περισσότερο διαδεδομένη παράδοση για τον Νάρκισσο είναι η εξής: Ο Νάρκισσος αδιαφορώντας για τον έρωτα του επίσης ωραίου νέου Αμεινία, κατέστη τελικά ο ηθικός αυτουργός στην αυτοκτονία του δεύτερου. Τότε η Νέμεσις αποφάσισε να τον τιμωρήσει σκληρά με το ίδιο πάθος, υποκινώντας τον να δει στο νερό της πηγής την εικόνα του (το είδωλό του) και να την ερωτευθεί τόσο, ώστε να πεθάνει από τον ανικανοποίητο έρωτα προς τον εαυτό του.
ΑΡΚΟΣΣΙΗΛΛΑ
Στον Ελληνικό χώρο θεωρείται ο βολβός με το φύλλωμα σαν φυτών αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης, για αυτό οι άνθρωποι την περίοδο της πρωτοχρονιάς τα τοποθετούν στα σπίτια τους μέσα σε βάζα με νερό για να τους έρχονται όλα εν αφθονία.
Αρκόσιηλλα, Σπούρτελλος, κρομμυαρκόσιυλλα, ή Ασφόδελος.
Κατά την μυθολογία αποτελούσε έμβλημα του θεού Διόνυσου. Οι Αρχαίοι Έλληνες το είχαν σαν σύμβολο πένθους και όπως αναφέρει ο Όμηρος στην«Οδύσσεια» έσπερναν τον ασφόδελο στους τάφους, γιατί νόμιζαν ότι οι ψυχές τρέφονταν με τους κονδύλους τους. Έλεγαν ακόμα ότι οι πεθαμένοι άνθρωποι κατοικούν στον «Ασφόδελο Λειμώνα», λιβάδι με ασφόδελους που βρίσκεται στον Άδη.
Στη Χλώρακα όπως και σε όλη την Κύπρο τον βρίσκουμε σε ακαλλιέργητα εδάφη στα παραθαλάσσια, μεσόγεια και ορεινά εδάφη.
Τα ανθη του ονομαζονται σπούρτελλοι και ανθίζουν από το Γενάρη μέχρι τον Ιούλη. Σε αντιθεση με τις ατσούνες βλαστούν πρωτα οι βλαστοι από τους βολβους, και υστερα τα ανθη.
Ο ασφόδελος δεν τρώγεται από τα αιγοπροβατα γιατί οι βλαστοί του έχουν μικρές κρυστάλλινες βελόνες. Οι κατσίκες, λένε οι βοσκοί, όταν φάνε ξερά τα μπουμπούκια της ζαλίζονται πρήσκονται και μπορεί και να πεθάνουν. Τα λουλούδια του αποτελούσαν πρότυπο λησμονιάς Με τα φύλλα της γέμιζαν στρώματα, ευτελές υλικό για τους φτωχούς. Τα φύλλα του είναι μακρόστενα, ταινιόμορφα και σαρκώδη. Τα άνθη του είναι άσπρα, και αστεροειδή. Βγαίνουν πολλά μαζί στην κορυφή του διακλαδιζόμενου στελέχους.
Τα χειμωνιάτικα γυμνά κοτσάνια του ασφόδελου τα σύγκριναν οι ποιητές με τις στρατιές των ψυχών πού περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα. Η δυσάρεστη μυρωδιά του φυτού, μαζί με τ’ άχαρα λουλούδια, ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου.
Τον ασφοδελόν λειμώνα αναφέρει ό Ομηρος στην 'Οδυσσεία: «Αίψα δ' ίκοντο κατ' ασφοδελόν λειμώνα ένθα τε ναίουσι ψυχαί είδωλα καμόντων... Και αλλαχού»
ΟΙ αρχαίοι είχον τον άσφόδελον ως σύμβολον πένθους και τον εσπειρον παρά τους τάφους, έχοντες την ίδέαν οτι αι ψυχαί των νεκρών ετρέφοντο εκ κονδύλων ασφοδέλου, μετά δε την διάβασιν της Στυγός κατοικούν είς τον εν τω "Αδη «ασφοδελόν λειμώνα».
Ό Ησίοδος, ο Θεόφραστος και ο Πλούταρχος αναφέρουν ότι οι κόνδυλοι των άσφοδέλων είναι εδώδιμοι, ό δε Διοσκορίδης αποδίδει είς αυτούς πολλάς θεραπευτικάς ειδιότητας. Εκ των κονδύλων του άσφοδέλου και της σκίλλης εξάγεται συγκολλητική ουσία την οποίαν μεταχειρίζονται οι υποδηματοποιοί και ήτις είναι γνωστή υπό το τουρκικόν όνομα «τσιρίσι». Κατά καιρούς είχε χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή αλκοόλ αλλά και ως αλοιφή κατάλληλη για κάθε πληγή.ΟΙ ξηροί βλαστοί των ασφοδέλων χρησιμοποιούνται κυρίως εις τάς νήσους δια το άναμμα των φούρνων. Εις τίνα μέρη (π.χ. είς την Έρζεγοβίνην και την Άφρικήν) το αμυλον των κονδύλων του ασφοδέλου χρησιμοποιείται δια την παρασκευήν είδους άρτου. Παρόμοια χρήσις των ριζών του άσφοδέλου έγινε και εν 'Ελλάδι κατά τον αττοκλεισμόν του 1917 και κατά την γερμανικήν κατοχήν.
Χρήσιμα μέρη του φυτού για φαρμακευτικούς σκοπούς είναι τα σαρκώδη ριζώματά του. Περιέχουν νισιεστέ, βλεννώδεις ουσίες, ταννίνη κ.ά. Οι ρίζες του μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τις διαταραχές του εντερικού συστήματος και συστήνονται για τις διάρροιες. Επίσης για υπέρταση και για κυκλοφοριακά προβλήματα χρησημευει στην ούρηση, στην έμμηνο ρύση, στους πόνους, το βήχα, τα σπασίματα. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούμε έκχυμα ξηρών ή φρέσκων ψιλοκομμένων ριζωμάτων. Αλλά και για δερματικά προβλήματα χρησιμοποιούνται τα ριζώματα του ασφόδελου.
Η λογοτέχνης-οιήτρια Μαρούλα Πανάγου μαρτυρει ότι,
τα άνθη του σπούρτελου παλιά πίστευαν πως αν γεμίσουν από σπόρους, θα έχει καλοχρονιά και κάπως έτσι θα γέμιζαν και τα στάχια.ΑΓΝΙΑ
Μυθολογία:
Η Λυγαριά ήταν αδερφή της Πικροδάφνης και είχαν έναν μονάκριβο αδερφό που πέθανε. Η λυγαριά ήταν απαρηγόρητη. Τόσο πολύ λυπήθηκε, που ενώ έβγαζε λευκά λουλούδια ως τότε, από τη λύπη της τα λουλούδια πήραν χρώμα μωβ, πένθιμο. Της Πικροδάφνης όμως τα άνθη συνέχιζαν να βγαίνουν ρόδινα. Λέει τότε η λυγαριά:
«Καημένη, ο αδερφός μας πέθανε και συ ντύθηκες στα φανταχτερά;»
-«Μην κοιτάς τα ρούχα μας- αποκρίθηκε εκείνη- την καρδιά μας κοίταξε ποια είναι πιο μαύρη και πικρή;
Πραγματικά όλο το κορμί της είναι φαρμάκι και γι’ αυτό ονομάζεται και πικροδάφνη.Διοσκουρίδης: Άγνος ή λύγος θάμνος εστί δενδρώδης.
Η άγνος ή λυγαριά είναι θάμνος δενδρώδης, που φυτρώνει δίπλα σε ποτάμια και πετρώδεις περιοχές και χαράδρες, με κλαδιά που σπάνε δύσκολα, φύλλα σαν της ελιάς, πιο μαλακά όμως.
Άλλη βγάζει λευκό άνθος μαζί με μια ελαφριά πορφυρότητα, ενώ άλλη βγάζει πορφυρό, και σπόρο σαν το πιπέρι.
Έχει ιδιότητες θερμαντικές και μαλακτικές.
Ο καρπός της, όταν πίνεται, βοηθάει όσους έχουν δαγκωθεί από φίδι, όσους πάσχουν από τη σπλήνα και όσους έχουν υδρωπικία.
Όταν πίνεται σε ποσότητα μιας δραχμής μαζί με κρασί, κατεβάζει γάλα και προκαλεί την έμμηνο ρύση, ενώ ελευθερώνει και το σπέρμα, χτυπάει όμως και το κεφάλι προκαλώντας νάρκη.
Το αφέψημα του ίδιου του φυτού και του καρπού βοηθά τις παθήσεις και τις φλεγμονές της μήτρας με ατμόλουτρα των γυναικείων οργάνων.
Ο σπόρος όταν πίνεται μαζί με γλήχωνα (το φλισκούνι-ο γλήχων ο ηδύοσμος) και γίνεται υποκαπνιστός και εισάγεται με βύσμα, προκαλεί την έμμηνο κάθαρση, ενώ ως κατάπλασμα διαλύει τον πονοκέφαλο, και γίνονται πλύσεις με αυτόν μαζί με ξύδι και λάδι σε όσους έχουν λήθαργο και φρενίτιδα.
Και τα φύλλα της, όταν γίνονται θυμίαμα και όταν στρώνονται από κάτω, διώχνουν τα φίδια
και όταν γίνονται κατάπλασμα βοηθούν όσους έχουν δαγκωθεί από τα φίδια, ενώ μαζί με βούτυρο και φύλλα αμπελιού μαλακώνουν τα σκληρώματα των όρχεων.
Ο σπόρος ως κατάπλασμα μαζί με νερό καταπραΰνει τις ραγάδες στον πρωκτό, ενώ μαζί με τα φύλλα θεραπεύει τα διαστρέμματα και τα τραύματα.
Φαίνεται μάλιστα ότι εμποδίζει τα συγκάματα κατά τις οδοιπορίες, αν κανείς κρατά στο χέρι του ένα κλαδί της.
Έχει ονομαστεί "άγνος" επειδή οι γυναίκες που παρέμεναν αγνές κατά τα Θεσμοφόρια, (η σπουδαιότερη γιορτή στην αρχαία Ελλάδα που γίνονταν κατά τον μήνα Πυανεψίωνα του Αττικού έτους προς τιμήν της Δήμητρας -της Θεάς που εισήγαγε τους θεσμούς - εξ ου και "Θεσμοφόρια"-και τους νόμους του εξευγενισμένου βίου, μετείχαν μόνο γυναίκες οι οποίες κατά την διάρκεια της γιορτή δεν είχαν ουδεμία επικοινωνία με τους συζύγους τους. ενώ τα στρώματα από επιλεκτικά χόρτα και κλαδιά πάνω στα οποία κοιμούνταν είχαν καθαρτική δύναμη και καταλυτική επίδραση πάνω τους τη χρησιμοποιούσαν ως στρώμα,λέγεται μάλιστα λυγαριά, επειδή τα κλαδιά της είναι ευλύγιστα......
Χρήσεις κατά τη λαϊκή παράδοση. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επισημάνει την δυνατότητα του βοτάνου να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές και τον ερεθισμό των γεννητικών οργάνων. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από τους μοναχούς στα μοναστήρια. Εκεί έτρωγαν τον καρπό της λυγαριάς σε γλυκίσματα, για να βοηθηθούν οι καλόγεροι να τηρήσουν τον όρκο αγνότητας που είχαν πάρει. Εξ αιτίας του γεγονότος αυτού η ονομασία του βοτάνου στα αγγλικά είναι monk’s pepper (πιπέρι του μοναχού). Στην αρχαιότητα και στο μεσαίωνα το φυτό ήταν πολύ γνωστό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό χώρο και συνδέονταν κυρίως με τις υποτιθέμενες ιδιότητες αφεψήματος καρπών ή φύλλων, να κατευνάζει την ερωτική διάθεση και να λειτουργεί ως εκτρωτικό φάρμακο. Οι βέργες της, λόγω της ευλυγισίας, είναι κατάλληλες για καλαθοπλεκτική και το ξύλο της. Από τα εύκαμπτα κλαδιά της κατασκευάζονται καλάθια. Επίσης οι σπόροι χρησιμοποιήθηκαν κατά των κρυολογημάτων και κατά των δαγκωμάτων των φιδιών. Η καύση των φύλλων και τα στρώματα από εύοσμα φύλλα λυγαριάς θεωρούνταν ότι εξεδίωκαν τα θηρία.
ΚΑΝΝΑΒΗ
Από την κάνναβη παράγεται η μαριχουάνα, το χασίς και το χασισέλαιο. Η μαριχουάνα είναι φύλλα μαζί με ανθό κάνναβης που ονομάζεται φούντα και περιέχει ύλη καννάβεως. Το πιο δυνατό ναρκωτικό είναι μέσα στα φύλλα, τον κορμό και το άνθισμα. Αφού λιώσουν και στεγνώσουν, γίνονται ξερή φυτική ύλη που περιέχει μείγμα φύλλων μαζί με το άνθισμα και τα μικρά κλαράκια του φυτού. Το χασίς περιέχει τα ίδια υλικά αλλά υπάρχει συσκευασία με κολλητική ύλη μέσα. Τα βγάζουν, τα περνούν από φούρνους, κάνουν διάφορα παρασκευάσματα και αφού τα συμπιέσουν γίνονται στερεά όπως την πέτρα. Το χασισέλαιο βγαίνει μετά τη διεργασία του χασίς.
Κάποιοι λαοί θεώρησαν τη κάνναβη δώρο Θεού και τρόπο επικοινωνίας μαζί του.
Εκτός απο τις θεραπευτικές της ιδιότητες και τις άλλες χρήσεις, έχει και αποτελέσματα στον ψυχισμό του ανθρώπου γι αυτό η ψυχοενεργή ουσία της κατατάχτηκε στις ναρκωτικές ουσίες.
Κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι δεν είναι ναρκωτικό ως τα κλασικώς παραδεδεγμένα, δεν είναι διεγερτικό, καταπραϋντικό, ηρεμιστικό, ναρκωτικό, παραισθησιογόνο, ή ψευδαισθησιογόνο. Η λέξη ευφορικόν ίσως προσεγγίζει περισσότερο.
Παρ όλη τη συσσωρευμένη λαϊκή σοφία, η δράση που υποτίθεται ότι έχει η κάνναβη είναι παράδοξη. Οι ασκητές Σαντού στην Ινδία την χρησιμοποιούν παραδοσιακά για να εξευμενίζουν τα ζωώδη ένστικτα, να ελαττώνουν τη λίμπιντο και τη σεξουαλική ενόρμηση. Και ενώ στην Ινδία χρησιμοποιείται για υποβοήθημα στην αυτοσυγκέντρωση ή για διαύγεια στη σκέψη, στις δυτικές χώρες πιστεύεται ότι διαταράσσει την μνήμη και την σκέψη.
Κάποιος που ήταν ποιητής και χασισοπότης, ο Charles Baudelaire το 1858 έγραψε για το χασίς:
"Οι αμύητοι που εχουν την περιέργεια να γνωρίσουν τις εξαιρετικές της απολαύσεις, θα πρεπει να ξέρουν ότι δεν θα βρουν στο χασίς τίποτα το θαυμαστό, απολύτως τίποτα, παρά μονο το φυσικό σε υπερβολή. Ο εγκέφαλος και ο οργανισμός, όπου επενεργεί το χασίς, δε θα δώσουν παρά μονάχα τα κανονικά τους φαινόμενα, τα ατομικά, επαυξημένα είναι αλήθεια σε αριθμό και ενέργεια, αλλά σύμφωνα πάντα με την προέλευση τους. Ο άνθρωπος δε θα διαφύγει απ τη μοίρα της φυσικής και ηθικής ιδιοσυγκρασίας του. Το χασίς θα είναι για τις ιδιαίτερες εντυπώσεις και σκέψεις του ανθρώπου, ένας μεγεθυντικός καθρέφτης, αλλά καθρέφτης."
Η ιστορία της κάνναβης και χρησιμότητά της:
Για την καλλιέργεια της κάνναβης δεν απαιτούνται λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ή καλά χωράφια διότι είναι αγριόχορτο και φύεται παντού στον πλανήτη, ενώ οι θεραπευτικές της ιδιότητες είναι σπουδαίες αφου είναι αντικαρκινικές και ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα.
Έως την δεκαετία του 1960, στη περιοχή της Πάφου στις χαμηλές περιοχές, οι κάτοικοι ασχολούνταν συστηματικά με την καλλιέργεια της κάνναβης ως πηγή εισοδήματος, διότι πριν την απαγόρευση της καλλιέργειας της, είχε τεράστια ζήτηση στο εμπόριο, αφού από αυτην παράγεται φτηνό καλό ανθεκτικό χαρτί, πολύ καλής ποιότητας υφάσματα, βιομάζα για την παραγωγή μεθανίου και μεθανόλης, καθως και λεπτεπίλεπτα λινά έως πανιά για τέντες και σχοινιά.
Η κάνναβη είναι φυτό μονοετές που μπορεί να φθάσει σε ύψος 4 έως 6 μέτρα. Οι ίνες του μίσχου που μπορεί να φθάσει σε διάμετρο 10 cm είναι μακριές και ανθεκτικές και χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ανθεκτικότατων σκοινιών, ταπήτων και υφασμάτων όπως ο καναβάτσος. Έως τα μέσα του 20ού αιώνα, αποτελούσε βασική γεωργική καλλιέργεια και εμπορικό προϊόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μέχρι το 1960 περιπου, οπότε απαγορεύθηκε η καλλιέργεια του φυτού, λειτουργούσαν κανναβουργεία που επεξεργάζονταν την ίνα για τη δημιουργία σκοινιών. 'Έως τότε, πολύ διαδεδομένη επίσης ήταν και η επεξεργασία της κάνναβης ιδιωτικά, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των νοικοκυραίων για σχοινιά, τσουβάλια, καμβάδες και κανναβάτσα. Εκτός από ίνες για υφαντά, σχοινιά, σπάγκους και υλικά μονώσεων από το υπέργειο (πάνω από τη γή) μέρος της φυτείας, από τον κορμό παράγεται χαρτί υψηλής ποιότητας (η κάνναβη παράγει τέσσερις φορές περισσότερες ίνες ανά στρέμμα από τα δέντρα, ενώ ο πολτός της δεν περιέχει τα τοξικά υποπροϊόντα του κομμένου ξύλου), σε τέτοιο χαρτί μάλιστα τυπώθηκε και η πρώτη Bίβλος. Ακομα παραγονται υλικά μονώσεων οικοδομής (οι ίνες κάνναβης έχουν άριστες ηχομονωτικές και θερμομονωτικές ιδιότητες). Επισης από τους σπόρους παράγεται τροφή για πτηνά (κανναβούρι), έλαιο για καλλυντικά, σαπούνια, κτηνοτροφές, βερνίκια κ.ά. O πολτός της, ακόμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως καύσιμη ύλη.
Κατασκευλη σχοινιών:
Μέσα σε λιγότερο από 40 χρόνια οι αξίες της κάνναβης και η ιστορία της ξεχάστηκαν.
Όσοι γεννήθηκαν στη Χλώρακα πριν το 1955, αλλά και αλλού, ενθυμούνται καλώς και λεπτομερώς τις απέραντες εκτάσεις από κάνναβη που εφύοντο σε όλους τους αγρούς της Κοινότητας. Ήταν μια από τις κύριες πηγές εισοδημάτων των κατοικων, και όλοι ασχολούνταν με την καλλιέργεια της. Από διήγηση του Κώστα Λιασίδη ηλικίας 84 ετών, καταγράφουμε τα εξής:
Η κάνναβη ένα θαμνώδες φυτό με οδοντωτά φύλλα και ραβδωτά στελέχη που διακρίνεται για τη μεγάλη ικανότητα προσαρμογής σε διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες, βλαστάνει εύκολα, πολλές φορές αυτοφύεται, και δεν χρειάζεται άλλη φροντίδα εκτός από το πότισμα, επίσης δεν αφήνει ζιζανιοκτόνα να βλαστήσουν στις ρίζες της. Ο ξυλώδης κορμός του αποτελείται από λεπτές στερεές ίνες, ενώ στη μεση είναι κούφιος, και όταν ξεραθεί ενε μαλακός και ελαφρύς.
Η διαδικασία καλλιέργειας της άρχιζε τον μήνα Απρίλιο με τη πλημμύριση των χωραφιών με νερό, και όταν εγιωρκούσε (γινόταν αφράτο και στεγνό αλλά δροσερό από νερό), το όργωναν, το σαράκλιζαν (με ειδικό βαρετό ξύλο που το έσερναν βόδια, το ισοπέδωναν), και κατασκεύαζαν λασάνια (μικρές περιοχές τεσσάρων τετρ. μέτρων περιπου που στις άκριες το χώμα ήταν ανασηκωμένο ώστε να κολυμπώνει μέσα το νερό), και ακολούθως έσπερναν το κανναβούρι και το πότιζαν κάθε οκτώ μέρες πλημμυρίζοντας τα λασάνια με νερό.
Στους δυο μήνες περιπου έπαιρνε το ύψος του και άνθιζε δημιουργώντας φούντες άλλες αρσενικές και άλλες θηλυκές, από τις οποίες όταν ωρίμαζαν γινόταν το κανναβούρι.
Μέσα στο κατακαλόκαιρο κατά τον μηνά Αύγουστο ήταν ώριμο πλέον για εκρίζωση. Οι ρίζες του ήταν μικρές και επιτόπιες, έτσι που ξεριζωνόταν εύκολα. Τα έδεναν σε λεπτά δεμάτια και τα τοποθετούσαν όρθια σε σχήμα τεράστιας πυραμίδας, μια τεράστια σωρό την οποία ονόμαζαν «σκουλιά», ώστε να μαραθούν και να ξεραθούν εντελώς από τον ήλιο. Ύστερα τα αντίνασσαν, δηλαδή τα χτυπούσαν πανω σε κανναβάτσους που άπλωναν στο εδαφος, ώστε να αποκολληθεί το κανναβούρι από τις φούντες και να το μαζέψουν. Μ αυτό τον τρόπο απογυμνώνονταν οι κορμοί των κανναβιών από κανναβούρι και φύλλα, τους οποίους μούλιαζαν μέσα σε λίμνες με νερό για 15 μέρες περιπου, ώστε ο ξυλώδης ξερός από τον ήλιο κορμός των φυτών, να μαλακώσει και να γίνει ευλύγιστος και να μήν σπάζει. Ακολούθως τους ξέπλεναν τρίβοντας τους καλά ώσπου να φύγει η μούχλα του νερού από την φλούδα και να ξασπρίσουν, και ακολούθως τους άπλωναν ένα ένα δεμάτι στον ήλιο για να στεγνώσουν. Την άλλη μέρα έλυναν τα δεμάτια και τα τοποθετούσαν στη «μελιτσιά» και τα κοπανούσαν ώσπου να διαχωριστούν οι ίνες, τις οποίες και αποθήκευαν σε σακούλες έτοιμες ως εμπόρευμα προς πώληση. Μεγάλοι χοντρέμποροι που αγόραζαν τα μεταποιημένα σε ίνες καννάβια, ήταν ο Κωνσταντής Πενταράς που τα μεταπωλούσε στη Λεμεσό και τη Λευκωσία, επίσης υπήρχε μια βιοτεχνία στη Μεσόγη που ασχολείτο με την κατασκευή σχοινιών και φορτωμάτων, που και αυτός προμηθευόταν την πρώτη υλη από τους Χλωρακιώτες παραγωγούς.
Οι Γεωργοπαραγωγοι κανναβιού όταν για τις ανάγκες τους για τα ζώα τους, έκαμναν οι ιδιοι τη διαδικασία της κατασκευής σχοινιού, απαιτούσε ιδιαίτερο κόπο. Ο ξυλώδης κορμός του φυτού το κανναβόξυλο, έπρεπε να χτυπηθεί με τις «μελιτσιές» που ήταν ξύλινα εργαλεία, ώστε να σπάσει εντελώς. Με τις «μελιτσιές» γινόταν εφικτός ο διαχωρισμός του ξύλου από τα αποξηραμένα φυτά, εκ των οποίων ο κορμός διαχωριζόταν σε ίνες και η φλούδα φυλαγόταν για προσάναμμα της φωτιάς. Έπειτα σειρά έπαιρνε η επεξεργασία των ινών με τη βοήθεια της «ανέμης» και του «δουλαπιού», που ήταν ξύλινα εργαλεία. Μετά την επεξεργασία των ινών, τα σχοινιά ήταν έτοιμα.
ΒΑΤΟΣ
Κατά την Ελληνική μυθολογία, ο Βάτος ήταν, κατά τη μυθολογία, έμπορος ρούχων και επειδή γινόταν πολύ φορτικός στις γυναίκες για να πουλήσει το εμπόρευμά του, αυτές, παραπονέθηκαν στον Δία που τον μεταμόρφωσε στο γνωστό αγκαθωτό φυτό. Γι’ αυτό και σήμερα, υποστηρίζοντας τους εμπόρους - τέως συναδέλφους του-, σκίζει τα ρούχα των ανθρώπων ώστε να αγοράζουν καινούρια.
Όποιος πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε χωριό γνωρίζει καλά τους πασίγνωστους θάμνους με τους γλυκόξινους καρπούς και έχει δοκιμάσει την ευχάριστη και δροσιστική γεύση τους.
Τα βατόμουρο χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική, στην αρτοποιία, γίνονταιμαρμελάδες.
Επίσης απο τα βατόμουρα παράγεται κρασί και ξίδι
Τα βλαστάρια, τα φύλλα, τα λουλούδια, οι καρποί και οι ρίζες.
Αυτόν το Θάμνο που πολλοί Έλληνες χωρικοί τον θεωρούν ζιζάνιο των αγρών,στη Γαλλία, στη Γερμανία και στην Αγγλία τον καλλιεργούν συστηματικά για ταβατόμουρα του. Ευδοκιμεί στους φράχτες των αγροκτημάτων και σε χέρσουςαγρούς. Τα φύλλα του, τα βλαστάρια του και τις ρίζες του τα μαζεύουμε τηνάνοιξη και τους καρπούς του το καλοκαίρι.
Τα μπουμπούκια μπορούμε να τα μαζέψουμε την άνοιξη, να τα βάλουμε σεγυάλινο βάζο και να τα εκθέσουμε στον ήλιο ώσπου να εκχύσουν ένα χυμό σανσιρόπι, που μπορούμε να το χρησιμοποιούμε για επούλωμα των πληγών και γιογαργάρες σε επίμονο ξερόβηχα.
Ιδιότητες
Τα φύλλα του βατόμουρου όπως και τα τρυφερά κλαδιά και τα μπουμπούκιαχρησιμοποιούνται από τη λαϊκή Φαρμακευτική για γαργάρες ή με λίγο μέλι γιαπονόλαιμο, στοματίτιδα, φαρυγγίτιδα, ουλίτιδα, άφθες, πονόδοντο.
θεωρείται αντιδιαβητικό και βοηθούν νο σταματήσει η διάρροια.
Η αιμοστατική τους ιδιότητα τα κάνει πολύτιμα σε μητρορραγίες ενώ πιστεύεταιότι το αφέψημα των φύλλων διευκολύνει τη γέννα αν πίνει η έγκυος από τον 6ο μήνα ένα φλιτζάνι την ημέρα. Ακόμη, θεωρείται καλό εμμηναγωγό.
Έχουν διουρητική δράση γι αυτό είναι πολύτιμο για όσους έχουν πέτρες στανεφρό, ή αρθριτικά ή ρευματισμούς λόγω αυξημένου ουρικού οξέος
Το αφέψημα τους κάνει καλό και στις αιμορροΐδες αλλά και σε δυσπεψίες, ξινίλες και φλόγωση του στομάχου (είναι αντιφλογιστικό και το πίνουν οι έγκυοι γιο νααποφύγουν αποβολή και οι λεχώνες για να αυξηθεί το γάλα τους. Εχουν επίσηςτονωτική ιδιότητα σε αναιμία.
Πώς χρησιμοποιείται
Σαν αφέψημα 25 γρ. σε ένα Λίτρο νερό χρησιμοποιείται για γαργάρες σεουλίτιδα και κυνάγχη και για ξέπλυμα πληγών τις οποίες βοηθά να επουλωθούν.
Αν αν βράσουμε 20 κορυφές βατομουριάς σε ένα λίτρο νερό μέχρι να μείνει τομισό κι αφού τα περάσουμε από σουρωτήρι δίνουμε μισό κρασοπότηρο κάθεπρωί και βράδυ σας κοπέλες σαν εμμηναγωγό, στις γυναίκες για μητρορραγίες, δυσμηνόρροιες και σε οποιονδήποτε υποφέρει από πέτρες στα νεφρά, αρθριτικά και ρευματισμούς.
Το αφέψημα της ρίζας χρησιμοποιείται ως στυπτικό σε διάρροια και σε υπέρταση(ρίχνει απότομα την πίεση) Στις δύο αυτές περιπτώσεις πλένουμε καλά τη ρίζα,τη βράζουμε και πίνουμε 2 ποτηράκια τη μέρα. Και επειδή ίο αφέψημα της ρίζαςαφήνει κατακάθι, πρέπει να αναταράζεται πριν από κάθε χρήση.
Σαν έγχυμα για να κατέβει το επίπεδο του διαβήτη. Ρίχνουμε οε ένα λίτρονερό που βράζει, 25 γραμμάρια, φύλλα και ρίζες βατομουριάς και τα αφήνουμεγύρω σία 10 λεπτά. Το πίνουμε όσο ακόμα είναι ζεστό
Το αφέψημα και το έγχυμα πρέπει να σουρώνονται με τουλπάνι μερέζα, τσεμπέρι) για να μη περάσουν αγκαθάκια.
Μια χούφτα φύλλα σε ένα λίτρο νερό που βράζει δύο λεπτά και μετά ναπαραμείνουν 10 λεπτά στο νερό πριν σουρωθούν, είναι κατάλληλο να το πίνειόποιος πάσχει οπό αιματουρίες, δυσπεψία, διαβήτη.
Για τον διαβήτη συνιστάται 30-50 σταγόνες από υγρό εκχύλισμα βατομουριάςπριν από κάθε γεύμα.
Εκτός από τους διαβητικούς, όλοι οι άλλοι μπορούν να γλυκαίνουν τη στυφήγεύση των φύλλων και βλασταριών με μέλι.
Μπορούμε να ετοιμάσουμε ένα σιρόπι που επουλώνει πληγές και τις κάνει να μηπονούν, αν μαζέψουμε την άνοιξη μπουμπούκια βατόμουρων, τα βάλουμε σεένα μπουκάλι χωρίς νερό ή άλλο υγρό και τα αφήσουμε στον ήλιο.
Για να φτιάξουμε σιρόπι για τις διάρροιες, βράζουμε 7 μέρη χυμό φρέσκων βατόμουρων με 10 μέρη καφέ ζάχαρη ώσπου να σοροπιάσει.
Οι καρποί βατόμουρα είναι δροσιστικοί εύπεπτοι, καταπραϋντικοί και στυπτικοί
ΚΟΥΡΤΟΥΝΙΑ
Ηταν γνωστή στους αρχαίους Αιγυπτίους και κουκούτσια της έχουν αποκαλυφθεί σε τάφους (2000 π.Χ.). Επίσης ηταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες που οπωε και οι Αιγύπτιοι χρησιμοποίησαν το έλαιο που παράγεται οπό τα σπέρματα της. Στην αρχαιότητα το ρετσινάλαδο το χρησιμοποιουσαν για φωτισμό και για παρασκευή αλοιφών. Από του 18ου αι. μ.Χ. άρχισε να χρησιμοποιείται και ως φάρμακο εσωτερικής χρήσεως ως ήπιο καθαρτικό.
Η Κουρτουνιά είναι φυτός ιθανές της τροπικής Αφρικής και σήμερα απαντάται ως αυτοφυές ή καλλιεργούμενο σε πολλές τροπικές και εύκρατες περιοχές του πλανήτη μας.
Στην Κυπρο απαντάται ως αυτοφυές στις άκρες δρόμων, αγρών, οικοπέδων, σε τόπους ρίψεως μπαζών και σκουπιδιών. Αγαπά τα εύφορα και υγρά εδαφη. Είναι θάμνος ή δέντρο, αλλά μπορεί να είναι και ετήσιο φυτό, ανάλογα με τις κλιματολογικές συνθήκες και την περιοχή όπου αναπτύσσεται. Στις τροπικές περιοχές γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη.
Το φυτό έχει βλαστό όρθιο, με φύλλα μεγάλα, μαλακά, παλαμοσχιδή, λογχοειδή και οδοντωτά. Τα άνθη είναι απέταλα και ο καρπός του με περικάρπιο αγκαθωτό περιέχει τρία καστανόχρωμα μεγάλα κουκούτσια τα οποια περιέχουν 50% λιπαρό έλαιο, το ρετσινόλαδο το οποίο λαμβάνεται με έκθλιψη των κουκουτσιών.
Το ρετσινόλαδο αποτελείται από μείγμα γλυκεριδίων, λιπαρών οξέων, κυριώτερο από τα οποία είναι το ρικινελαϊκό οξύ, διυδροξυοτεαρικό οξύ, λινολεϊκό οξύ και κεκορεσμένα οξέα. Άλλα συστατικά του ρετσινόλαδου είναι το αλκαλοειδές ρικινίνη, η βιταμίνη Ε και άλλα. Η απόχρωσή του είναι υποκίτρινη και είναι σχεδόν άοσμο. Το ρετσινόλαδο ονομαζεται και καστορέλαιο και τα παράγωγά του έχουν εφαρμογές στην κατασκευή σαπουνιών, λιπαντικών, υδραυλικών και υγρών φρένων, χρωστικών ουσιών, βαφών, βερνικιών, μελανιών, ανθεκτικών στο ψύχος πλαστικών, στιλβωτικών και στιλπνοτικών, νάιλον, φαρμακευτικών ειδών και αρωμάτων. Είναι ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά έλαια και υπήρξε από τα πρώτα εξαγώγιμα διεθνή εμπορικά προϊόντα.
Η Κουρτουνιά ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη τα οποία στραγγίζουν καλά, αλλά κυρίως στα αμμοαργιλώδη. Προτιμά καιρό ζεστό και υγρό, αλλά αντέχει και στην ξηρασία, καθώς και σε ψύχος μερικών βαθμών κάτω από το μηδεν.
Στην Ιατρική το ρετσινόλαδο χρησιμοποιείται κυρίως ως καθαρτικό. Η καθαρτική του ενέργεια οφείλεται οτο ρικινελαϊκό οξύ, το οποίον είναι ερεθιστικό και απελευθερώνεται με τα γαστρικά υγρά μέσα στο έντερο. Δρα σε πέντε ώρες περίπου, αυξάνοντας τις περισταλτικές κινήσεις του εντέρου.
Το ρετσινόλαδο χρησιμοποιείται επίσης για φωτισμό, ως βρώσιμο έλαιο ύστερα από ειδική επεξεργασία, καθώς και ως επίχρισμα των τοίχων και της οικοδομικής ξυλείας για την προστασία τους από την επίδραση της υγρασίας και από το σαράκι. Τα ωμά σπέρματα της ρετσινολαδιάς είναι εξαιρετικά δηλητηριώδη και αρκούν 3-10 από αυτά, να επιφέρουν τον θάνατο.
Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη η κουρτουνιά και τα παράγωγα της είχαν μεγάλη οικονομική σημασία για τους λαούς της αρχαιότητας και ευρύτατη χρήση στην φαρμακευτική και την θεραπευτική, χαρακτηριστικά, τα οποία διατηρεί μέχρι και σήμερα.
Στην Ινδία καλλιεργείται ευρύτατα το φυτό αυτό και παράγεται ετησίως περί τους 500.000 τόνοι ελαίου, το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως στην βιομηχανία, ειδικά για την λίπανση λεπτών μηχανισμών. Αφού υποστεί ειδική επεξεργασία το ρετσινόλαδο μπορεί να καταστεί βρώσιμο για τον άνθρωπο.
Στη Φασιστικη Ιταλία το καθεστώς του Μπενίτο Μουσσολίνη χρησιμοποίησε την υποχρεωτική κατάποση ρετσινόλαδου ως μέσου πολιτικής τρομοκρατίας.
Οι αντιφρονούντες υποχρεώνονταν να καταναλώσουν μεγάλες ποσότητες ρετσινόλαδου από τους παρακρατικούςΜελανωχίτες. Τα θύματα αυτού του βασανιστηρίου παρουσίαζαν έντονη διάρροια και αφυδάτωση, που συχνά οδηγούσαν στο θάνατο.
Ορισμένες φορές, όταν οι μελανοχίτωνες επιθυμούσαν να βεβαιωθούν ότι το θύμα τους θα πέθαινε, αναμίγνυαν το ρετσινόλαδο με βενζίνη. Χαρακτηριστικά λεγόταν ότι η ισχύς του Μουσσολίνι στηριζόταν "στο ρόπαλο και το ρετσινόλαδο".
Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από τη δικτατορία Μεταξά, το Καθεστώς της 4ης Αυγούστου, καθώς και από τους Εγγλέζους στην Κύπρο κατά τη διαρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Ο ιστορικός Σπύρος Λιναρδάτος στο βιβλίο του "Η 4η Αυγούστου"αναφέρεται στη μέθοδο βασανισμού:
«Στο τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, το φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού.
Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής ανακριτής το θεωρούσε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμίων. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη "ανάκρισις" και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμίων.
Σε αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος.»
ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΚΑ ΒΟΤΑΝΑ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΞΙΑ ΣΕΞ
Η έλλειψη ερωτικής επιθυμίας είναι μια από τις σημαντικότερες παρενέργειες του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η οικονομικη κριση, το μνημονιο της Ρροικας, οι έντονοι ρυθμοί, το άγχος και οι συνεχείς υποχρεώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τη χαλάρωση που απαιτείται ώστε να προκύψει και η ανάγκη για σεξουαλική επαφή.
Υπάρχουν όμως βότανα και μπαχαρικά που προκαλούν διέγερση κινητοποιώντας εντονότερη κυκλοφορία του αίματος, πράγμα που επιφέρει σεξουαλική διέγερση.
Με το άρωμά τους και το ξύπνημα της σεξουαλικής ενέργειας τα βότανα και τα μπαχαρικά ενδυναμώνουν τις αισθήσεις.
Με το άρωμά τους και το ξύπνημα της σεξουαλικής ενέργειας τα βότανα και τα μπαχαρικά ενδυναμώνουν τις αισθήσεις.
ΚΑΝΕΛΑ: Τονώνει την κυκλοφορία του αίματος και αυξάνει τη θερμοκρασία του σώματος, έτσι με αυτό τον τρόπο αυξάνεται η λίμπιντος.
ΜΕΝΤΑ: Διεγείρει την κυκλοφορία του αίματος και αυξάνει τη θερμοκρασία του σώματος. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο Αριστοτέλης είχε συμβουλεύσει το Μέγα Αλέξανδρο να μην αφήνει τους στρατιώτες του να πίνουν τσάι μέντας πριν από τη μάχη, για να αποφεύγουν την ερωτική διέγερση και την επακόλουθη απώλεια των δυνάμεών τους.
ΜΟΣΧΟΚΑΡΥΔΟ: Θεωρείται αφροδισιακό, και διδικότερα θεωρείται ότι αυξάνει τον αισθησιασμό.
ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ: Χρησιμοποιείται για τη σωματική και την πνευματική τόνωση. Θεωρείται ότι έχει και διεγερτικές ιδιότητες και παραδοσιακά χρησιμοποιείται από τους άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας με σκοπό τη διατήρηση της στυτικής λειτουργίας.
ΜΕΛΙ: Μαζί με το βασιλικό πολτό θεωρούνται αφροδισιακά, κυρίως λόγω της υψηλής θρεπτικής τους αξίας.
ΑΓΚΙΝΑΡΑ: Βοηθά στη θεραπεία πολλών ασθενειών. Οι αφροδισιακές του ιδιότητες είναι περισσότερο απόρροια αυτής της θεραπευτικής του δράσης. Για τα αφεψήματα και τα εκχυλίσματα χρησιμοποιούνται κυρίως τα φύλλα, η ρίζα και το κοτσάνι του φυτού.
ΚΟΛΙΑΝΤΡΟΣ: Θεωρειται εξαιρετικό αφροδισιακό.
.ΜΑΙΝΤΑΝΟΣ: Οι αρχαίοι Ελληνες και οι Ρωμαίοι μασούσαν συχνά μεγάλες ποσότητες μαϊντανού γιατί θεωρούσαν ότι το άρωμά του τόνωνε τον εγκέφαλο και το σώμα και βοηθούσε τη δημιουργικότητά τουςΘ εωρείται επίσης και αφροδισιακός.
ΜΑΡΑΘΟΣ: Ο μάραθος ήταν το φυτό σύμβολο της επιτυχίας στην αρχαία Ελλάδα. Θεωρείται καλό αφροδισιακό χάρη στο αιθέριο έλαιό του το οποίο περιέχει τις ουσίες φευχόνη, φελανδρένια, ανισοκαμφορά, ανιθόλ, πινένια και ανισοκετάνη.
ΡΟΔΙΑ: Ο χυμός του ροδιού περιέχει πολλές βιταμίνες, φώσφορο, ασβέστιο, κάλιο, σίδηρο και νάτριο και θεωρείται πολύ αφροδιασιακός.
ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ: Από την αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι τονώνει το σώμα και είναι αφροδισιακή. Οι πρακτικοί γιατροί θεωρούν ότι για να διατηρηθούν οι αφροδισιακές της ιδιότητες θα πρέπει να φάμε βρασμένες τις κορυφές του φυτού.
ΤΡΙΒΟΛΙ: Χρησιμοποιείται για τις αντικαταθλιπτικές, αφροδισιακές και τονωτικές του ιδιότητες, αλλά κυρίως για τη συμβολή του στην ενεργοποίηση της τεστοστερόνης.
ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ: Από την αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι τονώνει το σώμα και είναι αφροδισιακή. Οι πρακτικοί γιατροί θεωρούν ότι για να διατηρηθούν οι αφροδισιακές της ιδιότητες θα πρέπει να φάμε βρασμένες τις κορυφές του φυτού.
ΤΡΙΒΟΛΙ: Χρησιμοποιείται για τις αντικαταθλιπτικές, αφροδισιακές και τονωτικές του ιδιότητες, αλλά κυρίως για τη συμβολή του στην ενεργοποίηση της τεστοστερόνης.
Με πολλή προσεκτική μελέτη απο διάφορα βιβλία, συγκέντρωσα εδω οσο πιο απλά γίνεται, τα στοιχεία αυτά, για μια απλή προκαταρκτική ενημέρωση περί των Κυπριακών βοτάνων, και των θεραπευτικών των ιδιοτήτων. Τα πιο πολλά βότανα πίνονται σε τσάι κρύο η ζεστό (αφου πρώτα ζεσταθεί). Για να υπάρχει αποτέλεσμα, πρέπει να χρησιμοποιείται το κατάλληλο βότανο για την κάθε περίπτωση, και να παίρνεται τρεις φόρες την ημέρα.
Α
άγχος: τσουκνίδα, θυμάρι, μαντζουράνα, μαϊντανός, μαρούλι
αδυναμία-ατονία: ρίγανη, φασκόμηλο, δάφνη, μαντζουράνα, πιπεριές, σκόρδο
αδυνάτισμα: σέλινο, μάραθος
αμυγδαλές: φασκόμηλο, θυμάρι, μαντζουράνα, δυόσμο
αναιμία: φασκόμηλο, τσουκνίδα, θυμάρι, ντομάτα
ανησυχία: λεβάντα
ανορεξία: σκόρδο, πορτοκάλι, ραδίκι, μάραθο, κέδρος, λεμόνι, μοσχοκάρυδο, ρίγανη, βασιλικός πολτός, γκρειπ φρουτ, μαϊντανός, φασκόμηλο, σέλινο.
αντιβίωση: λεβάντα
αεροφαγία: δάφνη
αιμορροΐδες: αφέψημα μαϊντανού, χαμομήλι, πήγασος, δάφνη, κρεμμύδι, μελιτζάνα, παντζάρι, λάχανο, πεπόνι, πατάτα, φασκόμηλο, γιαούρτι. (Κοπανάμε φρέσκα φύλλα Αγκινάρας τα βάζουμε στο μέρος που πονάμε)
ανοσοποιητικό σύστημα: μανιτάρι
αντιβηχτικό: ρεπάνι
άσθμα: ευκάλυπτος, αφέψημα απο φύλλα συκιάς, θυμάρι, κρεμμύδι, μάραθο, σέλινο
αρθρίτιδα: θυμάρι, σκόρδο, τσουκνίδα, αγρέλια, αγκινάρα, λάχανο, αγγούρι, ραδίκι, κρεμμύδι, κεράσι, φράουλα, λεμόνι, μήλο, ντομάτα, γκρέιπ φρούτ, ρεπάνι, σταφύλι, ρεπάνι.
αρθριτικά-ρευματισμοί: ραδίκια, Δάφνη, (Βράζουμε καρότα και πίνουμε το ζουμί τους μια φορά την ημέρα)
αρτηριοσκλήρωση: σκόρδο, αγκινάρα, καρότο, κρεμμύδι, κεράσι, φράουλα, σιτάρι, μαγιά μπύρας, μήλο, καρύδι, ντομάτα
άφθες: φασκόμηλο, χαμομήλι
αϋπνίες: χαμομήλι, μαντζουράνα, δυόσμος, ευκάλυπτος, λεβάντα, βασιλικός, μαρούλι, μήλο, ρίγανη, ροδάκινο
αφροδισιακά: τσουκνίδα, σέλινο
Β
βηχας: χαμομηλι, ριγανη, θυμαρι, κρεμμυδι, μαιντανος, ματζουρανα, φασκομηλο, μολοχα, σκορδο, φρεσκο γλυκανισο, βασιλικος, καροτο, λαχανο, συκο, μαρουλι, αμυγδαλο, μελι, σελινο, μαραθος
βλεφαρα: χαμομηλι
βραχνιασμα: φασκομηλο
βρογχιτιδα: ριγανη, μαραθος, σκορδο
βρογχοκυλη: σκορδο
Γ
γαστριτιδα: φασκομηλο, θυμαρι, χαμομηλι, μολοχα, φασκομηλο, καροτο, λαχανο, μαραθο συκο, μαρουλι, λεμονι, πιπερια, μελι, πατατα, γιαουρτι, κολοκυθι.
Γηρας: σκορδο, πορτοκαλι, καροτο, λαχανο, κερασι, κρεμμυδι, συκο, λεμόνι, μηλο, φουντουκια, βασιλικος πολτος, γκρειπ φρουτ, γιαουρτι.
γριππη: θυμαρι, φασκομηλο, ευκαλυπτος, κρεμμυδι, μαραθος, σκορδο, πορτοκαλι, κανελλα, λαχανο, λεμονι, μελι, γιαουρτι.
Δ
δερματοπαθειες: χαμομηλι, μολοχα
διαρροια: ροδι, ριγανη, κυδωνι, θυμαρι, κρεμμυδι, σκορδο, φασκομηλο, χαμομηλι, πατατα, κανελλα, καροτο, λαχανο, λεμονι, μηλο, ρυζι, θρουμπι, γιαουρτι, ριγανη, δυοσμος, μαυρο τσαι
διαβητης: Μαντζουράνα, μανιταρι
διψα: γλιστιριδα
διουριση: χαμομηλι, τσουκνιδα, μαιντανος, μαραθος
δυσπεψια: δυοσμος, χαμομηλι, κρεμμυδι, πατατα
δυσκοιλιοτητα: χαμομηλι, ριγανη, κριθαρι, σκορδο, καρπουζι, αγγουρι, ντοματα, πορτοκαλι, καροτο, λαχανο, ραδικι, κερασι, κρεμμυδι, συκο, φραουλα, σιταρι, μαρουλι, μπίρας, αμυγδαλο, μηλο, μελιτζανα, πεπονι, ελια, πατατα, ροδακινο, τομάτα, ρυζι, σταφυλι, γιαουρτι, κολοκυθάκι
δυσφορια: λεβαντα
Ε
εγκαυματα: τριανταφυλλο, χαμομηλι
εκζεμα: μολοχα
ελκος: πατατα, τσουκνιδα
εξανθηματα: χαμομηλι
εντερικες παθησεις, παράσιτα, ταινίες: σκόρδο, κρεμμύδι, φασκομηλο, δαφνη
ελλειψη σιδηρου: τσουκνίθα
ελκος: μολοχα
εμμηνοπαυση: φασκομηλο
εμμηνοροη: μαιντανος
εντερα: μαραθος,σκορδο
ερπης: χαμομηλι
Ζ
ζαλαδες: μαιντανος, μαντζουρανα,χαμομηλι
ζαχαρο: φασκομηλο
Η
ημικρανιες: δυοσμος, θυμαρι, λεβαντα, μαντζουρανα, χαμομηλι
ηρεμιστικα: χαμομηλι
Θ
θυρεοειδης αδένας: ενα γλυκό καρυδάκι την ημέρα
Ι
Ιγμοριτιδα Λεβαντα : Bραστε 2 φλιτζανια νερο, προσθεστε το χυμο 2 λεμονιων, πιπερι, ενα κουταλακι θαλασσινο αλατι και μια χουφτα φρεσκα η αποξηραμενα φυλλα λεβαντας. Στη συνεχεια, πριν κρυωσει το μειγμα, σκυψτε πανω απο τη γαβαθα, σκεπαστε το κεφαλι σας με μια πετσετα και καντε για αρκετη ωρα εισπνοες. Tο συστατικα του μειγματος και ιδιαιτερα η λεβαντα παιζουν απολυμαντικο και αποσυμφορητικο ρολο.
ικτερος: δυοσμος
Κ
καθαρισμος προσωπου: χαμομηλι
καθαρτικο: τσουκνιδα, γλυκανισος
καλλοι: ραδικια, μολοχα, πατατα, σκορδο
καρδια: θυμαρι, σελινο, σκορδο
καρκινος: λεβαντα (απο το στομα), μανιταρι
κοκυτης: ριγανη
κολικος: ριγανη
κοιλοπονος: τσαι μαντζουρανας, χαμομηλι, δυοσμος, λεβαντα
κοπωση: τσουκνιδα, ριγανη
κρεατοελιες: ραδικια
κρυολογημα: χαμομηλι, φασκομηλο, ματζουρανα, πευκο (εισπνοη), θυμαρι, κρεμμυδι, μαιντανος, πατατα
κυτταριτιδα: μαιντανος
Λ
λίπος στο αίμα: σκόρδο, κρεμμύδι
λοξυγκας: δυοσμος, ιγανη
Μ
ματια: χαμομηλι (για τις φλογωσεις - μολυνσεις), καρπουζι, μαιντανος, μαραθος
μελανιες: θυμαρι, κρεμμυδι, μαιντανος, κρεμμυδι, μαιντανος, μαραθος, μολοχα, πατατα
μολυνσεις: χαμομηλι
μυικοι πονοι: φασκομηλο
Ν
ναυτια: δυοσμος, Χαμομηλι
νεφρική ανεπάρκεια: αφέψημα του μαϊντανού
νεφρα-πετρες: ραδικια, σελινο
νεφρα-μολυνσεις: μαιντανος
νευρικες συσπασεις: θυμαρι
Ξ
Ο
ορεξη: γλιστιριδα, χαμομηλι, μαραθος, ρεπάνι
ουρηση- δυσκολια-μολυνσεις: Μαντζουράνα, ριγανη, αφέψημα μαϊντανού (για δύσκολες περιπτώσεις), γλιστιριδα
Π
παλινδρομηση: φασκομηλο, χαμομηλι
περιοδος-πονοι: κανελλα
πετρες στα νεφρα: μαραθος
πνευμονες: ριγανη
πεψι: φασκομηλο, δυοσμος
πληγες: πευκο, φασκομηλο, χαμομηλι
πονοδοντος: θυμαρι, χαμομηλι, κανελλα, δυοσμος, ριγανη, λεβαντα, κρεμμυδι
πονοκεφαλος: δυοσμος, σιναπι, λεβαντα, ροδι, γλιστιριδα, χαμομηλι
πονοι: αφεψημα μαιντανου
πρηξιματα: ραδικια, μαιντανος
προστατης: αγριαδα, καλαμπόκι (φούντα), τσουκνίδα
πυρετος: διοσμος, θυμαρι, χαμομηλι, σκορδο,ευκαλυπτος, καρπουζι, μαιντανος, σελλινο (Βραζουμε φυλλα και ανθη Αγκιναρας και πίινουμε καθε μερα 2 ποτηρια)
Ρ
ρευματισμοι: τσουκνιδα, ραδικια, δυοσμος, θυμαρι, δαφνη, δαφνελαιο, χαμομηλι, θυμαρι, κρεμμυδια, σκορδο
Σ
σάκχαρο: κραμβί, κουνουπίδι, μπρόκολλα, καρότα
σπασμοι: δυοσμος, λεβαντα (απο το στομα)
στομαχι-πονοι-διαταραχες: φασκομηλο, μαντζουρανα, θυμαρι, δυοσμος γλυκανισο, γλυκανισος, χαμομηλι (για τη νευρωση βραζουμε τα φυλλα του Βασιλικου και πινουμε 1 ποτηρι καθε πρωι)
συκωτι: θυμαρι, σελινο, δυοσμος
συναχι: χαμομηλι, θυμαρι
Τ
ταχυπαλμιες: δυοσμος
τεριδονα: ριγανη
τριχοπτωση: φασκομηλο
τροφικες δηλητηπιασεις: δυοσμος
τσιμπηματα: ραδικια
Υ
υπερκοπωση: φασκομηλο, κρεμμυδι
υπερταση: σκορδο, σουκνιδα, διοσμος, γλιστιριδα, κρεμμυδι, λεβαντα, μαιντανο, σελλινο, σκορδο, φραουλα, λεμονι, μαντζουρανα, μηλο, ελια, ρυζι, σταφυλι
υποταση: δαφνη, θυμαρι, φασκομηλο, κριθαρι, βασιλικος πολτος, προκολη
υπνωτικο: λεβαντα
Φ
φαρυγγιτιδα: σκορδο, φασκομηλο
φουσκομα εντερων: μαραθος
Χ
χαμηλη πιεση αιματοεκκριτη και ατονια: λασμαρί (ροζμαρί)
χιονιστρες: καρυδια, σελλινο
χοληστερινη: σκορδο, φασκομηλο, δυοσμος, αμυγδαλο γλυκο, κριθαρι
χωνευση: Μαντζουράνα, ριγανη, χαμομηλι
Ψ
ψηλή πίεση στο αίμα: σκόρδο, κρεμμύδι
ψωριαση: ριγανη, μολοχα
Ω
