ΑΡΘΡΑ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

----------------------------------------------------

ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ, ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ, ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ

Οι λέξεις φιλοδοξία, ματαιοδοξία και κενοδοξία είναι συγγενικές, αλλά διαφέρουν σημαντικά στο νόημα και στην ηθική έννοια.

Φιλοδοξία δηλαδή φιλος της δόξας, είναι η έντονη επιθυμία κάποιου να διακριθεί, να πετύχει, να αποκτήσει φήμη ή επιτυχία. Μπορεί να έχει θετική χροιά, αν η επιδίωξη είναι δημιουργική και παραγωγική.

Ματαιοδοξία δηλαδή μάταιη κενή και ανώφελη δόξα, είναι η επιθυμία κάποιου για δόξα, φήμη και εντυπωσιασμό χωρίς όμως ουσιαστικό περιεχόμενο. Δηλαδή είναι η επιφανειακή, κούφια ανάγκη να εντυπωσιάσει τους άλλους.

Κενοδοξία δηλαδή κενή δόξα, είναι η επιδίωξη κενού και επιφανειακού επαίνου. Στην Χριστιανική παράδοση, είναι πάθος, πνευματικό ελάττωμα που σχετίζεται με την έπαρση.

Ήταν ένας νέος πολύ φιλόδοξος, θα έκανε τα πάντα για να αποκτήσει αυτό που ήθελε, δηλαδή πλούτο, δόξα και αναγνώριση. 
Γι’ αυτό το σκοπό αγόρασε το βιβλίο της Σολομωνικής, με σκοπό να καλέσει ένα δαίμονα που θα του προσέφερε όλα αυτά. 
Ξεκίνησε να μελετά το βιβλίο, ακολούθησε βήμα με βήμα τις οδηγίες, μέχρι που εμφανίζεται μπροστά του ένας δαίμονας, ίδιος ο Διάβολος, και τον ρωτά τι θέλει. Του εξηγεί ο νέος τι ζητά και ο δαίμονας του απαντά πως θα του χαρίσει ευχαρίστως όλα αυτά, με αντάλλαγμα ο νέος να του δώσει ό,τι ευρίσκεται πίσω από την πόρτα του σπιτιού του.
Δέχτηκε ο νέος τη συμφωνία, ήταν αποφασισμένος να κάνει οτιδήποτε ώστε να αποκτήσει αυτό που αποζητούσε. 
Ο διάβολος γέλασε, του είπε «ευχαριστώ» και εξαφανίστηκε. 
Περίεργος ο νέος τι να υπήρχε πίσω από την πόρτα που ήθελε ο δαίμονας, πάει με πολλή περιέργεια, ανοίγει την πόρτα και βλέπει τη μάνα του νεκρή… 
Έχασε τα λογικά του, παραληρούσε, τον κλείσανε σε ψυχιατρείο.
Ποια είναι λοιπόν τα συμπεράσματα της ιστορίας μας; Όταν κάποιος διακατέχεται από ακόρεστη και άμετρη φιλοδοξία, καταντά άπληστος και πλεονέχτης. Η επιδίωξή του για αναγνώριση  αποβλέπει στο να ικανοποιήσει την αυταρέσκειά του και τα έμφυτα ένστικτά του για δύναμη και υπεροχή. Όταν μπορεί να τα έχει αισθάνεται ικανοποίηση και χαρά.
Όμως για να τα αποκτήσει συνήθως γίνεται υποκειμενικός, καθώς μόνη έγνοια έχει την εντύπωση που προκαλεί και ένεκα αυτού συνήθως πράττει οτιδήποτε για να επιτύχει αυτό που επιθυμεί.  
Άνθρωποι τοιούτου είδους εμφανίζουν το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ματαιοδοξίας, καθώς η ελευθερία δράσεώς τους είναι περιορισμένη, που θέλοντας να επιτύχουν το ακατόρθωτο, κάνουν οτιδήποτε χωρίς πολλές σκέψεις και αναστολές.
Όταν κάποιος είναι πολύ ματαιόδοξος τόσο ώστε να επιδιώκει το όφελός του με κάθε μέσο, πολλές φορές η ματαιοδοξία υπερβαίνει το όριο και γίνεται επικίνδυνη και καταστροφική.
Συνήθως οι ματαιόδοξοι άνθρωποι, αντί για τις λέξεις «ματαιοδοξία» και «αλαζονεία», χρησιμοποιούν τη λέξη «φιλοδοξία» γιατί ακούγεται πιο όμορφα. Υπάρχουν πολλοί που ομολογούν με υπερηφάνεια πόσο φιλόδοξοι είναι, όμως κατά κανόνα η λέξη αυτή κρύβει μόνο την υπέρμετρη ματαιοδοξία του ατόμου που την επικαλείται.
Συχνά προβάλλουν τη δικαιολογία πως χωρίς υπέρμετρη φιλοδοξία κανείς μεγάλος άνδρας της Ιστορίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Ωστόσο πολλές φορές είναι μια λανθασμένη άποψη, διότι η υπέρμετρη φιλοδοξία θολώνει το μυαλό που τελικά μετατρέπει τη φιλοδοξία σε ματαιοδοξία και κενοδοξία, ανθρώπινα πάθη που επιφέρουν συνήθως καταστροφικά αποτελέσματα και δυσάρεστες επιπτώσεις.

ΣΑΤΑΝΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Σατανικός άνθρωπος είναι ο κακόβουλος, ο μοχθηρός, ο απάνθρωπος χωρίς συνείδηση, ο άνθρωπος που έχει σκοτεινά χαρακτηριστικά και ενσαρκώνει το κακό και την πλάνη.

Είναι ο άνθρωπος που έχει σχέση με τον Σατανά, και έχει πουλήσει την ψυχή του σε αυτόν.

Είναι ο άνθρωπος που έχει τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του διαβόλου,  είναι ύπουλος, καταχθόνιος, πονηρός και πανούργος. Δεν έχει ηθικές αξίες και είναι έσχατος αντίπαλος Θεού και ανθρώπων. 

Υπάρχουν γύρω μας και συνήθως τους καταλαβαίνουμε εκ του αποτελέσματος των πράξεων τους. Υπάρχουν όμως σημάδια πάνω τους που αν κανείς τα παρατηρήσει θα τους καταλάβει και θα τους αποφύγει εγκαίρως ώστε να γλυτώσει από τα δεινά που θα του επιφέρουν. Είναι σημάδια που από μόνα τους όποιος τα έχει δεν είναι όλα κακά, εντούτοις αν συνδυαστούν μεταξύ τους, συνθέτουν μια προσωπικότητα σατανική.

Τα σημάδια αυτά είναι:

Αγαπούν και παίρνουν δύναμη με το να βλέπουν τους άλλους στεναχωρημένους, δυστυχισμένους και αποτυχημένους.

Κρατάνε μυστικά και δεν λέγουν όλη την αλήθεια.

Συνέχεια λένε ψέματα είτε για να προβληθούν, είτε για να επιβαρύνουν άλλους.

Ποτέ δεν έχουν τύψεις, ποτέ δεν μετανιώνουν, και ούτε αισθάνονται άσχημα γι’ αυτά που έκαναν και πλήγωσαν ή ζημίωσαν άλλους, παρά με ευχαρίστηση συνεχίζουν να το πράττουν.

Διαστρεβλώνουν τα γεγονότα για να ταιριάζουν με το αφήγημα τους.

Αρνούνται να αποδεχτούν την αλήθεια και βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν.

Είναι ανεύθυνοι και κανείς δεν μπορεί να βασιστεί πάνω τους.

Είναι χειριστικοί και διαρκώς προσπαθούν να ελέγχουν τους άλλους, να τους ανεβάζουν μάταια τις ελπίδες, να τους αποπροσανατολίζουν, να τους συγχύζουν, και να τους κάνουν να σκέφτονται με λανθασμένο τρόπο.

Κουτσομπολεύουν πολύ επειδή τους αρέσει να συζητούν τα αρνητικά του καθενός και να τα σχολιάζουν και ποτέ δεν αναφέρονται στα θετικά. Αν κάποιος κάνει ένα λάθος, θα το μάθει και όλος ο κόσμος.

Ποτέ δεν είναι εκεί όταν κάποιος τους χρειάζεται. Ούτε για συμπαράσταση, ούτε για ένα χέρι βοηθείας, ούτε για υποστήριξη.

ΠΟΙΟΙ ΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Κατά τη γνώμη μου πνευματικοί άνθρωποι δεν θεωρούνται όσοι είναι πολυδιαβασμένοι και έχουν πολλές γνώσεις, αλλά όσοι μαζί με αυτά διαθέτουν ευγενικά αισθήματα, οξυδέρκεια και κριτική σκέψη. Που είναι πεπληρωμένοι και δεν έχουν βλέψεις για μεγαλεία και δόξα. Που δεν βλέπουν τους ανθρώπους διαφορετικούς ως προς τη μορφή και το χρώμα, την εξυπνάδα και τα πλούτη, ούτε ακόμα και τη θρησκεία.

Λογούνται πνευματικοί όσοι υπηρετούν τα ιδανικά τους και τα υπερασπίζονται με αίσθημα δικαιοσύνης, παρρησία και θάρρος.

Έχουν σχέση με το πνεύμα και τη διανόηση, και περισσότερο ασχολούνται με το πνευματικό και όχι το αισθητό, δηλαδή την πνευματικότητα και όχι την ύλιστικότητα.

Είναι αυθεντικοί, θαρραλέοι και έχουν δύναμη ψυχής να παραδέχονται τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους με όποιες συνέπειες ή απειλές. Έχουν εκλεπτυσμένο χιούμορ ένδειξη ευφυίας και απόδειξη υψηλής διανοητικής ικανότητας.

Είναι πνευματικές φυσιογνωμίες που με όπλα τους τις ιδέες, τα λόγια, τις πράξεις και τον τρόπο ζωής τους, μπορούν να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τον απλό λαό.

Είναι τέλος όσοι με την ακτινοβολία τους χάραξαν την πορεία τους προκαλώντας το σεβασμό και έχοντας την εκτίμηση των άλλων με την αξία τους και όχι την εξουσία τους.

ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ΤΙΜΕΣ

Η ηθική επιβράβευση των ανθρώπων που επιτέλεσαν κάτι χρήσιμο είναι σημαντική, γι αυτό οι τιμές πρέπει να αποδίδονται σε ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς τους και εκδήλωση ευγνωμοσύνης, αλλά που ταυτόχρονα να προβάλλεται ως εξαιρετικό γεγονός για όσους επιθυμούν να μιμηθούν το παράδειγμα τους.

Διότι η πραγμάτωση της ηθικής αρετής συνεπάγεται ευχαρίστηση για τον άνθρωπο που εξαιτίας της κάνει ωραία πράγματα, ενώ εξ αιτίας της δυσαρέσκειας, κάνει τιποτένια πράγματα.

 Όμως όλοι πρέπει να ευχαριστιούνται και να δυσαρεστούνται με αυτά που πρέπει, ώστε όσοι διοργανώνουν τιμητικές εκδηλώσεις και όσοι τις δέχονται, να έχουν ευθυκρισία ώστε να μην ρεζιλεύονται αμφότεροι καθώς κατά το γνωμικόν, το υπερβολικόν είναι το ψέμα του ειλικρινούς ανθρώπου.

Διότι όταν αποδίδονται επί σκοπού και χωρίς αξιολόγηση του έργου και της προσφοράς, τότε εξευτελίζεται ο θεσμός, δεν υπηρετείται πραγματικά ο σκοπός της ηθικής επιβράβευσης, και παραχαράσσεται η ιστορία των γεγονότων.

Τα τελευταία χρόνια οι δήμοι, οι κοινοτικές αρχές καθώς και άλλοι φορείς, είθισται να διοργανώνουν εκδηλώσεις για βράβευση αξιέπαινων ανθρώπων που έχουν προσφέρει με κάποιο τρόπο στην κοινωνία.

 Δυστυχώς όμως, πολλές φορές αυτό γίνεται με τρόπο ιδιοτελή, διότι όπου εμπλέκονται οι πολιτικοί, όλα υποτάσσονται στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων και στο κυνήγι της ψήφου.

Έτσι πολλές φορές μια εκδήλωση που θα έπρεπε να έχει καθαρά πνευματικό χαρακτήρα και να προκαλεί ευχαρίστηση, μετατρέπεται σε επίδειξη των διοργανωτών σε βάρος των βραβευμένων προκαλώντας δυσαρέσκεια.

Θα ήταν πράξη σύνεσης αν οι τιμώντες αναλογιζόμενοι το μέγεθος της ευθύνης τους έναντι των ζώντων, των τεθνεώτων και των επιγενομένων, ενεργούσαν με ευθυκρισία στο ζήτημα τούτο. Διότι αν οι τιμές αποδίδονται στους άξιους σύμφωνα με τους ηθικούς νόμους, τότε θα ήσαν πολλοί οι αγωνιστές για την αρετή, ενώ αν αποδίδονται για ιδιοτελείς λόγους, τότε και εκείνοι που από τη φύση τους είναι ενάρετοι θα διαφθαρούν.

Τα λέγω αυτά διότι από ανέκαθεν παρατηρείται το φαινόμενο να σπεύδουν οι όντες να αποδίδουν με ευκολία τιμές σε οιονδήποτε, σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έπραξαν τίποτα περισσότερο από τα στοιχειώδη και αυτονόητα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη θέση την οποία κατέχουν ενώ άλλες φορές τιμούν και επιβραβεύουν αυτούς που καμία σχέση δεν έχουν με την τιμή, αλλά γνωρίζοντας τη ματαιοδοξία που έχουν, καλούν τους όποιους, χωρίς αυτοί να συνειδητοποιούν ότι αντί να τους τιμούν, τους υποτιμούν.

 Πρέπει να ξέρουμε ότι έτσι υποτιμάται ουσιαστικά, και προσβάλλεται η μνήμη ή η προσφορά των άξιων τιμής, γι αυτό θα πρέπει οι τιμές να αποδίδονται με περισσότερη φειδώ και ευθυκρισία.

 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ;

 

Ήμουν 16 ετών και αρρώστησε ο παππούς μου ο Λεωνής. Κιτρίνισε το δέρμα του και μια αφόρητη φαγούρα του έτρωγε το κορμί και τον θυμάμαι χωρίς το μεγάλο μουστάκι που είχε μια ζωή, ούτε τα φρύδια, καθώς όλες οι τρίχες του έφυγαν από το πολύ κνήσιμο. Το δέρμα του χλώμιασε και μια κίτρινη απόχρωση αντικατέστησε το φυσιολογικό. Άκουσα τους μεγαλύτερους μου να λένε ότι έπιασε ζαννί, μια ασθένεια του αίματος και πως γιατρειά δεν είχε. Κατάκοιτος βασανίστηκε πολλή καιρό ώσπου να ποσπαστεί. Κειτόταν στο ψηλό κρεββάτι και ανήμπορος ψυχορραγούσε βασανισμένος και βαρυγκωμισμένος καθώς υπέφερε πολύ.

Το πατρικό μου σπίτι και το δικό του τα χώριζε λίγα μέτρα γης, έτσι κάθε μέρα του έφτιαχνα ένα τσάι και καθόμουν με τις ώρες να τον συντροφεύσω. Με λόγια παρηγοριάς φτωχικά αφού λίγα ακόμα γνώριζα, προσπαθούσα να τον κάνω να ξεχνιέται έστω λίγο από το βασανιστήριο που βίωνε.

Παρακολούθησα το μαρτύριο του ως την τελευταία στιγμή που ξεψύχησε και με σκέψεις φοβισμένες σαν μικρός που ήμουν ακόμα, βίωσα τη διαδικασία του θανάτου  του.

Και όλο αυτό τον καιρό σκεφτόμουν ότι άμα εγώ φοβόμουνα και πονούσα τόσο πολύ μόνο με τη σκέψη του θανάτου, πόσο μάλλον αυτός που υπέφερε σωματικά αλλά και συναισθηματικά καταλαβαίνοντας τον επερχόμενο θάνατο του.

Και οι σκέψεις μου βαριές και κολλημένες προσπαθούσαν να ξεδιαλύνουν αυτό το μυστήριο, τον φόβο του θανάτου.

Το φόβο του θανάτου ένα ένστικτο βαθιά ριζωμένο και συνυφασμένο με την αρχέγονη φύση του ανθρώπου, που ούτε με τη δύναμη του μυαλού ή του εξελιγμένου νου μπορεί να νικηθεί, αλλά που ούτε με τη ρεαλιστική γνώση μπορεί να γίνει αποδεκτός και να ηρεμίσει έναν ετοιμοθάνατο, αλλά μόνο τον κατασπαράζει και τον βυθίζει σε άγχος φοβερό, σε ανησυχία απύθμενη, σε μεταθανάτια αγωνία..

Και όταν ο θάνατος ήρθε, όλη τη νύχτα με τους μεγάλους μαζί και εγώ τον ξενυχτίσαμε ως όριζε το έθιμο.

Την άλλη μέρα ήρθαν και όσοι άλλοι συγγενείς μακριά ζούσαν. Ήρθαν τα μεγαλύτερα μου αδέρφια από τη χώρα, και ξαναγέμισε το σπίτι όπως παλιά. Ήρθαν γνωστοί και φίλοι της οικογένειας από τα γύρω χωριά, ήρθε και όλο το χωριό. Ο μεγάλος μου αδερφός εργαζόταν στο νοσοκομείο της χώρας και ήξερε από ασθενείς και πεθαμένους. Έτσι ως εκ της ιδικότητας του έπλυνε τον νεκρό, τον καθάρισε, τον μιζάρωσε, τον ετοίμασε για την ταφή, και αργά το δείλι τον κηδέψαμε. Ήταν μια καλή και πολυπληθής κηδεία με τον κόσμο να γεμίζει την εκκλησία και έξω την πλατεία. Και όλοι τον μακάριζαν και έλεγαν «αιωνία η μνήμη του, ήταν καλός ο μακαρίτης».

Με όλα τα νεκρικά έθιμα τηρώντας τα, πέρασε η μέρα και ήρθε το βράδυ. Έφυγαν όλοι, μείναμε μόνοι εμείς οι στενοί συγγενείς να λέμε λόγια παρηγοριάς ο ένας στον άλλο.

Και όταν έφυγαν και οι στενοί συγγενείς, αποκαμωμένοι εμείς από την δύσκολη μέρα και καθώς η ώρα πήγε αργά, ήρθε η ώρα να ξαποστάσουμε, να κοιμηθούμε.

Στις δυό μικρές κάμαρες όπου ζούσαμε υπήρχαν τρία κρεββάτια για όλα τα έξι αδέρφια, έτσι κοιμόμασταν δυο-δυο. Όμως εκείνη τη μέρα ο μεγάλος μου αδερφός ήρθε με τη χαρτωμένη του, έτσι περίσσευε ένας μας που δεν είχε πού να κοιμηθεί.

Τα τρία μου μεγαλύτερα αδέρφια αποφάσισαν πως ένας θα έπρεπε να κοιμηθεί στο άδειο πλέον νεκρικό κρεββάτι. Χωρίς να σκεφτούν πως φοβόμουν, και εγώ χωρίς να μπορώ να αρνηθώ καθώς εκείνους τους καιρούς οι μικρότεροι υπάκουαν στους μεγαλύτερους χωρίς αντίρρηση, ο κλήρος έπεσε σε εμένα.

Πολλοί άνθρωποι αρνούνται να συζητήσουν για τους νεκρούς και καταλαμβάνονται από άγχος μη θέλοντας να φανερώσουν τις φοβίες τους για το θέμα. Έτσι και εγώ ενώ έτρεμα με τη σκέψη πως θα κοιμόμουνα σε κρεββάτι πεθαμένου, στωικά αποδέχτηκα το γεγονός, ενώ μέσα μου έτρεμα στη σκέψη χωρίς να έχω εναλλακτική λύση. Ήταν ένα βράδυ που έζησα το χειρότερο της ζωής μου. Τρομερές οι σκέψεις μου τριβέλιζαν το μυαλό και χωρίς να μπορώ να απαλλαγώ από αυτές, πέρασα μια ατέλειωτη βραδιά χωρίς ο ύπνος να με παίρνει, και χωρίς το ξημέρωμα να έρχεται.

Η λαϊκή πρόληψη ότι οι νεκροί βγαίνουν τη νύχτα από τον τάφο τους με τρόμαζε και ο θάνατος ως φαινόμενο αλλά και ο ίδιος ο πεθαμένος παππούς μου κόλλησαν στο μυαλό και δεν ξεκολλούσαν. Θυμόμουνα πως από πολύ μικρότερος ακόμα κάθε που πέθαινε ένας στο χωριό έτρεμα στην ιδέα και κολλούσα το κορμί μου στο τοίχο του κρεβατιού κουλουριασμένος στην αγωνία μου και στο φόβο μου και διερωτώμουν γιατί οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο; Αλλά δεν είχα απάντηση.

Έτσι μεγάλος πλέον τώρα 16 ετών εκείνο το βράδυ, αποφάσισα να ζήσω προτού πεθάνω. Αποφάσισα πως θα έπρεπε να πεθάνω μια φορά και όχι κάθε μέρα, διότι με τον φόβο κάποιος πεθαίνει κάθε μέρα.

Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα ως το πρωί.

ΟΤΑΝ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΓΙΑΛΛΙ, η γνώμη μου

Οι ανθρώπινες σχέσεις ακόμη κι εκείνες που μοιάζουν στερεές, είναι μεταβλητές. Ιδιαίτερα άν χαλάσουν σε μεγάλο βαθμό και αφήσουν ψυχικά σημάδια, δεν είναι εύκολο να ομαλοποιηθούν όπως πριν. Θα αφήσουν μια δυσαρέσκεια που πολύ ταχτικά θα τις σκιάζουν. Κάλλιστα μπορούμε να τις παρομοιάσουμε με ένα ραγισμένο γυαλί που δεν ξανακολλά. Όσες άλλες ευκαιρίες να δώσουμε στους ανθρώπους που έχουν περάσει και μας πληγώσει στη ζωή μας, εντούτοις το παράπονο μέσα στην καρδιά μας θα υπάρχει παντοτινά και θα μας βασανίζει πολύ ταχτικά, ενώ η αγάπη στην καρδιά μας δεν θα ξανά είναι η ίδια όπως πριν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δίνουν ευκαιρίες γιατί ίσως πιστεύουν πως το γυαλί ξανακολλά, όμως πιστεύω πως είναι γιατί δεν τολμούν να ξεπεράσουν ότι τους πλήγωσε, γιατί απλά θυμούνται τις πρότεινες σχέσεις που ήταν ωραίες και ελπίζουν ότι ίσως ξαναγίνουν οι ίδιες. Ακόμα όταν ο φόβος τους μαγκώνει περισσότερο το νου, τους κάνει να ενδίδουν στην επαναπροσέγγιση, καθώς δεν αντέχουν να έχουν μια τόσο μεγάλη απώλεια.

Αυτός ο τρόπος σκέψης επικρατεί κυρίως στους ερωτευμένους, που έχουν βιώσει την εγκατάλειψη και καθώς έχουν πληγωθεί πολύ, δίνουν δεύτερες ευκαιρίες ελπίζοντας να καταπραΰνουν την θλίψη τους.

Όμως δυστυχώς οι ανθρώπινες σχέσεις είναι όπως το γυαλί, που όταν ραγίσει δεν ξανακολλά, καθώς είναι σκληρό και άκαμπτο, και όταν ραγίσει, κάποια στιγμή θα σπάσει. Όταν οι πρώτοι τσακωμοί ξεκινήσουν, οι θύμισες θα οδηγήσουν πίσω, και οι πληγές θα ανοίξουν και το ραγισμένο γυαλί που είναι αιχμηρό όταν σπάζει, θα ξύνει τις πληγές πιο βαθιά καθώς οι αμφιβολίες θα υπάρχουν κρυμμένες για να θυμίζουν ότι κάποτε, κάποιος πλήγωσε τον άλλο βαθιά, ιδιαίτερα αν τον εγκατέλειψε κάνοντας τον να νιώσει προδομένος, ένα αίσθημα που δεν μπορεί να συγχωρηθεί όσα χρόνια να περάσουν. Με την πρώτη ευκαιρία λοιπόν, θα έρχονται στις σκέψεις των προδομένων «μα γιατί με πρόδωσε, δεν θα το ξανακάνει, δεν με αγαπούσε, τώρα με αγαπά;» Όταν ακόμα υπάρχει φόβος μιας ακόμα πιθανής εγκατάλειψης, θα δημιουργεί έναν περισσότερο φόβο, που δύσκολα θα ημερεύεται και δυσκολότερα θα ξεπερνιέται.

Όμως μελέτες ψυχολόγων λέγουν πως όλα ξεπερνιούνται, πως ο άνθρωπος μπορεί τελικά να αντέξει μια ερωτική απογοήτευση, και πως θα ήταν καλύτερος ο χωρισμός παρά να διατηρηθεί μια σχέση που στο μέλλον ίσως σκάσει σαν βόμβα μεγαλύτερη από την προηγούμενη και η οποία θα αφήσει βαθύτερα σημάδια.

Με αυτά ως δεδομένα, οι περισσότεροι που έχουν βαθιά πληγωθεί από μια εγκατάλειψη, δίνουν δεύτερες ευκαιρίες, απλά γιατί δεν αντέχουν τον μεγάλο πόνο του χωρισμού. Ως εκ τούτου, παρακολουθούμε πίσω από πόρτες κλειστές, να υπάρχει στους ανθρώπους η δυστυχία των αναμνήσεων ένεκα της αμφιβολίας που έχει κατασταλάξει βαθιά στις πληγές που χαράχτηκαν από το σπασμένο γυαλί, και έχουν μείνει ανεξίτηλα σημάδια για να θυμίζουν κάποια παλιά ή πρόσφατη προδοσία.

Πολλοί όμως έδωσαν δεύτερες ευκαιρίες αναμεταξύ τους και έζησαν χαρούμενα, αλλά και περισσότεροι έζησαν δυστυχισμένοι.

ΟΙΚΟΙ ΑΝΟΧΗΣ ΣΤΗ ΠΑΦΟ

Οίκοι ανοχής ή πορνεία ή μπουρδέλα, είναι σπίτια όπου γυναίκες δέχονται πελάτες με σκοπό τη σεξουαλική συνεύρεση σύντομη σε διάρκεια μαζί τους έναντι αμοιβής.

Στη Πάφο έως την δεκαετία του ’80 υπήρχαν τέσσερις αδειούχοι οίκοι ανοχής και ευρίσκονταν στα στενά δρομάκια  γύρω από τη περιοχή της Λοζάνης. Ήταν γυναίκες Κύπριες κυρίως, κακάσχημες, χοντρές και γερασμένες καθώς η Πάφος ήταν μικρή επαρχία που δεν την προτιμούσαν οι νεαρές και όμορφες ιερόδουλες. Όμως υπήρχε καλό μεροκάματο και για τις άσχημες, καθώς εκείνες τις εποχές οι ελεύθερες στενές σχέσεις μεταξύ των αντιθέτων φύλων ήσαν αυτηρά απαγορευμένες, έτσι οι άνδρες αναγκαστικά γίνονταν πελάτες στα σπίτια αυτά.

Ύστερα η ευμάρεια που προέκυψε στην Πάφο, οδήγησε τους πελάτες στα καμπαρέ που άνθισαν σε μεγάλο βαθμό και διέθεταν νεαρές και όμορφες εισαγόμενες καλλιτέχνιδες. Γέμισε η Πάφος καμπαρέ, και οι οίκοι ανοχής έκλεισαν.

Μετά την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ελεύθερη είσοδο στη χώρα μας πλήθος γυναικών από άλλες χώρες, το επάγγελμα της πόρνης πήρε διαφορετικές διαστάσεις. Η κάθε μια από μόνη της χωρίς προστάτες και μαστροπούς εξασκούσε το επάγγελμα υπό μορφή επίσημης ερωμένης, με αποτέλεσμα σιγά να εκλείψουν τα καμπαρέ. Το άσχημο των πραγμάτων στις σχέσεις αυτές ήταν πολλοί να πτωχεύυουν καθώς τους τα έτρωγαν οι επιτήδειες, και πολλοί να εγκαταλείπουν τις οικογένειες τους για να τις ακολουθήσουν, ή πολλοί να χωρίζουν ένεκα συνεπειών των εξωσυζυγικών αυτών σχέσεων.

Τώρα με την οικονομική κρίση, οι άνδρες έπαυσαν να έχουν ερωμένες επί χρημασι, αρκούμενοι στις σύντομες και φθηνές επισκέψεις στις λεγόμενες επιτήδειες γυναίκες. Καθώς όμως οι επιτήδειες γυναίκες δεν θέλουν να είναι στιγματισμένες ως πόρνες, δεν εξασφαλίζουν τις απαιτούμενες άδειες για το επάγγελμα, με αποτέλεσμα η αστυνομία να τις συλλαμβάνει και να σφραγίζει τους οίκους ανοχής.

Στις σημερινές εποχές με την πρόοδο της κοινωνίας και την πρόσμιξη της τοπικής κοινωνίας με άλλους λαούς, τα ήθη και έθιμα μας έχουν διαβρωθεί και η  πολιτιστική μας κουλτούρα έχει αλλάξει. Οι ελεύθερες στενές σχέσεις μεταξύ των φύλων έπαυσαν να είναι απαγορευμένες, και όταν καμιά φορά αυτό δεν συμβαίνει, θεωρείται ντεμοντέ.

Σήμερα στη Κυπριακή κοινωνία συμβαίνει μια κατρακύλα των θεσμών και των οικογενειακών δεσμών, που πριν δεν υπήρχε. Πολύ εύκολα τα αντρόγυνα χωρίζουν, και πολύ εύκολα συμβαίνουν εξωσυζυγικές σχέσεις με αποτέλεσμα την διαταραχή της οικογενειακής συνοχής. Οι μονογονικές οικογένειες έχουν πληθήνει και τα παιδιά χωρίς τους δυο γονείς και χωρίς επαρκείς προστάτες βιώνουν δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις, οι οποίες συνήθως τα οδηγούν στην παραβατικοτητα και στο έγκλημα.

Πιστεύω πως, αν υπήρχαν οι οίκοι ανοχής, τα προβλήματα θα ήσαν λιγότερα. Κανένας άνδρας δεν θα παρασυρόταν από αυτές να εγκαταλείψει την οικογένεια του, ούτε θα ήταν δυνατό να ξοδέψει περιουσίες καθώς η ταριφα τους είναι χαμηλή. Πιστεύω πως επιτελούν κοινωνικό έργο, γι αυτό εξάλλου δεν απαγορεύεται ως επίσημο επάγγελμα. 

Οι σκέψεις οι δικές μου είναι πως θα ήταν καλύτερα αντί η αστυνομία να κλείνει τους παράνομους οίκους ανοχής, να τους προτρέπει να εκδώσουν άδειες και να καταστούν νόμιμοι, τοιουτοτρόπως θα ελέγχονται για την καλή και υγιεινή τους λειτουργία παρά να αναγκάζουν τις γυναίκες τους είδους να δρουν παράνομα και επικίνδυνα. Διότι, κανένας νόμος η σώμα ασφαλείας μπόρεσε από αρχαιοτάτων χρόνων να εμποδίσει το επάγγελμα αυτό. Γι αυτό πιστεύω πως καλύτερα θα ήταν να υπήρχαν νόμιμοι οίκοι ανοχής υπο την παρότρυνση του κράτους, παρά το παράνομο κρυφό και επικίνδυνο σεξ που μόνο κινδύνους εμπεριέχει.

ΒΑΣΙΚΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ, ΘΥΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ

Τα ένστικτα είναι οι τάσεις και οι ορμές των ζωντανών οργανισμών  για συγκεκριμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις. Προϋπάρχουν της μνήμης και της μάθησης, και είναι εγγενή χαρακτηριστικά του βιολογικού είδους. Είναι τρόποι συμπεριφοράς που υποβάλλονται από τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα υποσυνείδητα στον οργανισμό για την αντιμετώπιση ορισμένων καταστάσεων. Είναι διαταραχές του εγκεφάλου για κυριαρχία των ενστίκτων στη συμπεριφορά του ανθρώπου. Όσα πάθη καλά ή κακά, αγάπη ή μίσος, χαρά ή λύπη, μίσος ή εχθρότητα, φθόνος ή θαυμασμός, ειρωνεία ή αυτοσαρκασμός, όλα είναι αποτέλεσμα των εγγενών και αρχέγονων ενστίκτων που κυριαρχούν στους πλείστους ανθρώπους με αποτέλεσμα να μετατρέπουν την αντίδραση τους  σε δράση.

Ένεκα αυτών των παρορμήσεων λοιπόν,  όταν κάποιοι ασκούν  ψυχολογική πίεση προς ασθενέστερους που ένεκα αντικειμενικών δυσκολιών δεν μπορούν να αντιδράσουν και να αντισταθούν για να προστατευτούν, είναι μια χείριστη κακοποίηση των συναισθημάτων των θυμάτων τους, που βαθμιαία οδηγεί στην παραίτηση τους, στην παράδοση τους  και στην αποδοχή της πίεσης που εξασκείται πάνω τους, με αποτέλεσμα την πρόκληση δυσανασχέτησης και μεγάλου άγχους στην ανημποριά τους για αντίδραση και αντίσταση.

Είναι δυστυχώς πραγματικότητα ο κάθε άνθρωπος όσο δυνατός να είναι, όταν στοχοποιηθεί , να καταντά θύμα. Πόσον μάλλον όταν προέρχεται από μειονότητες και όταν έχει διαφορετικούς προσανατολισμούς.

Έχουμε λοιπόν τους θύτες και τα θύματα. Δεν χρειάζεται οι θύτες να είναι οι δυνατοί και τα θύματα οι αδύνατοι, ούτε οι μεν να είναι εξυπνότεροι από τους δε. Όλα εξαρτώνται από το περιβάλλον, από τις συνθήκες, και από την κουλτούρα των εμπλεκομένων, αλλά δυστυχώς κυρίως εξαρτάται από τα υποσυνείδητα ένστικτα που όλοι έχουμε μέσα μας. Μπορεί ένας άνθρωπος από μόνος του να είναι πράος και ευγενής, όταν όμως ομαδοποιηθεί με άλλους να γίνεται βίαιος και να βγάζει έναν κακό εαυτό καθώς παρασύρεται, και όλοι μαζί όπως μια αγέλη ζώων, γίνονται παρομοίως όχλος ανθρώπων που σαν άγρια ζώα θέλουν να κατασπαράξουν και να σκοτώσουν.

Όταν λοιπόν το θύμα δεν έχει πού να στραφεί για βοήθεια, όταν είναι φοβισμένο και δεν βρίσκει τρόπο αντίστασης, αυτή η μη αντίδραση, αποθρασύνει τους θύτες που με περισσότερη βαναυσότητα σπρώχνουν το θύμα προς τη καταστροφή του.

Και όταν τα αποτελέσματα εκ των πράξεων τους καμιά φορά είναι του χειρίστου είδους δηλαδή π.χ. το θύμα να οδηγηθεί σε μια βίαιη πράξη, πολλοί εξ αυτών μετανοούν το λάθος τους και στεναχωριούνται και διερωτώνται πώς επέδειξαν τόση κακία.

Όμως το θέμα είναι απλό. Ο Θεός εποίησε τα ζώα και τα προίκισε με βασικά ένστικτα για την επιβίωση τους. Στον άνθρωπο ζώο, απλά έδωσε περισσότερο μυαλό γι αυτό εκπολιτίζεται, σε αντίθεση μα τα άλλα ζώα. Καθώς όμως τα βασικά του ένστικτα παραμένουν εντός του, πολλές φορές εκδηλώνονται είτε από μόνα τους, είτε κυρίως όταν άλλοι τον καθοδηγήσουν και τον παρασύρουν.

Αυτά τα βασικά καταστροφικά ένστικτα για επιβίωση με τα οποία είναι προικισμένοι εκ της γεννήσεως τους οι άνθρωποι και τα οποία υποβόσκουν στα υποσυνείδητα τους, κάποιοι τα ελέγχουν εύκολα και κάποιοι δύσκολα. Βασισμένοι σε αυτή την αρχή, οι πολύ έξυπνοι παντοκράτορες της γης, κουμαντάρουν ολόκληρους πολιτισμούς και καθοδηγούν ολόκληρες χώρες σε ατραπούς, διαμάχες, σε επαναστάσεις και πολέμους, για μοναδικό και απώτερο δικό τους συμφέρον. Ακόμα και οι πολιτικοι  κυρίως δε οι κυβερνήσεις, με βαση αυτά, πολιτεύονται και διοικούν.

Είναι βασικά ένστικτα, που κατά τη γνώμη μου ο Θεός εν σοφία έδωσε στους ανθρώπους ως τρόπο επιβίωσης και διαιώνισης, αλλά και αυτοκαταστροφής ταυτοχρόνως, ώστε τοιουτοτρόπως να μην πληθύνονται υπέρμετρα, για να τους χωρεί και να τους αντέχει ο πλανήτης γη.   

ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΤΟΜΑ

Πολλοί έχουμε παρατηρήσει πώς κάθε φορά που βρισκόμαστε με κάποιους ανθρώπους, η ψυχολογία μας πέφτει και μια κατάθλιψη μας κυριεύει.

Είναι οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους μια άρνηση για όλα, και έχουν τη συνήθεια να γκρινιάζουν. Μας αφαιρούν την ενέργεια και μας στεναχωρούν.

Είναι άτομα που όλοι έχουμε στη ζωή μας. Μαζί τους συχνά νιώθουμε ότι ακόμα και λίγη ώρα μαζί τους είναι αρκετή για να εξαφανιστεί η δική μας καλή διάθεση;

Ακόμα και όταν εμείς καταβάλλουμε προσπάθεια να βλέπουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων, η απαισιοδοξία τους, η δυσπιστία τους και η ζηλοφθονία τους, μεταδιδονται σε εμας σαν αρρώστεια, παρασύροντάς μας προς τα κάτω.

Όταν για παράδειγμα ανοίγεις συζήτηση για κάποιον ή για κάτι, προσπαθούν να σε συμβουλεύσουν να είσαι προσεχτικός και επιφυλακτικός, αν ακόμα επαινέσεις κάποιους θα δοκιμάσουν να σε πείσουν ότι ίσως υπάρχει και η άλλη όψη δηλαδή ο ψόγος, ή ακόμα όταν αποφασίσεις να κάνεις στη ζωή σου ένα βήμα εμπρός, σε όλα όσα λέγεις και πράττεις, οι αρνητικοί άνθρωποι γίνονται αιτία ανασταλτικού παράγοντα.  

Οι αρνητικοί άνθρωποι μας γεμίζουν αμφιβολίες, μας πείθουν σε αντίθετες σκέψεις και μας γεμίζουν φοβίες. Μας κάνουν να πονοκεφαλιάζουμε, να θλιβόμαστε και να νευριάζουμε. Μας κάνουν να τα βλέπουμε όλα δύσκολα, όλα μαύρα, και αρνητικά. Μας ρουφάνε την ενέργεια, μας πληγώνουν και μας αρρωσταίνουν.

Η αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων, έγκειται στη γνώση αυτών των ανθρώπων, και στη δύναμη μας να μπορούμε να τους κάνουμε πέρα από τη ζωή μας. Κάποιες φορές είναι εύκολο να το κάνουμε, αλλά και άλλες φορές πολύ δύσκολο, καθώς έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους καθημερινούς της ζωής μας όπως ένα συνάδελφο, ένα γείτονα, ακόμα κάποιον του στενού περίγυρου μας.

Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος τρόπος για την αποφυγή στην επήρεια τους και τη συναισθηματική ηρεμία μας, είναι να μπορέσουμε όσους δεν μπορούμε να τους κάνουμε πέρα, να βάζουμε από το ένα αφτί τα λεγόμενα και τις παροτρύνσεις τους, και να βγάζουμε από το άλλο. Διότι είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να μπορέσουμε να κάνουμε πέρα από εμάς, όλους τους αρνητικούς ανθρώπους.